Placebo
Never Let Me Go
So Recordings
Καλή, χρυσή και άγια η brit pop της δεκαετίας του ’90, ανθεκτικά στον χρόνο κάποια τραγούδια που έγραψαν τότε οι Oasis, οι Pulp ή οι Blur, αλλά από ένα σημείο και έπειτα το πράγμα είχε αρχίσει να κουράζει: για ένα διάστημα, κάθε νέα κυκλοφορία από τον χώρο προκαλούσε υπέρμετρο ενθουσιασμό στα ενδιαφερόμενα media και αυτό, σε συνδυασμό με τη δημοσιότητα που έπαιρναν κάτι ανώφελοι ανταγωνισμοί μεταξύ των συγκροτημάτων, σε έκανε να αναρωτιέσαι αν στα παρασκήνια των σχετικών συναυλιών θα έβλεπες τίποτε άλλο εκτός από πηγαδάκια δημοσιογράφων και κοκορομαχίες παλικαράδων μουσικών.
Ολοι τους, πάντως, στα μέσα του 1996 σταμάτησαν για μια στιγμή ό,τι έκαναν και έστρεψαν το βλέμμα σε μια μπάντα που δεν έφερνε μεν κάτι εντελώς καινοφανές (όπως για παράδειγμα οι Radiohead), αλλά ανανέωνε κάποια πολιτισμικά ρεύματα που έμοιαζαν ξεχασμένα: οι Placebo είχαν για μπροστάρη τον Μπράιαν Μόλκο, που ήταν μεγαλωμένος στο Βέλγιο, απέπνεε έναν αλλιώτικο ευρωπαϊκό αέρα και είχε μια χαρακτηριστικά ένρινη φωνή· είχαν στο μπάσο τον Σουηδό Στέφαν Ολσνταλ, που επίσης δεν έμοιαζε με κουτσαβάκι από το Μάντσεστερ· και σίγουρα είχαν μια έντονα ανδρόγυνη αισθητική, που θα εκτιμούσε δεόντως (και θα το έδειχνε έμπρακτα, συνεργαζόμενος μαζί τους) η αυτού μεγαλειότης, ο Ντέιβιντ Μπόουι.
Είχαν ακόμα επιρροές από Smashing Pumpkins, Depeche Mode, Nine Inch Nails ή Cure, έπαιζαν εναλλακτικό ροκ με gothic και ηλεκτρονικές πινελιές, ακούγονταν, όπως γράφτηκε, σαν μια glam εκδοχή των Nirvana και με τα χρόνια θα διέγραφαν μια επιτυχημένη διεθνή καριέρα, βασισμένη σε άλμπουμ όπως το ομώνυμο ντεμπούτο τους, το «Without You I’m Nothing», το «Black Market Music» και άλλα, κατά τη γνώμη μας λιγότερο σημαντικά. Μέχρι που το 2018, έπειτα από μια επετειακή περιοδεία, κουράστηκαν να παίζουν τα ίδια και τα ίδια και θέλησαν, κατά δήλωσή τους, να πειραματιστούν.
Αν το «Never Let Me Go», το όγδοο άλμπουμ τους, είναι ο καρπός αυτής της επιθυμίας, τότε δεν την εκπληρώνει ικανοποιητικά: συνθετικά μιλώντας, οι Placebo παραμένουν απλώς ο παλιός, καλός εαυτός τους. Στιχουργικά είναι σταθερά επίκαιροι, αν κρίνουμε από τις αναφορές στην κλιματική αλλαγή που συναντούμε στο «Try Better Next Time» ή από την (αυτο)κριτική της κουλτούρας επιτήρησης που ακούμε στο «Surrounded By Spies». Το μεγαλύτερο ατού βέβαια του δίσκου, βρίσκεται αλλού: στο παράφορο για παράδειγμα χορευτικό κάλεσμα του «Twin Demons», στα ξεσηκωτικά σινθεσάιζερ του «Beautiful James», στη γεμάτη επίγνωση μελαγχολία του «Happy Birthday in the Sky», στη φαινομενική απάθεια του «Fix Yourself» και κυρίως στην υφή, στον ήχο τους: ακούγεται τόσο γνώριμος, αλλά και τόσο σύγχρονος, ώστε αναρωτιέσαι αν εκτός από την επιθυμία για πειραματισμό, υπήρχε στην μπάντα και μια ανάγκη για επικύρωση των ικανοτήτων τους στο σήμερα. Καλοδεχούμενη μια τέτοια ανάγκη, σε κάθε περίπτωση· και ίσως εξηγεί γιατί οι Placebo, σε αντίθεση με αρκετές μπάντες των βρετανικών ’90s, εξακολουθούν να δισκογραφούν, να περιοδεύουν, να αφορούν ένα διεθνές κοινό.
B-side
12,2 εκατομμύρια λίρες Αγγλίας, που θα διατεθούν ως ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία, συγκέντρωσε η μεγάλη συναυλία «Concert for Ukraine» που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη στο Μπέρμιγχαμ και μεταδόθηκε από το κανάλι ITV και το YouTube. Στη συναυλία συμμετείχαν ονόματα όπως οι Εντ Σίραν, Εμελι Σαντέ, Καμίλα Καμπέγιο, Manic Street Preachers, Snow Patrol, Νάιλ Ρότζερς κ.ά., ενώ η Ουκρανή Jamala ερμήνευσε το κομμάτι «1944» που της είχε χαρίσει την πρώτη θέση στη Eurovision του 2016.
