Μετά τον «ελαφρών βαρών» Μάκβεθ που είδαμε πρόσφατα στο Shakespeare’s Globe, παρακολουθήσαμε στο Φεστιβάλ του Μάντσεστερ μια παραγωγή που φτάνει πιο κοντά στην καρδιά του μυστηρίου του έργου. Η τραγωδία του Σαίξπηρ παρουσιάστηκε σε βικτωριανή εκκλησία που είναι εκτός λειτουργίας. Σκηνοθετημένη από τον Ρομπ Ασφορντ και τον Κένεθ Μπράνα, η παράσταση διαθέτει ως κύριο πλεονέκτημα μια ερμηνεία από τον τελευταίο που επιβεβαίωσε πόσο απίστευτα συναρπαστικός σαιξπηρικός ηθοποιός είναι.
Η παράσταση έχει πολλές αρετές, αλλά και κάποιες αμφισβητήσιμες στιγμές. Δεν πιστεύω, για παράδειγμα, ότι είναι καλή ιδέα να δείξεις τον Μάκβεθ να μαχαιρώνει τον κοιμώμενο Ντάνκαν: η φρίκη της πράξης γίνεται πολύ πιο έντονα αισθητή όταν αντανακλάται στο συναίσθημα ενοχής του Μάκβεθ.
Η απόδοση αυτού του συναισθήματος, άλλωστε, είναι κάτι που ξεχωρίζει στην ερμηνεία του Μπράνα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μάκβεθ του ονειρεύεται να κερδίσει το στέμμα, αλλά είναι συναρπαστικό να τον βλέπεις να τραυλίζει στα αρχικά γράμματα των λέξεων «φόνος» και «δολοφονία» σαν να τον ανατριχιάζει αυτό που αντιπροσωπεύουν οι λέξεις. Και, όταν έχει εκτελέσει την πράξη, ο Μπράνα ενώνει τα χέρια του σαν να προσεύχεται σιωπηλά.
Ακόμα και η βασιλεία δεν μπορεί να ηρεμήσει τη συνείδησή του. Σε μια εκπληκτική στιγμή, ο Μπράνα κουλουριάζεται στον θρόνο και τυλίγεται με τον μανδύα του σαν να θέλει να κρυφτεί από τον ίδιο τον βασανισμένο εαυτό του. Εκείνο όμως που θαυμάζω ιδιαίτερα στον Μπράνα είναι ότι δεν φοβάται να στραφεί στην «παλιομοδίτικη» ηθοποιία. Το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορώ να του κάνω είναι ότι κάποιες στιγμές φέρνει στον νου χρυσές αναμνήσεις από τον Λόρενς Ολίβιε στον ίδιο ρόλο.
Ο Μπράνα αποδίδει την απόγνωση ενός ανθρώπου ο οποίος πούλησε την ψυχή του μόνο και μόνο για να βρεθεί αντιμέτωπος με το βάραθρο μιας τυραννικής εξουσίας. Είναι μια ερμηνεία που μας δείχνει ζωντανούς τους σκορπιούς μέσα στο μυαλό του Μάκβεθ. Υπάρχουν και άλλες πολύ καλές ερμηνείες. Η Λαίδη Μάκβεθ της Αλεξ Κίνγκστον ξεκινάει σαν εκθαμβωτική κυνηγός της εξουσίας και καταλήγει καμένο χαρτί. Ο Μακντάφ του Ρέι Φίρον είναι τολμηρός και ρωμαλέος, ο Ντάνκαν του Τζον Σράπνελ ένας μεγαλοπρεπής, πολεμόχαρος μονάρχης, και η Ρόζαλι Κρεγκ δίνει ιδιαίτερα ελκυστική ερμηνεία στη Λαίδη Μακντάφ. Ωστόσο, η παράσταση εξυψώνεται κυρίως από την ερμηνεία του Μπράνα, ο οποίος αποδίδει με την ίδια έξοχη δεξιοτεχνία τόσο τις στιγμές μεγαλόφωνης έντασης όσο και τις πιο λεπτές αποχρώσεις του σαιξπηρικού λόγου.