Πώς ακριβώς ορίζεται σήμερα η «κλασική» μουσική; Ποια χαρακτηριστικά οφείλει να διαθέτει μια σύνθεση προκειμένου να ταξινομηθεί υπό τη συγκεκριμένη ή άλλη μουσική ταμπέλα; Και όσο ο πολιτισμός εξελίσσεται, πρέπει η κάθε ταμπέλα να γίνει πιο συμπεριληπτική;
Στην πρόσφατη διαμάχη, πάντως, που ξέσπασε στην επικράτεια των μουσικών βραβείων Grammy, οι διερωτήσεις ή μάλλον οι διαμαρτυρίες είναι λίγο απλούστερες: ο μουσικός Τζον Μπατίστ, λένε μερικοί υποψήφιοι των φετινών βραβείων (αλλά και κάποια μέλη της Εθνικής Ακαδημίας Τεχνών κι Επιστημών Ηχογράφησης που τα απονέμει), δεν δικαιούται να διαγωνιστεί στην κατηγορία «καλύτερης σύγχρονης κλασικής σύνθεσης». Το υποψήφιο κομμάτι του «Movement 11΄» είναι απλώς τζαζ μουσική. Το ίδιο και ο βιολιστής Κέρτις Στιούαρτ: το άλμπουμ του «Of Power» δεν μπορεί να φιγουράρει στην κατηγορία «καλύτερου κλασικού ορχηστρικού σόλο δίσκου», γιατί περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, στοιχεία των μπλουζ.
Ναι, αλλά και η «Σεχραζάντ» του Ρίμσκι-Κόρσακοφ μόνο αμιγώς δυτικά στοιχεία δεν περιλαμβάνει και αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα που μπορεί να επικαλεστεί κάποιος. Προτού στραφούμε πάντως στην ιστορία της μουσικής, αξίζει μια ακρόαση των επίμαχων συνθέσεων του Μπατίστ και του Κέρτις (που είναι διαθέσιμες στο YouTube), προκειμένου έστω να αναρωτηθούμε αν οι επικριτές τους έχουν δίκιο ή αν βρισκόμαστε ενώπιον μιας ακόμη πολιτισμικής μετατόπισης, που αυτή τη φορά έχει να κάνει με τη ρευστότητα των μουσικών ειδών.
Κανείς ωστόσο από όσους διαμαρτύρονται στην Ακαδημία Ηχογράφησης δεν αμφισβητούν τις ικανότητες του Κέρτις Στιούαρτ και ειδικά του Τζον Μπατίστ, που έχει βραβευτεί με Οσκαρ για τη μουσική της ταινίας «Soul» και οδηγεί την κούρσα των υποψηφιοτήτων των φετινών Grammy· οι ενστάσεις τους είναι κυρίως τεχνικές. Η Ακαδημία δεν τις έχει σχολιάσει ακόμη. Ισως δώσει μια απάντηση στις 3 Απριλίου, ημέρα που, αν όλα πάνε καλά, τα φετινά, αναβεβλημένα λόγω πανδημίας Grammy θα απονεμηθούν.
