Ο Τάκης Καμπύλης ξεκίνησε τη δημοσιογραφία στα «Νέα» ως ρεπόρτερ και στη συνέχεια ως αρχισυντάκτης. Εργάστηκε ως διευθυντής σύνταξης στον «Ελεύθερο Τύπο», ως αρθρογράφος στην «Καθημερινή», και ως γενικός διευθυντής στον ραδιοφωνικό σταθμό του Δήμου Αθήνας «Αθήνα 9,84». Η νουβέλα του «Γενικά συμπτώματα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Ρώτα τη σκόνη» του Τζον Φάντε (Μεταίχμιο, μτφρ. Γιάννης Λειβαδάς), το «Μετέωροι» του Μισέλ Τουρνιέ (Στερέωμα, μτφρ. Λίζυ Τσιριμώκου) και το «Πέτρινο 8» του Μιχάλη Φακίνου (Καστανιώτης).
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Ροβινσώνας Κρούσος. Ο Ντεφόε, ο Τουρνιέ και ο Κουτσύ αφήνουν εκκρεμή μια κοινή συνάντηση για το τέλος. Θα ήθελα πολύ να τη ζήσω από πρώτο χέρι.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τους προαναφερθέντες και μαζί τους τον Κόνραντ, τον Σαλάμοφ, τον Λιόσα, τον Ουελμπέκ και τη Λουτσία Μπερλίν. Θέμα συζήτησης η έρημος. Μενού από φρέσκα φρούτα και θαλασσινά από το νησί του Ροβινσώνα. Με πολύ αλκοόλ, για να υποστηρίξουμε τη Λουτσία.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι για να ανακαλύψουμε εξωγήινη ζωή έχει μεγάλη σημασία να αφήσουμε ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρχει. To τεκμηριώνει ο γνωστός αστροφυσικός Aβι Λεμπ («Extraterrestrial»).
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Την «Ιστορία του Μπλάιθντεηλ» του Ναθάνιελ Χόθορν. Τον παρέλειψα από το δείπνο, λάθος μου, ο «Ουέικφηλντ» του ίσως είναι ο πρώτος Ροβινσώνας σε αστική έρημο.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Τους αδελφούς Καραμάζοφ, σταθερά.
Μπορούμε να εντοπίσουμε ποια είναι τα «γενικά συμπτώματα» της χώρας, της κοινωνίας σήμερα;
Η δυσκολία με την οποία μπαίνουμε στη θέση του άλλου και η ευκολία με την οποία διατυπώνουμε άποψη. Και η απώλεια μνήμης: Ξεχνάμε ότι ο σούπερ ντούπερ εξελιγμένος εγκέφαλός μας ζει, ακόμη, σε παλαιολιθικό σώμα.
Από το πολύτροπο μυθιστόρημα-ποταμός σε μια πιο σφιχτή φόρμα, όπως αυτή της νουβέλας: κάθε φορά το υλικό είναι που υπαγορεύει την έκταση;
Ισως εξαρτάται από το αν το υλικό είναι κοινό κτήμα ή όχι. Στους «Γίγαντες και φασόλια» θεώρησα ότι η ελληνική αναρχική ιστορία του 19ου/αρχές 20ού ήθελε χώρο αφού είναι μάλλον άγνωστη. Ετσι οι επιλογές φόρμας ήταν λιγότερες – ή πιο μακρινές για μένα.
Δημοσιογραφία εναντίον λογοτεχνίας ή πάνε μαζί;
Οπως όλες οι σημαντικές σχέσεις, κοινωνικές ή επιλογής: Μπορούν να εξυψώσουν αλλά και να κομματιάσουν.