Είχε αρχοντικό παράστημα. Μέχρι το τέλος, κι ας ήταν ήδη 90 χρόνων. Και ήταν απολύτως συμφιλιωμένη με τα χρόνια της. Χωρίς να θυσιάζει την κομψότητα και το γούστο. Η ηθοποιός Κάκια Παναγιώτου έφυγε ήσυχα την περασμένη Κυριακή και κηδεύτηκε χθες το απόγευμα στο νεκροταφείο του Χαλανδρίου. Και σχεδόν μέχρι το τέλος παρακολουθούσε τους νεότερους συναδέλφους της στο θέατρο. Μόλις πριν από ένα μήνα, ήταν πρώτη πρώτη, με το μπαστουνάκι της και τον μπερέ της, στο Θέατρο Τέχνης για να δει τον «Πατέρα» του Στρίνμπεργκ και τον Γιάννη Φέρτη στον ομώνυμο ρόλο, συντροφιά με τη φίλη της, Βιβέττα Τσιούνη.
Η Κάκια Παναγιώτου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923. Μετά τις γυμνασιακές της σπουδές, φοίτησε στη Γερμανική Ακαδημία και μετά στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε με άριστα. Πρώτη φορά ανέβηκε στη σκηνή του θεάτρου «Αυλαία» το 1948. Και μετά για σαράντα χρόνια, σχεδόν αδιαλείπτως, δεν έπαψε να είναι στο στελεχικό δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου, και δεν έλειψε σχεδόν ούτε ένα καλοκαίρι από τις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου στην Επίδαυρο, παίρνοντας μέρος σχεδόν σε όλες τις αρχαίες τραγωδίες στο πλευρό της Παξινού, του Μινωτή, της Ασπασίας Παπαθανασίου, της Ελένης Ζαφειρίου, του Αιμίλιου Βεάκη, του Χριστόφορου Νέζερ. Και ήταν, φυσικά, στον θίασο που εγκαινίασε τα Επιδαύρια, με τον «Ιππόλυτο», σ’ ένα θίασο που περιελάμβανε τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τη Μάρω Κοντού κ.ά. Δύσκολα αποδεχόταν τις προτάσεις για κινηματογραφικές ταινίες, κι έτσι δεν έπαιξε σε πολλές. Μπορούμε όμως να τη «βλέπουμε» στα έργα «Υπολοχαγός Νατάσα», «Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά», «Μαντώ Μαυρογένους, «Μια γυναίκα στην Αντίσταση», «Στεφανία». Τελευταίος της κινηματογραφικός ρόλος, στην «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη, όπου έπαιζε απολαυστικά τη γιαγιά που είχε πάρκινσον, η οποία σταματούσε και άρχιζε ανάλογα με τα τεκταινόμενα. Πάντως, δεν είπε όχι στα τηλεοπτικά σίριαλ. Τελευταία της εμφάνιση, στον ρόλο της αφηγήτριας, στη σειρά «Δεληγιάννειον Παρθεναγωγείον» την περίοδο 2007-2008.
Συνεντεύξεις έδινε λίγες. Μία από τις τελευταίες της, τον Μάιο του 2011, ήταν στο περιοδικό «Επίκαιρα» και στον Νίκο Νικολίζα. «Η αλήθεια είναι ότι απέφευγα, και αποφεύγω, να δίνω συνεντεύξεις, γιατί πιστεύω πως η δουλειά μας και το όνομα που έχουμε αφήσει μπορούν να μιλήσουν για μας». Αλλα ήθη. Σ’ εκείνη τη συνέντευξη λέει και κάποια στοιχεία για την προσωπική της διαδρομή. Οτι ο πατέρας της ήταν Κεφαλονίτης, ο παππούς της από τη Χειμάρρα και η μητέρα της από τον Βόλο, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένεια όταν η Κάκια Παναγιώτου ήταν έξι ετών. Στην πόλη της Θεσσαλίας, έλεγε, πρωτοασχολήθηκε με τον χορό, το τραγούδι, το θέατρο. Πρώτη της παράσταση, παιδική, «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» και από τότε την είχε προσέξει ένας Αυστριακός σκηνοθέτης που βρέθηκε στον Βόλο. Τον δρόμο της, τον θεατρικό, η Κάκια Παναγιώτου τον βρήκε τελικά, και όσοι τη θυμόμαστε είτε στο θέατρο είτε στις θεατρικές της ερμηνείες στον κινηματογράφο, τη θυμόμαστε όχι ως μια σταρ, αλλά ως το υφάδι κλασικών παραστάσεων. «Εχω παίξει όλους τους τραγικούς ρόλους από πέντε και έξι φορές! Τέτοια διατριβή» έλεγε σ’ εκείνη την τελευταία της συνέντευξη.