Ο Οθέλλος του δεν είναι μαύρος, τα πάθη δεν έχουν τίποτα πομπώδες, οι κινήσεις είναι λες και έχουν χάσει τη μάχη με τον χώρο, υποχρεωμένες να καταλάβουν την ελάχιστη δυνατή έκταση στη σκηνή, οι εκφράσεις των ερμηνευτών καθορίζονται από το μακιγιάζ (το λευκό προσωπείο που παραπέμπει στο γιαπωνέζικο θέατρο Νο). Aκόμη και στην περίφημη σκηνή του στραγγαλισμού της Δυσδαιμόνας, τα χέρια του Οθέλλου δεν ακουμπούν τον λαιμό της, κι όμως το συναίσθημα αναβλύζει απρόσκοπτα. Ανατρέποντας τις οπερετικές συμβάσεις, ο Μπομπ Γουίλσον παραδίδει στον θεατή μια παράσταση αποκαθαρμένη από βαρίδια, και στο λυρικό θέατρο μια λεπτοδουλεμένη μινιατούρα.
Η όπερα του Βέρντι (βασισμένη στο σαιξπηρικό έργο), που παρουσιάζεται στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στα χέρια του εμβληματικού Αμερικανού σκηνοθέτη και εικαστικού κατορθώνει τα ακατόρθωτα: παραμένει μεγαλοπρεπής ενώ είναι λιτή, ταξιδεύει στον χρόνο με μόνη αποσκευή τη σύνθεση λόγου, ήχου και φωτός. Ο 81χρονος δημιουργός κάνει με τη «μανιέρα» του (το αναγνωρίσιμο και αναγνωρισμένο ύφος της δουλειάς του) ένα βήμα και μια πρόταση: μια όπερα που «ηχεί» σκηνικά σαν μουσική δωματίου, χωρίς να της λείπει η αύρα της μεγαλοπρέπειας. Ισορροπεί στιβαρά ανάμεσα «στη φωτιά και στον πάγο», με το ελάχιστο. Κυριαρχούν η γεωμετρία της σκηνής και της φωτιστικής παλέτας. Το φως δημιουργεί τον σκηνικό χώρο, είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο γράφεται η ιστορία. Το ψυχικό τοπίο εναλλάσσεται: βαθύ μπλε, λευκό του πάγου, κόκκινο. Το μίσος του Ιάγου, η αγνή προσήλωση της όμορφης Δυσδαιμόνας, ο παγιδευμένος Μαυριτανός στρατηγός, ανασφαλής, αδύναμος στην παροξυσμική δύναμή του, για πάντα ξένος.
Ο σκηνοθέτης απαιτεί από τους ερμηνευτές του να παραμένουν σχεδόν ακίνητοι, μετωπικά στραμμένοι στο κοινό. Δημιουργεί τοιχογραφίες συναισθημάτων, όπου οι φωνές των λυρικών τραγουδιστών είναι ο χρωστήρας. Καθόλου εύκολη άσκηση για τον Αλεξάντρς Αντονένκο (Οθέλλος), τον Τάση Χριστογιαννόπουλο (Ιάγος), την Τσέλια Κοστέα (Δυσδαιμόνα), που μαζί με όλους, τους πολλούς, συντελεστές της παράστασης συμβάλλουν στο άρτιο αποτέλεσμα. «Το καθετί ορίζεται από μια πολύ αυστηρή φόρμα», όπως εξηγεί ο Μπομπ Γουίλσον. «Μέσα σε αυτό το αυστηρό, φορμαλιστικό εξωτερικό πλαίσιο, ο καλλιτέχνης έχει απόλυτη ελευθερία. Χωρίς αυτό το λιτό, στατικό πλαίσιο, το συναίσθημα δεν έχει την ίδια δύναμη, τον ίδιο αντίκτυπο» («Κ», 8/2).
Ο «Οθέλλος» του Βέρντι, στην ΕΛΣ, επαναλαμβάνεται στις 11, 15 και 19 Μαρτίου. Οι παραστάσεις (εκτός από την τελευταία) είναι sold out.