Η Ούρσουλα Λε Γκεν πήγαινε στο ίδιο γυμνάσιο με τον Φίλιπ Ντικ. Μονάχα που όταν αυτό συνέβαινε, δεν γνωρίζονταν. «Ηταν στο γυμνάσιο του Μπέρκλεϊ, τρεισήμισι χιλιάδες παιδιά. Μεγάλο, τεράστιο σχολείο. Και κανένας μα κανένας δεν ήξερε τον Φιλ Ντικ. Ούτε ένα άτομο δεν έχω βρει από το γυμνάσιο του Μπέρκλεϊ που να τον ήξερε. Ηταν ο αόρατος συμμαθητής μας».
Αυτά καταμαρτυρεί η φημισμένη συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας στο τελευταίο τεύχος του ιστορικού περιοδικού The Paris Review (τ. 206, φθινόπωρο 2013). Οπου ο δημοσιογράφος σχολιάζει: «Αυτό θα μπορούσε σχεδόν να είναι μέρος κάποιου από τα μυθιστορήματά του. Ωστε δεν τον ξέρατε καθόλου;» «Οχι!» αποκρίνεται η Λε Γκεν. «Αρχίσαμε να αλληλογραφούμε όταν ήμαστε ενήλικοι. Αλλά ποτέ μου δεν τον γνώρισα από κοντά».
Σπουδαίος συγγραφέας ο Φίλιπ Ντικ, ο οποίος πέθανε περίπου ημίτρελος. Δεν είναι τυχαία βέβαια ούτε η Ούρσουλα Λε Γκεν, η οποία άρχισε να δημοσιεύει τη δική της επιστημονική φαντασία στις αρχές της δεκαετίας του ’60, έχοντας πρώτα ζήσει και απορροφήσει όλο εκείνο το αλλόκοτο μείγμα ασπρόμαυρης και τεκνικολόρ αθωότητας, αφέλειας, ανταρσίας, καχυποψίας, φουτουρισμού, ουφολογίας και συνωμοσιολογίας που ήταν η ψυχροπολεμική, διαστημική αμερικανική δεκαετία του ’50.
Η Λε Γκεν ήταν, κατά κάποιον τρόπο, η γυναικεία «απάντηση» σε ένα λογοτεχνικό είδος στο οποίο, έως τότε, κυριαρχούσαν τα αρσενικά. Με το τέταρτο μυθιστόρημά της «Το αριστερό χέρι του σκότους», που εκδόθηκε το 1969, τάραξε τα νερά θίγοντας ζητήματα φύλου μέσα από μια ιδιότυπη αφηγηματική δομή. Το βιβλίο έγινε κλασικό. Κυριολεκτικά: δεν είναι μόνον νεότεροι συγγραφείς, όπως η Ζέιντι Σμιθ, που το μνημονεύουν ως σημείο αναφοράς, αλλά και ο αυστηρότατος κύριος Χάρολντ Μπλουμ, ο οποίος το ενέταξε στον «Δυτικό κανόνα» του.
Η ίδια η Λε Γκεν, πάντως, δεν αισθάνεται απολύτως άνετα με τον όρο «επιστημονική φαντασία», αλλά συμβιβάζεται με τη χρήση του. Ενδεχομένως σήμερα, με την επιστήμη και την τεχνολογία να «τρέχουν με τα χίλια», το μαρξιστικό αξίωμα «η Ιστορία έχει περισσότερη φαντασία από εμάς» να βαραίνει όλο και περισσότερο: πού η επιστήμη και πού η φαντασία στον 21ο αιώνα;
Κοιτάζω πια με μια περίεργη νοσταλγία τα φουτουριστικά οράματα και τις υπαρξιακές αγωνίες του Ρόμπερτ Χένλαϊν, του Ρέι Μπράντμπερι, του Αρθουρ Κλαρκ, του Ασίμοφ, του Λεμ ή του Ντικ, και την ίδια στιγμή σκέφτομαι πόσο σύγχρονα, πόσο σημερινά πράγματα έγραψαν κάποτε.