Εχει κοντά κόκκινα μαλλιά, πράσινα μάτια, ιδιαίτερο στυλ. Οσο ζούσε και χόρευε στην Ελλάδα αλλά και όταν επιστρέφει την λένε Κατερίνα Παπαγεωργίου. Οταν γυρίζει στο Βερολίνο όπου μένει τα τελευταία χρόνια αλλάζει το όνομά της σε Kat Valastur, γιατί όπως λέει η ίδια επαναπροσδιόρισε την ταυτότητά της ως καλλιτέχνις από τότε που έφυγε.
Ηταν μία από τις καλύτερες χορεύτριες της τελευταίας γενιάς και είχε προκαλέσει σε όλους έκπληξη όταν πολύ σύντομα στην καριέρα της στράφηκε με πάθος στη χορογραφία. Τα χρόνια πέρασαν, η δουλειά της ανελίχθηκε και από τη βάση της στο Βερολίνο ήρθε πριν από λίγες μέρες για να παρουσιάσει μια πρωτοποριακή εκδοχή της ραψωδίας Νέκυιας της Οδύσσειας («Oh! Deep Sea Corpus III») στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Με την πολύ καλή ερμηνεία και την ενδιαφέρουσα «άποψή» της η Κατερίνα Παπαγεωργίου έδωσε το στίγμα των φετινών αποκλειστικά γυναικείων (!) εκπροσώπων του ελληνικού χορού στο Φεστιβάλ.
Η ίδια συνεχίζει το ταξίδι του Deep Sea Corpus III με παραστάσεις και εργαστήρια που δίνει αυτές τις μέρες στο Βερολίνο. Το έργο θα παρουσιαστεί επίσης στις αρχές Σεπτεμβρίου (2, 3/9) στο Mousonturm της Φρανκφούρτης. Η χορογράφος το 2008 δημιούργησε το «Lang», breakthrough στην έρευνά της. Τότε ήταν που άλλαξε και το όνομά της…
«Η δουλειά μου άλλαξε ριζικά στη διάρκεια των μεταπτυχιακών μου σπουδών στο Βερολίνο. Η μετατόπιση αυτή με ανάγκασε σχεδόν να επαναπροσδιοριστώ, αποβάλλοντας τα clichés που μέχρι τότε με όριζαν» αναφέρει σε συνομιλία της στην «Κ» η Κατερίνα Παπαγεωργίου. «Στα χρόνια που ακολούθησαν δούλεψα πάνω στη δημιουργία μιας προσωπικής κίνησης. Με το έργο Lang το 2008 ήταν σαν να όρισα εξαρχής τη σχέση μου με τον χορό. Ηταν μια καλλιτεχνική απελευθέρωση, αποτέλεσμα ενός συγχρονισμού. Ημουν έτοιμη για ένα άλμα και αυτό συνέβη στο Βερολίνο».
Ευθύνη για το έργο μου
«Αυτή τη στιγμή δουλεύω και παρουσιάζω τη δουλειά μου στο Hebbel-am-ufer, ένα θέατρο του Βερολίνου που φιλοξενεί τη δουλειά μου τα δύο τελευταία χρόνια, αλλά και στη Βιέννη στο Tanzquartier Wien», λέει συστήνοντας τους νέους «τόπους εργασίας» της. «Αυτό που συμβαίνει δουλεύοντας εδώ στα δύο αυτά θέατρα είναι ότι υπάρχει ένας συνεχής διάλογος μεταξύ καλλιτεχνών και κοινού, για την πορεία των αναπαραστατικών τεχνών και τη σχέση τους με την κοινωνία. Δημιουργείται έτσι η συνθήκη για να ακουστούν καινούργιες φωνές. Η τέχνη δεν είναι ούτε περιθωριοποιημένη ούτε μόνο θέαμα, είναι ένα ουσιαστικό κομμάτι του κοινωνικού βίου. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να με κινητοποιεί διαρκώς. Παράλληλα ο τρόπος με τον οποίο δουλεύω έγινε εδώ πιο συστηματικός. Κινούμαι στην Κεντρική Ευρώπη και η αγορά της έχει κανόνες. Ακόμη και η πολιτική χροιά της τέχνης μπορεί να γίνει, λόγω της αγοράς, ακόμη ένα κλισέ. Για να ακουστεί κάτι καινούργιο, χρειάζεται σκέψη. Αυτό που έμαθα στο Βερολίνο είναι να παίρνω την ευθύνη για το έργο μου και την τέχνη μου γενικότερα και να δουλεύω όχι απαραίτητα σκληρά αλλά ουσιαστικά. H Ελλάδα ως μέρος της Ευρώπης ανήκει στον χώρο που κινούμαι. Προς το παρόν το Βερολίνο είναι το σπίτι μου».