Την Παγκόσμια Ημέρα της Μουσικής τίμησε η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ με τη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Αθηνών. Στις 21 Ιουνίου, στο Ηρώδειο ο Γιώργος Πέτρου, μουσικός διευθυντής του συνόλου, διηύθυνε το «Ειδύλλιο του Ζίγκφριντ» του Ρίχαρντ Βάγκνερ και τη δεύτερη Συμφωνία του Ρόμπερτ Σούμαν.
Η βραδιά υπήρξε συνολικά επιτυχημένη. Ο Πέτρου ενέπνευσε και αυτή τη φορά τους μουσικούς του, οι οποίοι εξέπληξαν θετικά. Οχι πως δεν υπήρξαν τεχνικά ζητήματα, όπως στην αρχή του τέταρτου μέρους της Συμφωνίας, όταν η γοργή ταχύτητα ξεπέρασε τις δυνατότητες των βιολιών και ο συντονισμός τους παρέμεινε ζητούμενος. Ή όταν στο «Ειδύλλιο του Ζίγκφριντ» το κόρνο ξέφυγε, κάτι που όμως συμβαίνει ακόμη και στο Μπάιροϊτ στο «κάλεσμα» του Ζίγκφριντ, κι όπου το παραστράτημα είναι σίγουρα πολύ πιο σημαντικό. Είναι χρήσιμο όταν προσέρχεται κανείς ως ακροατής σε μια συναυλία να έχει απομακρύνει από τον νου την τελειότητα μιας ηχογράφησης, που πραγματοποιείται στις ελεγχόμενες συνθήκες ενός στούντιο. Χωρίς αυτό να αποτελεί άλλοθι για την ελλειμματική προετοιμασία οποιασδήποτε ορχήστρας.
Ο Πέτρου, τον οποίο έχουμε συνηθίσει στο μπαρόκ ρεπερτόριο και σε έργα του κλασικισμού, αποδείχτηκε εξίσου αποτελεσματικός στο ρεπερτόριο του γερμανικού ρομαντισμού. Η μουσικότητά του υπήρξε ο σημαντικότερος οδηγός στo έργο του Βάγκνερ, μια σύνθεση που ξεπερνά τα είκοσι λεπτά μουσικής, στα οποία η διάθεση παραμένει αμετάβλητη. Πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζεται ξεχωριστή ικανότητα ώστε να οργανωθεί το μουσικό υλικό σε σαφείς ενότητες και να επιτευχθεί ο απαραίτητος εσωτερικός παλμός, ο οποίος θα δώσει πλαστικότητα και σφρίγος στα εκτενέστατα μελωδικά λυρικά τόξα της γραφής.
Στη δεύτερη Συμφωνία του Σούμαν οι προκλήσεις είναι διαφορετικές. Οπως συχνά σε έργα αυτού του συνθέτη, κρίσιμη είναι η απόδοση των συναισθηματικών εναλλαγών, οι οποίες κυμαίνονται από τη βαθιά μελαγχολία έως τη σχεδόν ξέφρενη χαρά. Στον πυρήνα της Συμφωνίας βρίσκεται το υπέροχο αργό τρίτο μέρος, με το εκφραστικό σόλο όμποε και, αργότερα, τις τρίλιες στα βιολιά να αποδίδουν σχεδόν με σπαραγμό το βαθύ συναίσθημα της μουσικής. Το ζωηρό φινάλε έρχεται να αλλάξει την ατμόσφαιρα και να καλύψει, έστω με επιφανειακή χαρά, τη μελαγχολία.
Στην ερμηνεία του Πέτρου οι διάφορες μεταπτώσεις δόθηκαν ξεκάθαρα. Στα δύο πρώτα μέρη οι σβέλτες ταχύτητες βοήθησαν να χτιστεί η εσωτερική ένταση. Οι διαρκείς αυξομειώσεις σε ταχύτητα και δυναμική έδιναν στο αποτέλεσμα έντονα δραματική διάσταση. Και οι συνεισφορές μεμονωμένων μουσικών, του Σπύρου Κοντού (όμποε), της Μελίνας Μακρή (φλάουτο), του Αγγελου Πολίτη (κλαρινέτο), του Γιώργου Μιχαήλ και της Ελένης Ανθη (κόρνο), συνέβαλαν στη θετική εικόνα.
Ενα τελευταίο σχόλιο: Δέχεται κανείς ότι το κοινό μπορεί να μη γνωρίζει τα έργα και επομένως να χειροκροτεί ανάμεσα στα μέρη μιας Συμφωνίας, ακόμη και όπου απλώς υπάρχει παύση. Ομως ούτε ο παραγωγός της εκδήλωσης, η ΕΡΤ ή το Φεστιβάλ Αθηνών, τα γνωρίζει, ώστε να μην αναβοσβήνει τα φώτα του Ηρωδείου διακόπτοντας τη συναυλία και ενθαρρύνοντας το κοινό να δυναμώσει το χειροκρότημά του;