Οψιμα ξεκίνησα να διαβάζω αστυνομικά. Και γοητεύομαι όλο και περισσότερο. Οχι απ’ όλα. Οχι πάντα. Με τα βιβλία του Γιάννη Μαρή, όμως, είναι αλλιώς. Που μόνο μέσα από τις κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων του γνώριζα το ύφος του. Μέσω των βιβλίων της «Αγρας» τον ξαναγνώρισα. Ισως γιατί οι νέες αυτές εκδόσεις των μυθιστορημάτων, που κάποτε δημοσιεύονταν σε συνέχειες στον ημερήσιο και στον περιοδικό Τύπο και ποτέ δεν είχαν γίνει αυτοτελή βιβλία, συμπεριλαμβάνουν και το κλίμα της εποχής, τις ειδήσεις, τα γεγονότα. Και παρακολουθείς αλλιώς το αστυνομικό στόρι του ανθρώπου που μ’ έναν δικό του τρόπο προσέγγισε τη μετεμφυλιακή, τότε, ελληνική κοινωνία. Από τα πλέον αγαπημένα μου, το πιο πρόσφατο «Τα χέρια της Αφροδίτης», προφητικό, λες, πολλών από τις συνήθειες, τις συμπεριφορές και τις «ιδιοτροπίες» και της σημερινής κοινωνίας.
«Τα χέρια της Αφροδίτης»
38" χρόνος ανάγνωσης
