«Τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας.»
Η παρακάτω λίστα περιλαμβάνει μυθιστορήματα, φιλοσοφικά και θεωρητικά δοκίμια και ποιητικές συλλογές. Η επιλογή των βιβλίων είναι καθαρά υποκειμενική και απευθύνεται σε όσους αγαπούν το διάβασμα, απ’ τη μια, και, απ’ την άλλη, αναζητούν στην ανάγνωση μικρές χαραμάδες διαφυγής απ’ την πεζή καθημερινότητα.
1. «Εάν Αυτό Είναι ο Άνθρωπος», Πρίμο Λέβι
Ο Ιταλοεβραίος χημικός και συγγραφέας Πρίμο Λέβι ήταν ένας από τους ελάχιστους επιζώντες του ολοκαυτώματος που μιλάει για τις εμπειρίες του στο ναζιστικό στρατόπεδο με απροσδόκητα ψύχραιμη φωνή. Το σθένος και η διανοητική του ισορροπία είναι τέτοιες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι, πως γίνεται ένας άνθρωπος που βίωσε την απόλυτη φρίκη, την ίδια την κόλαση ουσιαστικά, να καταφέρνει να αναπτύσσει σε αυτό το βιβλίο έναν ήπιο προβληματισμό και να τον αποδίδει σε μια “ταπεινή” και διαυγή πρόζα.
Το «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος» δε θα μπορούσε να μην είναι ένα μανιφέστο ανθρωπισμού, που δεν αποτελεί απλό ανάγνωσμα λογοτεχνίας, αλλά ιστορικό τεκμήριο και σπουδαίο έργο τέχνης που δεν πρέπει ποτέ να σταματήσει να εκδίδεται.
«Τέλος, ίσως έπαιξε κάποιο ρόλο και η θέλησή μου, την οποία διατήρησα με πείσμα, να βλέπω πάντα, ακόμα και στις πιο σκοτεινές μέρες, τους συντρόφους μου και τον εαυτό μου σαν ανθρώπους και όχι σαν αντικείμενα, και έτσι να γλιτώσω από την τέλεια ταπείνωση και αποθάρρυνση που οδηγούσε πολλούς στην ηθική συντριβή.»]
2. «Άκου Ανθρωπάκο», Βίλχελμ Ράιχ
«Κόφτο, Ανθρωπάκο. Είσαι και θα είσαι ο αιώνια μετανάστης. Τυχαία βρέθηκες σ΄ αυτό τον κόσμο και σιωπηλά θα τον αφήσεις. Κραυγάζεις επειδή φοβάσαι θανάσιμα. Αισθάνεσαι το σώμα σου να παγώνει και φωνάζεις την αστυνομία σου. Αλλά ούτε και η αστυνομία έχει την εξουσία πάνω στην αλήθεια. Κι ο αστυνομικός σου έρχεται σε μένα γεμάτος ανησυχία για τη γυναίκα του ή για το άρρωστο παιδί του. Όταν φορά τη στολή του κρύβει τον άνθρωπο. Μα δεν μπορεί να κρυφτεί από μένα. Τον έχω δει γυμνό κι αυτόν.»
Το εμβληματικό αυτό έργο του Βίλχελμ Ράιχ, που δικαιολογημένα τον έχει καταξιώσει στους απανταχού φοιτητικούς κύκλους, είναι ένα κατ’ εξοχήν ανθρωπιστικό και όχι επιστημονικό βιβλίο, που γράφτηκε το 1946, χωρίς πρόθεση να δημοσιευτεί.
Το βιβλίο αυτό είναι αποτέλεσμα παρατηρήσεων που έκανε επί δεκαετίες ο Ράιχ, ανησυχώντας τρομακτικά για τον τρόπο που ο Ανθρωπάκος μεταχειρίζεται τον εαυτό του. Ο Ανθρωπάκος δεν είναι άλλος από τον «Κοινό άνθρωπο» που επαναστατεί επειδή κουράστηκε να υποφέρει, που δοξάζει τους εχθρούς του και σκοτώνει τους φίλους του, που ανεβαίνει στην εξουσία και κάνει κατάχρηση της εξουσίας που προσωρινά του δόθηκε, κάνοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους να υποφέρουν και ξεχνώντας πόσο «ανθρωπάκος» είναι κατά βάθος.
Διαβάστε περισσότερα στο neolaia.gr