Ο Λάζαρος Αλεξάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1967. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Αρθρογραφεί τακτικά και έχει εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων με τη Mamaya καθώς και ένα κόμικ, τον «Μίκα». Πέρυσι κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα, το «Ομπλίκ», και φέτος το «Μικρό ταξίδι σε δανεικό χάρτη», και τα δύο από τις εκδόσεις Αίολος.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Προσοχή: εποχιακή διέλευση βατράχων» του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, «Ενας έρωτας» του Ντίνο Μπουτζάτι και το «Περί της εν ύπνω κομψότητος» του Λασκάνο Τέγκι.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Το μολυβένιο στρατιωτάκι του Αντερσεν. Από κουτσό καλούπι, λειψός, μα αισιόδοξος. Ταξίδεψε σε σκοτεινά μέρη, πνίγηκε, χάθηκε, μα γνώρισε έναν απόλυτο, αν και μάταιο, έρωτα.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Λίγους, να προλάβω να τους δω και να τους μιλήσω. Τον Ντάγκλας Ανταμς και τον Ρέι Μπράντμπερι. Ισως την Αγκάθα Κρίστι, τον Στίβεν Κινγκ και τον Ρέιμοντ Τσάντλερ. Αυτό θα ήταν υπέροχο. Ή απλά μόνο τον Tόλκιν.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι η βία είτε προς τους άλλους είτε προς τον εαυτό μας προϋποθέτει μια σαδιστική αδιαφορία. Από τον «Συλλέκτη» του Τζον Φόουλς και το «Bell Jar» της Σίλβια Πλαθ.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Μπάρτλεμπι, ο γραφιάς» του Χέρμαν Μέλβιλ.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
«Γυρίστε τον Γαλαξία με ωτοστόπ». Το διαβάζω από τα φοιτητικά μου χρόνια. Τα αντίτυπά μου είναι λιωμένα πλέον.
Ο Ιούλιος Βερν είναι πηγή έμπνευσης ή κάτι πιο σύνθετο και βαθύτερο;
Ο θείος Ιούλιος ήταν το παράθυρο στο κελί μιας επαρχιακής ζωής, ένα παράθυρο που σου έδειχνε όλο τον κόσμο. Ο ταξιδευτής θείος που σου έλεγε για τον Ναυτίλο, για τον Αρνε Σάκνουσεμ, για τον Φιλέα Φογκ.
Μια «επιστροφή» στις καθαρόαιμες αφηγήσεις που συνδυάζουν την περιπέτεια με το χιούμορ είναι ένα αντίδοτο σήμερα στη γενική κατήφεια;
Τα καλά αντίδοτα θέλουν γερές δόσεις αυθυποβολής, αδρεναλίνης και γέλιου. Οσο λατρεύω τις καθαρές γραμμές του Ερζέ στον «Tεν Τεν», άλλο τόσο λατρεύω τις ξεκάθαρες, δυνατές αφηγήσεις.
Οι «Ιστορίες του δρόμου» μας δείχνουν μιαν άλλη, πιο εξωφρενική πλευρά της ζωής;
Οι ιστορίες του δρόμου είναι ωμές, ακατέργαστες. Δεν χωράνε σε κανένα κουτάκι. Γράφονται πάντα μονορούφι, χωρίς διορθώσεις, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς ανάσα. Είναι τα φονικά σφηνάκια στο μπαρ που έχουν σκοπό να σε αποτελειώσουν. Οπως και τα προηγούμενα δύο βιβλία «του Λύκου» σκιαγραφούν την καθημερινή μας παράνοια.