Η Αννα Γεωργιάδου γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στις Βρυξέλλες. Σπούδασε Επικοινωνία και Ψηφιακά Μέσα. Η συλλογή διηγημάτων της με τίτλο «Θεραπευτική επιδείνωση» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δίαυλος.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Δυσφορεί η νύχτα» της Μάριεκ Λούκας Ράινφελντ, «Η γη του θυμού» του Χρήστου Χρυσόπουλου, «Η αίσθηση της ευτυχίας» του Κρισναμούρτι, «Η ερευνήτρια» του Μισέλ Φάις.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Το συρραπτικό στο «Αστείο» του Γιάννη Παλαβού. Είναι ανακουφιστικό να βιώνεις εκ των έσω ότι είμαστε εξίσου ασήμαντοι όσο και σημαντικοί, ότι δεν έχουμε κανέναν έλεγχο πάνω στα γεγονότα, παρά μόνο το βλέμμα που τα παρατηρούμε, το φως που τα φωτίζουμε και τις συνάψεις που συνδέουμε τις ζωές μας.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Τομ Ρόμπινς, τον Ντάγκλας Ανταμς και τον Ρομπέρτο Μπολάνο, γιατί η ευφυΐα, η ευρηματικότητα, το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός αποθεώνουν ένα καλό δείπνο, όπως και τη ζωή μας.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
«Και ξαφνικά κατάλαβα. Δεν υπήρχαν μυρωδιές. Τα δέντρα ήταν ολάνθιστα, αλλά τα άνθη τους δε μύριζαν! Πολύ αργότερα, έμαθα πως ο οργανισμός αντιδρά στην προσβολή από ραδιενέργεια μπλοκάροντας κάποια όργανά του» («Τσερνόμπιλ», Σβετλάνα Αλεξίεβιτς).
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
«Το κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδρου.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
«Από το ίδιο ποτήρι και άλλες ιστορίες» του Μισέλ Φάις. Αφηγηματική ευστροφία, πάθος για τις λέξεις, δαιμόνια λογοτεχνική σύνθεση.
«Θεραπευτική επιδείνωση»: πολύ επίκαιρος τίτλος. Ο μυθοπλαστικός σας κόσμος κινείται κάπου στο μεταίχμιο πληγής και θεραπείας;
Δεν υπάρχει ζωή χωρίς πληγή κι αφήγηση χωρίς τραύμα. Η μυθοπλασία συγκολλάει, επουλώνει, ανακατασκευάζει και αποθεώνει όσα ζήσαμε, αλλά δεν θέλαμε, με όσα θεμελιώσαμε μέσα από τη γλώσσα που μας δόθηκε, γιατί ονειρευτήκαμε να ζήσουμε εκεί. Η αφήγηση εισβάλλει στη ζωή μας, τη διαμορφώνει, τη διαβρώνει και την πλουτίζει με την υπόστασή της.
Η μικρή φόρμα πώς μπορεί να αναδείξει τις ρωγμές των ζωών μας;
Μικρή ή μεγάλη φόρμα, μόνο η ρωγμή που δεν φοβηθήκαμε να αντικρίσουμε και να διηγηθούμε μπορεί να γιατρέψει τον ορυμαγδό της ύπαρξής μας.
«Μια γραφή που να είναι σωματική»: ένα σχόλιο πάνω σε αυτό;
Στην ανισόρροπη πρωτοκαθεδρία του εγκεφαλικού νου που βιώνουμε, το σώμα έχει πάντα δίκιο, όσο εμείς το αδικούμε. Η μυθοπλασία θα ήθελε να είναι μέρος του σώματος και όχι του πνεύματος, γιατί το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ.
500 λέξεις με την Άννα Γεωργιάδου
1' 54" χρόνος ανάγνωσης
