Το καινούργιο έργο του Νικ Πάιν «The Same Deep Water As Me» («Στα ίδια βαθιά νερά με μένα», στο θέατρο Donmar Warehouse) εκτυλίσσεται σ’ ένα λονδρέζικο δικηγορικό γραφείο που ειδικεύεται στις αγωγές αποζημίωσης για προσωπικές βλάβες, θέμα που πιθανόν να μην ακούγεται θεατρικά ελκυστικό. Είναι όμως μια πολύ οξυδερκής κοινωνική κωμωδία για την εκθετική ανάπτυξη της κουλτούρας της αποζημίωσης, που βασίζεται σε «κατασκευασμένα» ατυχήματα: όχι τόσο ωμή όσο η ταινία του Μπίλι Γουάιλντερ «The Fortune Cookie», αλλά εξαιρετικά διασκεδαστική. Το φιλμ του Γουάιλντερ έδειχνε έναν πανούργο δικηγόρο να εκμεταλλεύεται έναν αφελή πελάτη: ο Πάιν το αντιστρέφει αυτό, δείχνοντας δύο μικροδικηγόρους, τον Χάρι και τον Αντριου, να τους «φέρνει βόλτα» ένας απατεώνας. Οταν ένας παλιός συμμαθητής του Αντριου, ο Κέβιν, εμφανίζεται και τους λέει ότι είναι θύμα μιας σύγκρουσης όπου εμπλέκεται ένα φορτηγό σούπερ μάρκετ, ο Μπάρι οσμίζεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο Αντριου όμως τον πείθει να αναλάβουν την υπόθεση του οργίλου «θύματος» και στη δίκη η συνήγορος του σούπερ μάρκετ ξηλώνει σιγά σιγά τους απατηλούς ισχυρισμούς του.
Δικηγόροι με ανθρωπιά
Μέρος της γοητείας του έργου είναι ότι μας πηγαίνει σ’ έναν κόσμο που δεν τον βλέπουμε συχνά επί σκηνής: τα «κατασκευασμένα» ατυχήματα, τις αγωγές και τις δίκες όπου εμπλέκονται άνθρωποι που παλεύουν για την επιβίωση. Ενα σημάδι της προσοχής του Πάιν στη λεπτομέρεια είναι το γεγονός ότι ο οδηγός του σούπερ μάρκετ είναι μια νεαρή γυναίκα, αναγκασμένη να δουλεύει το βράδυ ως σερβιτόρα. Και οι δυο δικηγόροι όχι μόνο δεν είναι απατεώνες, αλλά διαθέτουν ανθρωπιά και είναι σε μεγάλο βαθμό ευάλωτοι. Ο ήσυχος και ευπρεπής Μπάρι έχει ευαίσθητη συνείδηση και ένα πάθος για τις εξωτικές μάρκες τσαγιού, ενώ ο Αντριου, εύπιστος και βολικός, εύκολα παρασύρεται να υπερασπιστεί αμφίβολες υποθέσεις. Στόχος του Πάιν είναι να δείξει ότι η μικροαπάτη δεν είναι μόνο πανταχού παρούσα, αλλά παραπλανά ακόμα και εκείνους που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται τον νόμο.
Παρότι δεν είναι και τόσο πειστική η έκβαση της δικαστικής υπόθεσης, η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Τζον Κρόουλι την παρουσιάζει σαν μια ιστορία για ανθρώπους που ζουν στην αιχμή της απόγνωσης. Διαθέτει επίσης ένα σύνολο πολύ καλών ερμηνειών: Ο Ντάνιελ Μέις στον ρόλο του ανήσυχου, δονκιχωτικού Αντριου, ο Νίγκελ Λίντσεϊ που παίζει τον στωικά έντιμο Μπάρι, ο Μαρκ Γούτον που ερμηνεύει τον πιεστικό, θρασύτατο μηνυτή και η Νίκι Γουόρντλεϊ στον ρόλο της συζύγου του, που ομολογεί ότι ψευδομαρτύρησε.
Εν τω μεταξύ, η Μόνικα Ντόλαν παίζει απολαυστικά διπλό ρόλο, ερμηνεύοντας την οδηγό του φορτηγού και την άψογα ντυμένη δικηγόρο του σούπερ μάρκετ που ακόμα και η ψυχή της φαίνεται καλοσιδερωμένη. Είναι ένα έργο που ανακινεί ερωτήματα για τη δικηγορική «αμοιβή με βάση το αποτέλεσμα» και για το γεγονός ότι έχουμε γίνει μια κοινωνία δικομανών που πιστεύει ότι «όπου υπάρχει φταίξιμο πρέπει να υπάρχει και χρηματική αποζημίωση».