Αναζητήσαμε την κ. Ρένη Πιττακή λίγες ώρες πριν η ίδια μαζί με την υπόλοιπη ομάδα –ηθοποιοί, μουσικοί, τεχνικοί, η σκηνοθέτις Ελπίδα Σκούφαλου– μπορέσουν να μπουν στον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας για τη μία και μοναδική πρόβα του έργου που ετοιμάζουν. Η μουσικοθεατρική παράσταση «Θνητοί θεοί» παρουσιάζεται στο κοινό σήμερα και αύριο το βράδυ ενταγμένη στο πρόγραμμα του θεσμού «Ολη η Ελλάδα, ένας πολιτισμός». Η ευκαιρία να βρεθούμε θεατές καθισμένοι άνετα κοντά στη μεγάλη δρυ, και να παρακολουθήσουμε έναν εκλεκτό θίασο σε μια πρωτότυπη προσέγγιση της περίφημης Παλατινής Ανθολογίας, είναι σπάνια. Και η κ. Πιττακή που πρωταγωνιστεί στην παράσταση ακούγεται από το τηλέφωνο ενθουσιασμένη, και ταυτόχρονα ανυπόμονη να αρχίσουν την προετοιμασία.
«Ηρθα σε επαφή για πρώτη φορά με τα κείμενα της Παλατινής Ανθολογίας χάρη στην ανθολογία του Μίνου Βολανάκη που επέλεξε και απέδωσα στα νέα ελληνικά κάποια από τα ποιήματα της συλλογής, σε μια έκδοση που κυκλοφόρησε το 2011», λέει η ηθοποιός. «Διαβάζοντας αυτά τα επιγράμματα ήταν σαν να συναντούσα πρόσωπα και φωνές που έρχονταν από πολύ μακριά, από τα χρόνια της ελληνικής αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ενώ ταυτόχρονα μού ήταν απόλυτα οικεία. Αισθάνθηκα τη δύναμή τους σαν ένα χτύπημα στο ηλιακό πλέγμα: μικρά “διαμάντια” επωνύμων και ανωνύμων συγγραφέων που με λιτότητα, πάθος και λυρισμό σχολιάζουν τον κύκλο της ζωής». «Να σας διαβάσω ένα μικρό, “αδέσποτο” ποίημα;» ρωτάει για να μοιραστεί τη χαρά της, και επιλέγει εκείνο που τελειώνει με τους στίχους: «Απ’ το ουδέν οδεύεις στο μηδέν. Στο δρόμο θα δεις τον ήλιο».
Η ιδέα όπως και η σκηνοθεσία του «Θνητοί θεοί» ανήκει στην Ελπίδα Σκούφαλου, και οι συντελεστές –ο συνθέτης και δεξιοτέχνης της λύρας Σωκράτης Σινόπουλος, ο Χάρης Λαμπράκης στα πλήκτρα και το νέι, ο Βασίλης Παπαβασιλείου που παίζει ακουστικό/ηλεκτρικό μπάσο, όπως επίσης ο ηθοποιός Περικλής Μουστάκης και η Ρένη Πιττακή– είναι γνώριμοι από παλιότερες συνεργασίες. «Με τη μουσική δημιουργούμε κόσμους τους οποίους οι δύο ηθοποιοί διασχίζουν ως περιπατητές», μας εξηγεί η σκηνοθέτις, και η κ. Πιττακή προσθέτει για τους ηθοποιούς: «Είμαστε δύο όντα που έρχονται από το ουδέν και βαδίζουν προς το μηδέν, ακριβώς όπως λέει το επίγραμμα. Στον δρόμο σταματάμε, από οπτασίες γινόμαστε πλάσμα με σάρκα και οστά, και ύστερα πάλι συνεχίζουμε το ταξίδι στον χρόνο».
Τα περίπου 15 ποιήματα που θα ακουστούν στην παράσταση ανήκουν στην ανθολόγηση που έκανε ο Μίνως Βολανάκης, και τα παραχώρησε το σωματείο «Φίλοι Μίνου Βολανάκη». «Η ποίηση της Παλατινής Ανθολογίας είναι τόσο ζωντανή –παρά το χάσμα των αιώνων που μας χωρίζει– που αναρωτιέται κανείς αν έχει αλλάξει κάτι στο πέρασμα του χρόνου», σχολιάζει η κ. Σκούφαλου. «Οι δύο ηθοποιοί, σαν ευαίσθητες χορδές, αυτοσχεδιάζουν με τον λόγο παράλληλα με τον αυτοσχεδιασμό των μουσικών και τελικά μετατρέπονται σε δύο ακόμη μουσικά όργανα». Ο χώρος της αρχαίας Ολυμπίας αποτελεί ένα ακόμη ισχυρό συστατικό της μέθεξης, υπογραμμίζοντας την ιερότητα και την πνευματικότητα του ταξιδιού που θα κάνει η ποίηση μέσα από τους αιώνες. «Οταν βρίσκομαι μέσα σε έναν τέτοιο χώρο, με συνεπαίρνει η συγκίνηση», λέει η κ. Πιττακή. «Παίζει ρόλο το φυσικό περιβάλλον σίγουρα, αλλά και η μνήμη που φέρει ο τόπος. Για μένα αυτή η παράσταση, εδώ δίπλα στη σπαραγμένη κιονοστοιχία του Γυμνασίου, είναι ένα δώρο, παρά τις δύσκολες συνθήκες».