Για πολλά χρόνια, η «σκηνή» του ήταν ο δρόμος. Ο Μιχάλης Αφολαγιάν έπαιζε από μικρός σε ομάδες θεατρικές, κάτι ανάμεσα σε θέατρο και μουσική. Εκεί, στον δρόμο, τον πρωτοείδε ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός και τον κάλεσε να παίξει για πρώτη φορά σε πραγματική σκηνή, στην Πειραματική του Εθνικού, στο έργο «Το βλέμμα του μελαμψού άνδρα». Ισως να ήταν η ευκαιρία που περίμενε ο Μιχάλης Αφολαγιάν, ο άνθρωπος που γεννήθηκε πριν από 33 χρόνια στην Ελλάδα από γονείς Νιγηριανούς. Ισως όμως να τα κατάφερνε έτσι κι αλλιώς να κάνει αυτό που είχε στο μυαλό του, μόνο και μόνο επειδή το ήθελε πολύ.
Φέτος ο Μιχάλης Αφολαγιάν είναι ο άνθρωπος που συνοδεύει ρυθμικά, με τα κρουστά του, την παράσταση «Βάκχες» του Ευριπίδη, που περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Κάπου ανάμεσα Θεσσαλονίκη και Χαλκιδική, τον βρήκαμε και είχαμε μια σύντομη τηλεφωνική συνομιλία μαζί του. Τον ρωτάω πρώτα πρώτα τι του αρέσει πιο πολύ, το θέατρο ή η μουσική. Μιλάει αυθόρμητα, λέει αυτό που σκέφτεται, και φτάνει στα αυτιά του συνομιλητή του η εικόνα και η σκέψη ενός συγκροτημένου νέου ανθρώπου που δεν σκέφτεται μόνο τη δημόσια εικόνα του, αλλά και το κοινωνικό μέρος του καλλιτέχνη. «Μου αρέσει και η μουσική και το θέατρο. Δεν έχω σπουδάσει σε σχολή, είμαι αυτοδίδακτος, αλλά πάντα ήμουν σε ομάδες θεατρικές, σε μπουλούκια, και πάντα με γνώμονα τον βιοπορισμό. Στα 17 μου δούλευα σε ομάδες θεατρικές στον δρόμο, ήταν ένα τρελό σχολείο» λέει και ακούγεται ο ενθουσιασμός στη φωνή του.
Στο Εθνικό
Μετά τον είδε ο Στάθης Λιβαθινός και τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους, «κυρίως σε παραστάσεις που ήθελαν έναν χαρακτήρα έγχρωμο» εξηγεί. Και μετά πάλι Εθνικό, στην παράσταση «Ρομπέρτο Τσούκο» όπου υπέγραφε τη μουσική και έπαιζε ζωντανά επί σκηνής.
«Το λατρεύω το θέατρο. Είμαι γι’ αυτό. Ασχολούμαι με όλο αυτό το κομμάτι της παραστατικής τέχνης. Οταν φτάνεις σ’ ένα σημείο κοιτάς πίσω σου και τα κομμάτια του παζλ που φαίνονταν ασαφή, έχουν μια σαφήνεια. Ολοι όσοι ασχολούνται με το θέατρο είχαν από μικροί μια εμπειρία, και μετά όσο μεγαλώνει κανείς αρχίζει και καθαρίζει. Σ’ εμένα το ταξίδι στο θέατρο ξεκίνησε από το χιπ χοπ, και εννοώ το στοιχείο του χιπ χοπ που έχει να κάνει με τον λόγο, την απαγγελία, την αφήγηση μιας ιστορίας στο κοινό. Ημουν από νωρίς εξοικειωμένος με τον έμμετρο λόγο. Και τον ρόλο μου τώρα, στις “Βάκχες”, τον Α Αγγελιοφόρο, τον έχω κάνει έμμετρο» λέει.
