Ο Δημήτρης Τσεκούρας γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1967. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία και Γλωσσολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Γράφει πεζογραφία και θέατρο. Ζει στην Αθήνα. Το τελευταίο του βιβλίο, «Ιστορίες του πάστορα Βογκ», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ερμα.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τους «Πλάνητες» της Ολγκα Τοκάρτσουκ και τον «Κάιν» του Λόρδου Βύρωνα.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Ούλριχ από τον «Ανθρωπο χωρίς ιδιότητες» του Ρόμπερτ Μούζιλ. Ακατάτακτος, απροσάρμοστος, ειρωνικός προς πάσα κατεύθυνση, αντιφατικός in perpetuum. Μια υπερδιάνοια με μόνιμο πονοκέφαλο. Τον λατρεύω.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Παρασκευή βράδυ στο σπίτι μου, παρέα με τον Κλάους Μαν, τον Λάσλο Κρασναχορκάι, τη Σάρα Κέιν και τον Νίκο Βεργέτη.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Αγνοούσα εντελώς ότι ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ ήταν και ζωγράφος. Μετά έψαξα και είδα στο Διαδίκτυο. Και έμεινα άναυδος.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τον «Τίμαιο» του Πλάτωνα.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Από παιδί έχω μια εμμονή με τη Βίβλο.
Πώς θα μας συστήνατε με δυο λόγια τον πάστορα Βογκ;
Ο πάστορας Βογκ είναι σαν μια πανταχού παρούσα σκιά. Και αυτές οι πολύ διακριτικές, σχεδόν διστακτικές, εμφανίσεις του σε όλες τις Ιστορίες του βιβλίου θαρρώ πως γίνονται μόνο για καλό. Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο το γεγονός ότι μία πολύ κρίσιμη για μένα Ιστορία του βιβλίου είναι γραμμένη στο Βερολίνο, πάντως, καθ’ όλη τη διάρκεια της γραφής, στο μυαλό μου είχα συνέχεια εκείνον τον Αγγελο από τα «Φτερά του έρωτα» του Βέντερς.
Τα διηγήματα αυτά θα μπορούσαν να είναι κεφάλαια από ένα μυθιστόρημα-ψηφιδωτό;
Σαφώς και υπάρχει, εντελώς συνειδητά εκ μέρους μου, ένα νήμα, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο διακριτό που συνέχει όλες τις Ιστορίες. Ας μην το δούμε όμως σαν μυθιστόρημα-ψηφιδωτό. Ισως περισσότερο σαν ένα road movie σε μια μεγαλούπολη όπου βλέπουμε συνηθισμένες, σχεδόν αιώνιες, εικόνες. Ενα οικογενειακό τραπέζι, για παράδειγμα, μια σαρκική επαφή, μια κηδεία, μια θλιβερή επέτειο, έναν καλλιτέχνη σε παροξυσμό, έναν παρανοϊκό ηγέτη.
Αν περιέγραφε κάποιος την ατμόσφαιρα αυτών των πεζών, τι θα μπορούσε να πει; Είναι μία ατμόσφαιρα ή πολλές εντέλει;
Νομίζω πως κάθε έργο οφείλει να έχει την «τελική» δική του μία ατμόσφαιρα. Είναι το ύφος που λέμε. Αυτό όμως δεν είναι πιο δίκαιο να το αποφασίσει ο κάθε αναγνώστης από μόνος του;