Το υποψιαζόσουν από την προπώληση των εισιτηρίων, που εξαντλήθηκαν ήδη από τον Αύγουστο, και το επιβεβαίωσες την περασμένη Δευτέρα στο Ηρώδειο, βλέποντας ένα πολυπληθές κοινό ντυμένο με τα καλά του: το ρεσιτάλ του «βασιλιά των τενόρων» Γιόνας Κάουφμαν, το πρώτο του στο Ρωμαϊκό Ωδείο, ήταν για τους 3.000 θεατές της προχθεσινής βραδιάς ένα γεγονός πολυαναμενόμενο. Ωστόσο, η πιο βασική προσδοκία μπορεί και να μην ικανοποιήθηκε πλήρως: παρά το λυρικό και δραματικό εύρος της φωνής του και τις εντυπωσιακές εμφανίσεις του, ο Γιόνας Κάουφμαν δεν ήταν ακριβώς «καθηλωτικός» στην ερμηνεία της «Recondita armonia», της άριας του Μάριο Καβαραντόσι από την «Τόσκα» του Πουτσίνι με την οποία ξεκίνησε το ρεσιτάλ του. Ηταν σαν ο νους του να έτρεχε αλλού· έστω και έτσι, τόσο εκείνος όσο και η ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, υπό τον Γιόχεν Ρίντερ, που τον συνόδευε πήραν εύκολα το πρώτο «bravi».
Συναίσθημα
Και το πήραν δικαίως. Ο Γιόνας Κάουφμαν γιατί την όποια αρχική αποστασιοποίηση (οφειλόμενη πιθανότατα σε κάποιο κρύωμα, όπως υπαινισσόταν ένας περιστασιακός βήχας του) την αντικατέστησε σύντομα με αρκετό από το συναίσθημα που τον χαρακτηρίζει. Σε ένα ιδανικό πρόγραμμα, που μεταξύ άλλων περιλάμβανε άριες από την «Κάρμεν» του Μπιζέ, την «Καβαλερία Ρουστικάνα» του Μασκάνι και την «Τουραντότ» του Πουτσίνι, ο Γερμανός τενόρος παρέμενε συγκινητικός όταν τραγουδούσε αντιστοίχως «La fleur que tu m’avais jetée/Το λουλούδι που μου πέταξες» μοιάζοντας σαν να είχε απέναντί του μια φλογερή τσιγγάνα· όταν ερμήνευε το «Mamma, quel vino è generoso/Μάνα το κρασί αυτό είναι δυνατό» και φανταζόσουν ότι κρατούσε στ’ αλήθεια το τελευταίο του ποτήρι· όταν ολοκλήρωνε το πρόγραμμά του με την άρια «Nessun Dorma», καταχειροκροτούμενος για τη δραματικά φορτισμένη ερμηνεία του.
«Ich liebe dich»
Μέχρι που χάριν αστεϊσμού (ή απολογίας;), λίγο πριν από τα τέσσερα encore του, εξήγησε στο κοινό ότι λόγω των υγειονομικών περιορισμών δεν μπορούσε να τραγουδήσει από το φωνητικά καταλληλότερο σημείο της ορχήστρας, στο οποίο και στάθηκε αμέσως για μια μικρή επίδειξη. Οσα ακολούθησαν πάντως, η άρια «E lucevan le stelle» από την «Τόσκα», η άρια «Dein ist mein ganzes Herz» από τη «Χώρα του μειδιάματος» του Φραντς Λέχαρ, καθώς και τα ναπολιτάνικα τραγούδια «Core ’ngrato» του Σαλβατόρε Καρντίλο και «Non ti scordar di me» του Ερνέστο ντε Κούρτις, τον βρήκαν τόσο άνετο, που μια γυναίκα από το κοινό του απηύθυνε ένα παράφορο «Ich liebe dich». Εβαλαν βέβαια το χεράκι τους ο μαέστρος και η ορχήστρα της βραδιάς: ήταν άρτιοι και εκφραστικοί οι μουσικοί της Λυρικής στα αποσπάσματα, στις εισαγωγές και στα ορατόρια που επίσης ερμήνευσαν, όσο ο Γιόχεν Ρίντερ σπάθιζε τον αέρα με φαντασία και ευαισθησία. Το standing ovation στο τέλος δεν μπορεί παρά να απευθυνόταν και σε αυτούς.