Δεν αρνείται ότι στην αρχή οι δικοί του ήταν επιφυλακτικοί για την επιλογή του. «Είχαν πάντα ερωτηματικά, για το πού πηγαίνει αυτός ο δρόμος κι αν πηγαίνει, ιδίως όταν ασχολείσαι μ’ ένα αντικείμενο που δεν έχει ασφάλεια. Αλλά ούτε η ζωή μου είχε πάντα ασφάλεια. Και στην πορεία άρχισαν να το δέχονται και να με στηρίζουν». Και η επόμενη ερώτηση, αφού μόνος του θίγει το θέμα της ασφάλειας, έχει να κάνει με τον ρατσισμό, αν και κατά πόσο τον έχει δεχθεί στην Ελλάδα, τη χώρα που γεννήθηκε. «Λίγο πολύ όλοι το έχουμε υποστεί όσοι γεννηθήκαμε εδώ και έχουμε μεταναστευτικές καταβολές. Ομως αυτό μας δυναμώνει κιόλας και δεν τον αφήνουμε να μας υπερσκελίσει».
Ο Μιχάλης Αφολαγιάν είναι ένας νέος άνθρωπος, που αγάπησε τη χώρα που γεννήθηκε, την παιδεία της και τον πολιτισμό της. «Διαβάζεις για τον Αριστοτέλη, τον Ηρόδοτο, τον Ομηρο και βλέπεις την Ακρόπολη. Δεν είναι ένα φανταστικό σενάριο. Το βλέπεις μπροστά σου και σ’ αυτό τον τόπο πάτησαν αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι. Είμαι σε μια χώρα που ενεργειακά προάγει την ανάταση του νου. Οποιος μπορεί να το δει αυτό, καλώς» προσθέτει.
Επανέρχεται διαρκώς στην αγάπη που έχει για το θέατρο και μου εξηγεί ότι «το κίνητρό μου δεν είναι η επαγγελματική αποκατάσταση. Ηταν η αγάπη μου γι’ αυτό, και για να μάθω, με προοπτική να φτιάξω κάποια στιγμή μια δική μου ομάδα, που θα καταπιάνεται με θέματα που με απασχολούν, όπως η μετανάστευση, το πολιτικό θέατρο, ο γεωπολιτισμικός διάλογος, κ.ά.». Ο Μιχάλης Αφολαγιάν ονειρεύεται μέσα από την ομάδα που θέλει να φτιάξει να δώσει μια διέξοδο σε ανθρώπους που έχουν γεννηθεί εδώ «και θεωρούν ότι δεν έχουν λόγο, δικαιώματα και ευκαιρίες να κάνουν κάποια πράγματα. Οι άνθρωποι που κατάφεραν να ασχοληθούν με τις τέχνες ήταν τυχεροί, όπως κι εγώ. Αλλά αυτό δεν ισχύει για όλους. Υπάρχουν άνθρωποι ταλαντούχοι που δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες». Ηδη έχει φτιάξει στο Μεταξουργείο το Πολιτιστικό Κέντρο Αφρικανικής Τέχνης Anasa, που στα σουαχίλι σημαίνει «η χαρά της ζωής». Μου κάνει εντύπωση η λέξη και μου εξηγεί ότι σε όλες τις αφρικανικές διαλέκτους υπάρχει μουσικότητα και τονικότητα, όπως υπήρχε και στην αρχαία Ελλάδα.
Οσο για την ερχόμενη θεατρική σεζόν, ο Μιχάλης Αφολαγιάν θα είναι στο θέατρο «Πορεία», στην παράσταση «Blasted» της Σάρα Κέιν που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Τάρλοου, δίπλα στον Ακύλλα Καραζήση και τη Λένα Παπαληγούρα. Μέχρι τότε θα συνεχίσει τη δράση του στο Πολιτιστικό Κέντρο Αφρικανικής Τέχνης και ό,τι άλλο προκύψει. Ετσι κι αλλιώς δεν εφησυχάζει…
- Η παράσταση «Βάκχες» παρουσιάζεται το Σάββατο 3 Αυγούστου στο Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, στις 9.15 το βράδυ. Θα είναι η πρώτη παράσταση εντός Αττικής. Ο επόμενος σταθμός τους εντός Αττικής θα είναι στις 29 και 30 Αυγούστου στο Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα.