Μια από τις πιο αγαπητές ηθοποιούς της γενιάς της είναι η Ελένη Καστάνη, γυναίκα ευαίσθητη, ζεστή, δυναμική. Φέτος ανεβαίνει για πρώτη φορά στην σκηνή του Θεάτρου Τέχνης (οδός Φρυνίχου) για να ερμηνεύσει τον πρώτο της μονόλογο, ένα έργο βασισμένο στο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη «Σουέλ». Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Χρήστος Παληγιαννόπουλος ενώ τη μουσική της παράστασης έγραψε η Ευανθία Ρεμπούτσικα.
«Σουέλ» στη ναυτική γλώσσα είναι το βουβό κύμα του ωκεανού. «Σουέλ» ο ρυθμός των κυμάτων που κινεί το εσωτερικό ταξίδι των ηρώων της ιστορίας. Του καπετάνιου Αυγουστή που αρνείται να βγει στη σύνταξη γιατί το σουέλ «του’ βαλε μπελά στο μυαλό» και δεν θέλει να επιστρέψει στη στεριά, αλλά και της κομμώτριας Λίτσας Τσίχλη που επί σαράντα χρόνια είναι η κρυφή αγαπημένη του.
«Κάθε πρεμιέρα είναι μια μικρή γέννα και όπως όλες οι γέννες έχει τους πόνους της και τις χαρές της. Η συγκεκριμένη είχε πολλή αγωνία γιατί ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει ποτέ, ένας μονόλογος» λέει στην «Κ» η Ελένη Καστάνη λίγες μέρες μετά την πρώτη παράσταση του «Σουέλ». Μοιάζει να είναι η ιδανική ηθοποιός για τον ρόλο της Λίτσας Τσίχλη, ευτυχισμένη μέσα σε αυτόν αλλά και συγκινημένη για την παρουσία της στον χώρο του Θεάτρου Τέχνης.
«Αυτό που έπαιξε μεγάλο ρόλο και μου δημιούργησε τρομερό άγχος ήταν ο σεβασμός μου στον υπέροχο κείμενο της Ιωάννας Καρυστιάνη, αλλά και η παρουσία μου στο θέατρο Τέχνης. Βλέπετε, είμαι 30 χρόνια στο θέατρο και πρώτη φορά μου δίνεται η ευκαιρία να παίξω στο Θέατρο Τέχνης, με του οποίου τις παραστάσεις μεγάλωσα». Το «Σουέλ» ήταν η αφορμή για μια συζήτηση μαζί της.
– Τι συμβαίνει στη ζωή της Λίτσας Τσίχλη;
– Αυτή η γυναίκα ζει και εργάζεται στην Ελευσίνα όπου μεγάλωσε, είναι κομμώτρια με δικό της κομμωτήριο, δυναμική, ζουμερή και με «έμφυτο ταλέντο στη χαρά» όπως λέει και η ίδια. Από πολύ νέα έχει δεσμό με τον καπετάνιο Μήτσο Αυγουστή, εκείνος λείπει στα καράβια και αυτή τον περιμένει καρτερικά σαν μια Πηνελόπη. Ο καπετάνιος είναι παντρεμένος με άλλη γυναίκα με την οποία έχει κάνει οικογένεια, αποδεικνύεται όμως στο βιβλίο ότι αγάπησε τη Λίτσα και όχι τη γυναίκα του. Τα τελευταία δώδεκα χρόνια έχει χαθεί εκείνος από τη ζωή της και την επισκέπτεται ο γιος του στον οποίο διηγείται πως πέρασε με τον πατέρα του.
– Τι σας «είπε» προσωπικά το έργο και πώς το δουλέψατε;
– Το έργο το λάτρεψα. Διάβασα πρώτα τον μονόλογο όταν μου το πρότεινε ο σκηνοθέτης και μετά το βιβλίο. Μέσα σε δύο μέρες το διάβασα ολόκληρο χωρίς να σηκώσω κεφάλι. Εχω πει πολλές φορές και θα συνεχίσω να λέω ότι το ερωτεύτηκα. Το κείμενο το δούλεψα με ευλάβεια και προσπάθησα να μεταφέρω μέσα από τον ρόλο μου τα συναισθήματα που μου γεννήθηκαν όταν διάβασα για πρώτη φορά το βιβλίο. Είναι ένα κείμενο γλυκό, ευαίσθητο, έχει και χιούμορ, γίνεται και συγκινητικό, τα περιλαμβάνει όλα.
