Η επιθυμία του Τόμας Κεκ να γράψει ένα έργο για την κλιματική αλλαγή δεν πυροδοτήθηκε από κάποια απαισιόδοξη είδηση για το μέλλον του πλανήτη. «Διάβαζα ένα άρθρο για το εργασιακό κλίμα στις γερμανικές επιχειρήσεις, το οποίο χειροτέρευε», λέει στην «Κ» ο Αυστριακός θεατρικός συγγραφέας και συνεχίζει: «Μου φάνηκε αστείο να μιλάμε για κάτι τέτοιο ενώ παγκοσμίως επιδεινωνόταν η κατάσταση του περιβάλλοντος. Αρχισα λοιπόν να μελετώ το κλίμα σαν μια πολιτισμική σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά και σαν μια φυσική κατάσταση. Θυμόμουν επίσης ένα χειμώνα, όταν ήμουν δεκατριών χρόνων, που το χιόνι δεν ήρθε ποτέ. Στα έξι μου, η πόλη μας πνιγόταν στο χιόνι και μερικά χρόνια μετά, τίποτα. Είχα αρχίσει τότε να σκέφτομαι διάφορα».
Τελικά, το 2017 έγραψε την «Τριλογία για το κλίμα», ένα θεατρικό έργο χωρισμένο σε μέρη με τίτλους όπως «Πλημμύρα στον Παράδεισο», «Λιμοκτονία στον Παράδεισο» και «Παιχνίδι στον Παράδεισο», το οποίο επιχειρεί να λειτουργήσει σαν ρέκβιεμ για τον δυτικό πολιτισμό και για τον πλανήτη, που σκεπάζεται από τα σκουπίδια. Ηλεκτρισμένο, σαρκαστικό και εντόνως πολιτικό, το έργο παρουσιάζεται μέχρι την Κυριακή στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση υπό τον τίτλο «Παράδεισος», σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Γιαννοπούλου και διασκευασμένο από την ίδια και τον Γρηγόρη Λιακόπουλο, ώστε να ταιριάξει με την ελληνική πραγματικότητα. Η οποία δεν είναι ασύνδετη με την παγκόσμια: επί σκηνής παρακολουθούμε έναν Γερμανό αρχιτέκτονα να απολαμβάνει τον παράδεισο του Αμαζονίου, αλλά και να παρακολουθεί την ανέγερση μιας όπερας στη Βραζιλία, που οικοδομείται με κέρδη από την υπερεκμετάλλευση του καουτσούκ, έναν Ελληνα μηχανικό που μετά την κρίση πασχίζει να τα φέρει βόλτα οικονομικά, ενώ οι θάλασσες κατακλύζονται από τα πλαστικά και όλα τα παραπάνω, όσο η Ιστορία φέρνει στην επιφάνεια θραύσματα από τον φυσικό παράδεισο της Γης που πρώτα λεηλατήθηκε από την αποικιοκρατία και έπειτα κατακτήθηκε από τη νεοφιλελεύθερη αγορά.
Το έργο επιχειρεί να λειτουργήσει σαν ρέκβιεμ για τον δυτικό πολιτισμό και για τον πλανήτη, που σκεπάζεται από τα σκουπίδια.
Γιατί όμως να απαξιώσει κανείς τον νεότερο δυτικό πολιτισμό εν γένει και να μη διαφυλάξει τα επιτεύγματά του, λ.χ. στην ιατρική ή στην τεχνολογία; «Με ρωτάτε για την τεχνολογία», αποκρίνεται ο 35χρονος συγγραφέας, «αλλά δεν αναφέρετε τον πλούτο ή την οικονομική μεγέθυνση την οποία προϋποθέτει το σύστημα για να λειτουργήσει. Το πρόβλημα δεν είναι η τεχνολογία, αλλά η απουσία ρύθμισης της μεγέθυνσης. Θα μπορούσαμε να επενδύσουμε σε τεχνολογίες που μειώνουν το ποσοστό εκμετάλλευσης της φύσης, αλλά αντίθετα έχουμε μια “κυκλοφορία σκουπιδιών”: ο καπιταλισμός παράγει κινητά τηλέφωνα που σε ένα χρόνο αχρηστεύονται, γιατί πρέπει διαρκώς να μεγεθύνεται. Αν είχες αγοράσει μια τηλεόραση το ’50, σήμερα θα έβλεπες Netflix, γιατί θα άντεχε ακόμη.
Τα σύγχρονα προϊόντα φτιάχνονται για να χαλάνε και να αγοράζεις καινούργια, ειδάλλως οι εταιρείες δεν θα έχουν ανάπτυξη».
Πόσο ικανό είναι ένα θεατρικό έργο να μετατοπίσει τις συνειδήσεις μας σε παρόμοια περιβαλλοντικά ζητήματα; «Δεν ξέρω», καταλήγει ο Τόμας Κεκ. «Οταν το δούλευα, όλοι αναρωτιόνταν γιατί γράφω επιστημονική φαντασία και όχι ας πούμε για κάποιον που έκανε ένα φόνο και το κρύβει από τη μητέρα του. Τελικά, τα τελευταία χρόνια παίχτηκε στη Βραζιλία, στο Μεξικό, στην Αυστρία και στη Γερμανία, στην Ελλάδα, στην Πολωνία. Οταν επισκέπτομαι αυτές τις χώρες έρχομαι σε επαφή με τους ανθρώπους τους, αλλά δεν μπορώ να ξέρω τι επίδραση τους ασκεί τελικά. Είναι πάντως παραπλανητικό να πούμε ότι κάποιος σταμάτησε να χρησιμοποιεί πλαστικά ποτήρια επειδή είδε μια παράσταση. Δεν είναι τα πλαστικά ποτήρια ο λόγος που το έγραψα».