Η Μαρία Μανωλέλη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Εργάζεται ως δημοσιογράφος, ενώ έχει περάσει αρκετά χρόνια στον χώρο της διδασκαλίας και της μετάφρασης. Διηγήματά της έχουν κυκλοφορήσει σε συλλογικές εκδόσεις. Η «Μέσα πέτρα» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ποταμός τον Νοέμβριο του 2020.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Κορίτσι, γυναίκα, άλλο» της Εβαρίστο το οποίο διαβάζω τώρα και το «Οδηγίες χρήσεως για οικιακές βοηθούς» της Μπερλίν που περιμένει υπομονετικά τη σειρά του.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ταυτίζομαι εύκολα –ευτυχώς για λίγο– με τους κατατρεγμένους, τίμιους ήρωες του Παπαδιαμάντη και του Ντίκενς. Για το γιατί, θα μπορούσε να αποφανθεί ψυχοθεραπευτής.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ένα δείπνο με δυναμικές γυναίκες συγγραφείς διαφορετικών εποχών (Σαρλότ Μπροντέ, Σιμόν ντε Μποβουάρ, Αναΐς Νιν, Τόνι Μόρισον, Μάργκαρετ Ατγουντ), όμως την προσπέρασα γιατί τελικά, αν είχα αυτή τη δυνατότητα, θα διάλεγα ένα δείπνο με τον Καμί. Μόνοι μας.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Με αφορμή το μυθιστόρημα «Το άλλο μισό μου πορτοκάλι» του Λευτέρη Μαυρόπουλου έμαθα για τη δικτατορία του 1936 προκειμένου να αποτραπεί ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Δεν γνώριζα το ιστορικό πλαίσιο καθόλου.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Οταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» της Χάρπερ Λι. Πραγματικά λυπήθηκα που δεν το είχα διαβάσει νωρίτερα. Εντυπωσιάστηκα επίσης από το γεγονός ότι ο Ντιλ, o εκκεντρικός φίλος της μικρής ηρωίδας του βιβλίου, ήταν ο Τρούμαν Καπότε, μιας και οι δύο συγγραφείς ήταν παιδικοί φίλοι.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Διαβάζω τη «Βάρδια» του Καββαδία ανά δεκαετία από τα δεκάξι μου. Κάθε φορά είναι ένα άλλο βιβλίο.
Η Κρήτη στο βιβλίο είναι μόνον ένα παθητικό, στατικό σκηνικό ή κάτι περισσότερο από αυτό;
Ενα φονικό δεν θα μπορούσε να συγκαλυφθεί μόνο στην Κρήτη, αλλά σίγουρα στην Κρήτη θα μπορούσε. Το νησί έχει προηγούμενα με τη βία. Αυτό το λέω ενώ κατάγομαι από εκεί και ενώ τη συγκαταλέγω στα πιο όμορφα και αγαπημένα μου μέρη με τους πιο πονόψυχους και δοτικούς ανθρώπους.
Τα μυστικά πρέπει να φυλάγονται καλά ή να εξομολογούνται εντέλει;
Η απόφαση (θα) κρίνεται επί των συμπτωμάτων.
Η «Μέσα πέτρα» ποιος τόπος είναι;
Είναι ο έσω μας τόπος που «παγώνει» προσωρινά όταν ο πόνος είναι ισχυρότερος των αντοχών μας.
500 λέξεις με τη Μαρία Μανωλέλη
1' 52" χρόνος ανάγνωσης
