Σαν ένα μαύρο κουτί, που σε υποδέχεται σαν βελούδινη αγκαλιά, είναι η αίθουσα, στην Ελληνομερικανική Ενωση, που φιλοξενεί τα έργα του Δημήτρη Λαλέτα. Φωτίζονται σαν πυγολαμπίδες και είναι ένα στερέωμα ζωγραφικής που αναπνέει. Με πάνω από 70 έργα, ο Δημήτρης Λαλέτας (1964-2011) δείχνει να έχει ήδη τη θέση του στην ιστορία της ελληνικής ζωγραφικής.
Το θεώρησε χρέος του ο Γιώργος Χρονάς, ο ποιητής και εκδότης της «Οδού Πανός», του χαλκέντερου περιοδικού λόγου (γνωστού και ως «εργοταξίου εξαιρετικών αισθημάτων»). Στην «Οδό Πανός», ο Δημήτρης Λαλέτας βρήκε καλλιτεχνική στέγη και εν μέσω μιας ιστορικής πνευματικής συγκυρίας άνοιξε τα φτερά του ως ένας αυτόφωτος, ευαίσθητος και οξυδερκής καλλιτέχνης. Γνώριζα κάποια έργα του από το περιοδικό ή από αναπαραγωγές, και εκτιμούσα πολύ το καλλιτεχνικό του ιδίωμα. Αλλά αυτό που αποκαλύπτεται στην έκθεση της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης είναι ανώτερο, υψηλότερο και βαθύτερο.
Προχθές, πριν από τα εγκαίνια, προηγήθηκε μια εκδήλωση μνήμης. Ο Δημήτρης Λαλέτας είχε μία βιβλιοθήκη με καλούς τίτλους, την οποία δώρισε στο Ιδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη του Πειραιά. Ο Γιώργος Χρονάς είπε δύο λόγια από καρδιάς, η Φιλαρέτη Κομνηνού διάβασε κείμενα για τον ζωγράφο και φίλο και ο Ηλίας Λιούγκος με τη Δέσποινα Στεφανίδου στο πιάνο ερμήνευσαν τραγούδια. Λίγο αργότερα, στην έκθεση μπροστά στα ίδια τα έργα του Δημήτρη Λαλέτα, η μελαγχολία εκτοπίστηκε από τη θέρμη που φουντώνει μπροστά στην αληθινή τέχνη. Ο Λαλέτας έχει συμπυκνώσει μία διαδρομή του 20ού αι. από τον Ματίς ώς τον Τσαρούχη, τον Μπέικον και τον Φρόιντ και έχει κατορθώσει να αναδυθεί αυθύπαρκτος τροπαιούχος (έως 12/10).