– Είναι δύσκολος ένας μονόλογος;
– Ναι είναι δύσκολος ο μονόλογος, γιατί λείπει ο συμπαίκτης, ο άλλος ηθοποιός, που μπορείς να ακουμπήσεις στα μάτια του, να βοηθηθείς, να σκεφτείς και να απαντήσεις σε αυτά που σου λέει. Γενικώς το θέατρο είναι μια ομαδική δουλειά, δεν επιβιώνεις αν δεν μάθεις να μοιράζεσαι. Στον μονόλογο μπορεί να χρειαστεί να μιλάς μια με μιάμιση ώρα ασταμάτητα, σε σχέση με τον ρυθμό όμως και την ταχύτητα που έχει μια κωμωδία, μια φάρσα όταν παίζεις ένα μεγάλο ρόλο, σας ομολογώ ότι ο μονόλογος είναι ευκολότερος.
– Ποιοι ήταν οι αγαπημένοι σας ρόλοι;
– Ολοι οι ρόλοι που έχω παίξει είναι αγαπημένοι μου, γιατί είναι σαν παιδιά μου, γι’ αυτό και θα πω πως αυτός ο ρόλος που παίζω τώρα είναι ο πιο αγαπημένος μου γιατί είναι σαν το νεογέννητο παιδί μου. Αν όμως επιμένετε να ξεχωρίσω κάποιους θα διάλεγα τον ρόλο μου στον «Δεκαπενταύγουστο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη για τον κινηματογράφο, γιατί είναι διαφορετικός ρόλος από αυτούς που παίζω συνήθως, εννοώ τους κωμικούς.
– Ηθοποιός γίνατε για ποιο λόγο;
– Δεν ξέρω να σας δώσω την απάντηση στο γιατί έγινα ηθοποιός, επειδή μάλλον η απάντηση χρήζει ψυχανάλυσης. Αν ήξερα να απαντήσω πιθανώς να μην την έκανα αυτή τη δουλειά. Μπορώ να σας πω τι μου αρέσει σ’ αυτή τη δουλειά, που ίσως απαντάει στην ερώτηση. Μου αρέσει να υποδύομαι τους χαρακτήρες των ηρώων που ερμηνεύω, γιατί έτσι μέσα από αυτούς γιατρεύω και τη δική μου ψυχή.
– Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να κάνετε εκτός του θεάτρου;
– Θα ήθελα να κάνω πολλά, αλλά τελικά κάνω μόνο τη δουλειά μου και τη φροντίδα της οικογένειάς μου. Οταν δεν εργάζομαι κάνω ό,τι κάνουν όλες οι μανούλες που έχουν ανήλικο παιδί. Μαγειρεύω, καθαρίζω, ψωνίζω, φροντίζω το παιδί μου, αν χρειαστεί βοηθώ ακόμα και στο διάβασμά του. Αυτές οι δουλειές, οι ανιαρές της καθημερινότητάς μου, αποτελούν τον μικρόκοσμο της ζωής μου. Τώρα αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά του ηθοποιού, θα ήθελα να γινόμουν αρχιτέκτονας.
– Σήμερα τι είναι πιο σημαντικό για σας, το θέατρο η η προσωπική σας ζωή;
– Νομίζω σε όλους τους ανθρώπους συμβαίνει το ίδιο. Δηλαδή στα νιάτα τους να ενδιαφέρονται πιο πολύ για τη δουλειά τους, την καριέρα τους και μεγαλώνοντας να τους ενδιαφέρει η προσωπική ζωή τους.
Δεν έχω παράπονο στη δουλειά μου, έχω πάρει χαρές, πάντα βέβαια με κόπο και προσπάθεια. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι το ’χει ο άνθρωπος. Αλλοι πρέπει να πονέσουν, να ματώσουν για να κερδίσουν κάτι. Εν αντιθέσει με άλλους που το κατακτούν ευκολότερα.
Ας δούμε θετικά την κρίση
– Ενας ρόλος που ονειρεύεστε;
– Δεν ονειρεύομαι συγκεκριμένους ρόλους, περισσότερο με ενδιαφέρει να υπάρχω στη δουλειά μπορώντας να επιλέγω τους ρόλους μου. Αλλά και κάποιον ρόλο να ονειρευόμουν δεν θα σας το ομολογούσα, γιατί νομίζω πως έτσι θα το «γρουσούζευα».
Συνήθως όταν έχω στο μυαλό μου κάτι που θέλω να κάνω στη δουλειά πάντα κάποιος διαβάζει το μήνυμα και μου το προτείνει, φαίνεται είναι τόσο ισχυρό το θέλω μου που κάποιος το λαμβάνει και μου το κάνει πράξη ως διά μαγείας.
– Η κρίση;
– Δεν έχω να κάνω σχόλιο για την κρίση, νομίζω πως έχουν ειπωθεί όλα από άλλους πιο ειδικούς, τους οικονομολόγους. Αυτό που θέλω να πω είναι, ας δούμε θετικά ακόμα και το δράμα της κρίσης που ζούμε, γιατί είναι νόμος της φύσης, μετά την πτώση έρχεται η άνοδος. Κουράγιο σε όλους μας.