Η γκαλερί Σκουφά παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Δημήτρη Τζαμουράνη με τίτλο «The wing beat of a butterfly», από τις 17 Μαρτίου μέχρι τις 9 Απριλίου 2022. Αυτή είναι η πρώτη έκθεση του καλλιτέχνη στην γκαλερί Σκουφά.
Ο τίτλος της έκθεσης αναφέρεται στο αποκαλούμενο «φαινόμενο της πεταλούδας», μία ποιητική μεταφορά στη θεωρία του χάους, ένα φαινόμενο μη γραμμικής δυναμικής το οποίο εκδηλώνεται στο γεγονός ότι δεν είναι προβλέψιμο πόσο αυθαίρετα μικρές αλλαγές στις αρχικές συνθήκες ενός συστήματος θα επηρεάσουν την ανάπτυξή του μακροπρόθεσμα. Εμπνευστής αυτού του φαινομένου ήταν ο μετεωρολόγος Εντουαρντ Νόρτον Λόρεντζ, ο οποίος για να περιγράψει τις απρόβλεπτες μεταβολές του καιρού είπε: «Μπορεί το χτύπημα των φτερών μιας πεταλούδας στη Βραζιλία να προκαλέσει ανεμοστρόβιλο στο Τέξας;».
Ενόψει της προοδευτικής κοινωνίας μας, έχουμε την εντύπωση ότι η ανθρωπότητα είναι σε θέση να ελέγξει και να κατευθύνει όλες τις διαδικασίες ζωής με τεχνικά μέσα. Σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή, πρέπει να μάθουμε ότι μας κυριαρχούν χαοτικά συστήματα πέρα από τον έλεγχό μας.
Αυτή η συνειδητοποίηση, η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι νέα, καθώς και η σχετική απώλεια ασφάλειας μας ρίχνει σε παραλυτικές, μερικές φορές ψυχωτικές καταστάσεις.
Συχνά αναζητούμε θεραπεία και παρηγοριά από αυτές τις συνθήκες, αν μη τι άλλο στη φύση, όσο πιο ανέγγιχτη, τόσο πιο αποτελεσματική. Εκεί αναγνωρίζουμε το ανεξέλεγκτο χάος ως μια ανώτερη, θεϊκή τάξη, απελευθερωμένοι από το βάρος του άνισου αγώνα.
Τα ζωγραφικά έργα του Δημήτρη Τζαμουράνη, συχνά μεγάλου μεγέθους, έχουν σαν αφετηρία θεατρικές σκηνές που στήνει στο στούντιό του υπό τη μορφή workshop και πρωταγωνιστές του είναι πρόσωπα από το οικείο περιβάλλον του.
Οι συμμετέχοντες αναλαμβάνουν ρόλους, συχνά δανεισμένους από την ουμανιστική εικονογραφία, όπως του Αντρέα Μαντένια και του Ντιέγο Βελάσκεθ.
Με αυτή τη στρατηγική ο καλλιτέχνης μετουσιώνει ηθικές και πολιτισμικές αξίες του παρελθόντος που έχουν αποτυπωθεί στη συλλογική μας συνείδηση, στο σύγχρονο πολιτικό και πολιτισμικό πλαίσιο. Ομως η ζωγραφική του Δημήτρη Τζαμουράνη δεν αναπαριστά μέσα από την κλασική της δομή τη φερόμενη σύγχρονη «χρυσή εποχή» μιας κοινωνίας με μοναχικούς και συχνά καταθλιπτικούς νάρκισσους.
Μαρτυρεί μάλλον την απελπισμένη στάση της ζωγραφικής απέναντι στην απώλεια αυτών των αξιών.
