Inside Llewyn Davis ****
Σκηνοθεσία: Τζόελ και Ιθαν Κοέν
Ερμηνείες: Οσκαρ Αϊζακ, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τζον Γκούντμαν, Γκάρετ Χέντλαντ, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ
Τα διασημότερα αδέρφια του αμερικανικού κινηματογράφου, ο Τζόελ και ο Ιθαν Κοέν, επιστρέφουν ανεβάζοντας πάλι τον πήχυ πολύ ψηλά: το «Inside Llweyn Davis» είναι μια από τις καλύτερες στιγμές τους. Αφησαν τη μανιέρα τους (τα στιλιστικά παιχνίδια με τη βία, το γκροτέσκ και τη μαύρη κωμωδία) για να επιστρέψουν στην ουσία, χωρίς να χάσουν το χιούμορ τους. Η φόρμα της ταινίας, που χρωστάει πολλά στη φωτογραφία του Μπρουνό Ντελμπονέλ, υπαγορεύεται από περιεχόμενο: επί της ουσίας, το «Inside Llewyn Davis» είναι μια τοιχογραφία του Γκρίνουιτς Βίλατζ στο λυκαυγές της εποχής που έφερε στο προσκήνιο τον Μπομπ Ντίλαν, την Τζόαν Μπαέζ, την Τζόνι Μίτσελ και άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες. Το ύφος των Κοέν ακολουθεί το ύφος της φωτογραφίας του Ντελμπονέλ (η παλέτα του δίνει την αίσθηση μιας ενδιάμεσης κατάστασης ανάμεσα στο έγχρωμο και στο ασπρόμαυρο). Σε κάθε καρέ έχει επιτευχθεί η τέλεια συνύπαρξη των αντιθέτων. Το ζεστό με το παγερό, το μουντό με το διαυγές, το κωμικό με το καταθλιπτικό.
Το εξαιρετικό σενάριο είναι εμπνευσμένο από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ντέιβ βαν Ρονκ «The mayor of MacDougal Street», ενός μποέμ τροβαδούρου που σύχναζε στα καφέ του Βίλατζ. Θα μπορούσαμε να πούμε πως το ιδίωμα της μουσικής του Βαν Ρονκ άνοιξε έναν δρόμο για τον Ντίλαν, που άγουρος τότε παρουσίαζε τραγούδια του στα ίδια μουσικά καφέ. Είναι στιγμές που νομίζεις πως βλέπεις μια ταινία που θέλει να φωτίσει μια «γκρίζα περιοχή», την ενδιάμεση περίοδο ανάμεσα στη γενιά των μπίτνικ και στη γενιά της αμφισβήτησης του ’60. Θα προτείναμε να δείτε το ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορσέζε «No Direction Home: Bob Dylan» (κυκλοφορεί σε dvd από την Odeon), είναι επεξηγηματικό για αυτή την πλευρά του «Inside Llweyn Davis».
Ο Οσκαρ Αϊζακ είναι άψογος στον ρόλο του ιδιόρρυθμου και μονίμως απένταρου Λιούιν Ντέιβις που ζούσε μόνο για τη μουσική του. Οι Κοέν δεν υπογράφουν μια αγιογραφία, αλλά μια θαυμάσια ταινία. Η παρουσία του Τ. Bone Burnett στην παραγωγή έχει συμβάλει και στο εξαιρετικό σάουντρακ.
Επίσης
«Οδηγός διαπλοκής» (*** 1/2), η δεύτερη μεγάλη ταινία της εβδομάδας έχει την υπογραφή του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ («Οδηγός αισιοδοξίας»). 1978, Νιου Τζέρσεϊ, το FBI εκβιάζει δύο απατεώνες, τον Ιρβιν Ρόζενφελντ (Κρίστιαν Μπέιλ) και τη Σίντι Πρόσερ (Εϊμι Ανταμς), αναγκάζοντάς τους να συνεργαστούν σε ένα σχέδιο παγίδευσης διεφθαρμένων πολιτικών. Κομβικός στόχος είναι ο δήμαρχος της πόλης, που οραματίζεται να κάνει το Ατλάντικ Σίτι Λας Βέγκας. Η σκηνοθεσία του Ο’ Ράσελ είναι ένα απολαυστικό παιχνίδι με τους ηθοποιούς. Οι ερμηνείες, ιδιαίτερα του Μπέιλ και της Τζένιφερ Λόρενς, απογειώνουν την ταινία. Κατά τ’ άλλα, ο «Οδηγός διαπλοκής» είναι μια χιλιοειπωμένη ιστορία για την τέχνη της απάτης και για το μεγάλο ψάρι, που μερικές φορές ξεγελιέται από το μικρό. Στα πλεονεκτήματα και η άριστη ανασύνθεση της εποχής. Παίζουν επίσης, Μπράντλεϊ Κούπερ, Τζέρεμι Ρένερ.
«Ρενουάρ» (**), γαλλική βιογραφική καλλιγραφία από τον Ζιλ Μπουρντό. 1915, Κυανή Ακτή, μια νεαρή χειραφετημένη γυναίκα φτάνει στο αγρόκτημα της οικογένειας Ρενουάρ για να ποζάρει ως μοντέλο στον σπουδαίο ιμπρεσιονιστή ζωγράφο Ογκίστ Ρενουάρ. Ο μεσαίος από τους τρεις γιους του ζωγράφου, ο Ζαν, επιστρέφει τραυματισμένος από το μέτωπο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η βαριά σκιά του πολέμου και η ανάσα της φύσης δίνουν μια χροιά ποιητικού ρεαλισμού.