O Χαρίλαος Νικολαΐδης γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1986. Είναι δικηγόρος και λέκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Εσεξ στη Μ. Βρετανία. Εχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Αλεπού στον αυτοκινητόδρομο» (Μελάνι, 2015) και «Αλλες γεύσεις» (Μελάνι, 2018), ενώ σε μετάφρασή του κυκλοφορεί η συλλογή «Λίγα σύκα απ’ τα γαϊδουράγκαθα» της Εντνα Σεντ Βίνσεντ Μιλλέυ (Θράκα, 2017). Τελευταίο του βιβλίο, η ποιητική συλλογή «Ανθρώπινο δικαίωμα» (Πόλις, 2021).
Ποια βιβλία έχετε αυτό τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα ποιήματα του Μπίλι Κόλινς.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Κανένας. Προτιμώ να επιλέγω και να συνθέτω τι κρατώ από κάθε ήρωα/ηρωίδα. Ισως θα μου άρεσε να ήμουν μαζί τους κάποιες φορές – π.χ. με τον Μάρκο Πόλο του Ιταλο Καλβίνο, όταν ταξίδευε στις Αόρατες Πόλεις που περιγράφει στο ομώνυμο βιβλίο.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Η λίστα είναι μεγάλη. Θα πω, αυθόρμητα, για αρχή: Βισουάβα Σιμπόρσκα, Μάνο Χατζιδάκι.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Θαύμασα ξανά πώς τα όνειρα και οι εφιάλτες της ανθρωπότητας αναπαράγονται σχεδόν απαράλλαχτα σε λογοτεχνικά κείμενα διαφόρων χιλιετιών και πολιτισμών. Αναφέρομαι σε μια πρόσφατη, πιο προσεκτική ανάγνωση του Επους του Γκιλγκαμές.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
«Ο Μεγάλος Γκάτσμπι» του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
«Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί.
«Από παιδί ήμουν το σύμπαν που έμενε μόνο του στο διάλειμμα», διαβάζουμε στην τελευταία σας ποιητική συλλογή. Ενα σχόλιο πάνω στον στίχο αυτό;
Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά νοηματοδοτεί το σύμπαν ολόκληρο μέσα από τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητά του. Η ποίηση προσφέρει ένα διάλειμμα, ένα σημείο μακριά από ονόματα, τίτλους και φανφάρες, όπου αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό.
«Ανθρώπινο δικαίωμα», ο τίτλος της συλλογής. Κάποια σύνδεση, υπόγεια ή μη, με την επαγγελματική σας ιδιότητα;
Θα χαρακτήριζα τη σύνδεση υπέργεια. Ερευνώντας το κανονιστικό περιεχόμενο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θέλησα να επεκταθώ και στην προσωπική, συναισθηματική τους διάσταση· να προσεγγίσω την ουσία του νομικού κανόνα μέσω της ποίησης.
Η ποίηση τελικώς χρειάζεται σε δύσκολους καιρούς ή έχει κάτι πολύ λεπτεπίλεπτο για να αντέξει;
Για εμένα –και προσπάθησα να το δείξω στην τελευταία συλλογή όσο πιο καθαρά μπορούσα– το ποίημα είναι αυτό που μένει όταν έχει απομακρυνθεί οτιδήποτε δεν είναι απαραίτητο. Η ποίηση, λοιπόν, ήταν, είναι και θα είναι πάντα απαραίτητη.