Τη σχέση μας με τη Φύση, το Θέατρο, τον Αλλον μάς προσκαλεί να στοχαστούμε η δημιουργός Αιμιλία Παπαφιλίππου μέσα από μια πρωτότυπη εικαστική εγκατάσταση, έναν λαβύρινθο από νήματα, στον αρχαιολογικό χώρο του Μικρού Θεάτρου Αρχαίας Επιδαύρου. Οπως αναφέρει η καλλιτέχνις: «Στον πρόσφατο υποχρεωτικό εγκλεισμό (το διαβόητο lockdown), η απαγόρευση του συναθροίζεσθαι […] και η συνακόλουθη ανάσχεση της συλλογικής πολιτισμικής εμπειρίας μάς έκανε να εκτιμήσουμε ακόμη περισσότερο την τέχνη ως συνεκτικό ιστό μεταξύ των ανθρώπων.
Οι άνθρωποι παγκοσμίως στράφηκαν στην τέχνη –έστω εξ αποστάσεως, μέσω της τεχνολογίας– για να πάψουν να νιώθουν ακυρωμένοι μέσα σε αυτή τη συνθήκη αναγκαστικού αποκλεισμού από τα αγγίγματα, τις επαφές. Η πανδημία και η τεχνολογία, σε συνέργεια, αποκάλυψαν τα πολλαπλά επίπεδα στα οποία είμαστε αλληλένδετοι, αλληλεξαρτώμενοι και αδιαχώριστοι – βιολογικά, και όχι μόνο. Αυτήν την παγκόσμια εμπειρία της οξύμωρης συνύπαρξης διαχωρισμού και συνεκτικότητας, και το πλέγμα δικτυακής συνείδησης που αναδύεται, υποβάλλει το έργο».Αξιοποιώντας την αρχιτεκτονική του θεάτρου και θεωρώντας το Θέατρο ως διαχρονικό τόπο συλλογικής εμπειρίας και βιωμάτων, η εικαστική εγκατάσταση συντονίζεται με τη δομή του θεάτρου ως υπεμφαίνοντος κόλουρου κώνου που υποβάλλει κυκλική και αμφίδρομη σχέση μεταξύ Ανθρώπου και Φύσης, ενώ παράλληλα σχολιάζει την οξύμωρη σχέση απομόνωσης αλλά και συνεκτικότητας, που αναδύθηκε διεθνώς από την εμπειρία της πανδημίας. Το έργο δημιουργήθηκε έπειτα από ανάθεση του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Διάρκεια: 13/8 – 5/9.