ΚΡΙΤΙΚΗ ΧΟΡΟΥ. «Ο όρος χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά στη Γαλλία τον 19ο αι., χαρακτηρίζοντας μεγάλους σταρ όπως η Σάρα Μπερνάρ και σηματοδοτώντας το σύγχρονο καλλιτεχνικό στερέωμα, όπου πλέον οι πρωταγωνιστές του αποκτούν για το κοινό και τα ΜΜΕ ένα “θεϊκό” status» (από το έντυπο πρόγραμμα των παραστάσεων των Ακραμ Καν – Συλβί Γκιλέμ και του Μπαλέτου του Τόκιο στο Μέγαρο Μουσικής). Μα καλά, πότε πρόλαβαν και έγιναν τέρατα και μάλιστα ιερά; Το 2007 στο Φεστιβαλικό Ηρώδειο κάτω από τα ονόματά τους φιγουράριζαν τα… «Ιερά Τέρατα» σαν τίτλος της παράστασης. Το ίδιο και τώρα, αλλά με διαφημιστική προβολή των Sacred Monsters. Τίποτε από όλα αυτά. Η Συλβί επί του παρόντος παραμένει η Mademoiselle Non (μετά την αποχώρησή της από το Μπαλέτο της Οπερας του Παρισιού αρνιόταν όλες τις προτάσεις που της έγιναν) και η «Χορεύτρια του 6 ακριβώς», διαφήμιση μάρκας ρολογιού. Αυτό το πόδι ψηλά κάθετα πάνω από το κεφάλι τώρα πια το κάνουν και οι μαθήτριες μπαλέτου! Οσο για τον Ακραμ Καν παραμένει «θρησκευτική» ηγετική μορφή στο καθολικότερο κράμα modern dance και oriental για τους φανατικούς οπαδούς του.
Με μοναδική αλλαγή στην όλη διαδικασία της τωρινής παράστασης από εκείνη του 2007 τον παίκτη του τσέλο (στο τριμελές ενόργανο σύνολο με δύο φωνητικούς σολίστ) όλοι οι άλλοι παράγοντες είναι ίδιοι με εκείνους του Ηρωδείου. Με προσθήκη το γλυπτό σκηνικό του Σιζούκα Χαριού. Από παρεξήγηση με το Φεστιβάλ Αθηνών που δεν μου κράτησαν θέση τότε, δεν είχα δει τα… Τέρατα. Και τώρα που τα είδα; Ο Καν υπερεκμεταλλεύτηκε τις χειρο-κινήσεις και μετα-κινήσεις των ινδικών παραδοσιακών ιδιωμάτων, η παλιά αθλητική γυμναστική ικανότητά του έχει παρέλθει. Τώρα μιλά πολύ, δεν γίνεται απόλυτα αντιληπτός στο τι ακριβώς λέει (21η σειρά) και δεν ξέρω αν έχει σημασία. Μετά τον λόγο παίρνει – κυριολεκτικά– η Συλβί με αγγλικά και γαλλική προφορά, κάποια ιταλιάνικα ξεπετάγονται ανάμεσα στα γαλλικά της καθώς και σπαράγματα… ελληνικών για να γελάσει και χειροκροτήσει το νοήμoν κοινό. Ο χορός της έχει πάντα κάτι το ελαφίσιο, αλλά οι δύο (μόνο) μεγάλες χορευτικές στιγμές ήταν δύο ντουέτα (σύντομα, φευ) που ήρθαν σαν μπουναμάς και ήταν, απλούστατα, υπέροχα! Ομως: Ιερά Τέρατα; Μπα! (23/12/13).