Ο Θωμάς Ψύρρας γεννήθηκε το 1954 στον Τύρναβο. Εξέδωσε τη νουβέλα «Τα ψάρια της Παναγιάς», τα μυθιστορήματα «Πυκνός καιρός» και «Μαράν Αθά», τα διηγήματα «Θα βοσκήσω το μαύρο» και τις ανθολογίες «Η τύχη της ποίησης στο φανταστικό χαλιφάτο» και «Λάρισα-μια πόλη στη Λογοτεχνία». Το μυθιστόρημά του «Μαράν Αθά» παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη με τη Γιασεμή Κηλαηδόνη. Προσφάτως από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τι απομένει απ’ τη φωτιά».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Χρώματα του αποχαιρετισμού» του Μπέρνχαρντ Σλινκ και «Φάσεις και αντιφάσεις του ελληνικού κράτους στον 20ό αιώνα. 1910-2001» του Δημήτρη Σωτηρόπουλου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Ροβινσών Κρούσος, γιατί θα μπορούσα να οργανώσω τη ζωή κατά πως θα ήθελα στο νησί μου.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Θωμά Κοροβίνη να τραγουδά με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Δημοσθένη Βουτυρά να συζητά με τον Μάριο Χάκκα, τον Ανδρέα Κάλβο να συναντηθεί επιτέλους με τον Διονύσιο Σολωμό και τον Εμμανουήλ Ροΐδη στην κεφαλή του τραπεζιού να παρατηρεί.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι η εποχή μας παράγει περισσότερους αστεϊσμούς απ’ όσους μπορεί να καταναλώσει (από το «Χιούμορ» του Τέρι Ιγκλετον).
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Περί ερμηνείας» του Αριστοτέλη.
Το βιβλίο που έχετε δια-βάσει τις περισσότερες φορές;
Μάλλον τα διηγήματα του Βιζυηνού και το «Λεξικό των Χαζάρων» του Μίλοραντ Πάβιτς.
Πώς στοιχειώνει η Ιστορία τους ανώνυμους;
Τα βάσανά τους δεν τα έπραξαν, αλλά τα έπαθαν. Ο χρόνιος πόνος από βάσανα, προσφυγιές, διώξεις, θα έπρεπε να εκφραστεί ως ουρλιαχτό. Και όμως το άτομο οδηγείται στη σιωπή. Οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν τον πόνο, σαν τον εφιάλτη που σε συντάραξε τη νύχτα κι όταν πας να τον διηγηθείς το πρωί, βγαίνει από το στόμα σου άδειος, αδύναμος, αδιάφορος. Η επιλογή των ανώνυμων θυμάτων της Ιστορίας είναι η εγκαρτέρηση στη θητεία της σιωπής.
Ο Αρμένιος Αρτέμ κουβαλάει μνήμες από διαφορετικές χώρες και κουλτούρες;
Ο ήρωας του βιβλίου μου «Τι απομένει απ’ τη φωτιά» από μια οικογένεια Αρμένιων προσφύγων που προσπαθούν να ξαναστήσουν τη ζωή τους στον κάμπο, γίνεται φυγάς, διωκόμενος, διωγμένος, πρόσφυγας, εκπατρισμένος, ξένος, φυλακισμένος, απελεύθερος, μετανάστης.
Η Οδύσσεια του Αρτέμ μοιάζει αίφνης επίκαιρη στη σκιά ενός νέου πολέμου;
Βλέποντας την προσφυγιά των Ουκρανών στη «σκοτεινή ήπειρο», αντιλαμβανόμαστε πόσο οι δίνες της Ιστορίας μπορούν να πάρουν ζωές και να τις σκορπίσουν σαν άχερο κι ανεμίδα. Ο «Αρτέμ» υπενθυμίζει την τωρινή δυστυχία, αλλά και τη μελλοντική σιωπή των αθώων.