«Το πρώτο μεγάλο σοκ της πανδημίας ήταν η αιφνίδια παύση. Ολα σταμάτησαν, σώπασαν. Η μόνη επικοινωνία ήταν μέσα από οθόνες. Ετσι, όταν ξαναμπήκα σε πρόβες και μαθήματα, αντιμετώπιζα τα πάντα μετωπικά, επίπεδα. Σαν να είχαμε όλοι δύο διαστάσεις και όχι τρεις. Αισθάνομαι ότι ακόμη βρισκόμαστε στον χρονικό απόηχο αυτού του γεγονότος, οι ταχύτητες δεν έχουν ομαλή ροή. Υπάρχει η αίσθηση πως είναι όλα υπερφορτωμένα, ή ακόμα άδεια».
Η χορογράφος Μαριάννα Καβαλλιεράτου αρχίζει τη συνέντευξη με μια αναφορά στην πανδημία, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή η ερώτηση για το θέμα επιμένει: «Με ποιον τρόπο η καταναγκαστική αργία “εγγράφηκε” στα σώματα των χορευτών;», τη ρωτάμε. Η ίδια ωστόσο προτιμά να κινείται προς τα εμπρός αντί να αναστοχάζεται.
Με παρουσία σταθερή στον σύγχρονο χορό εδώ και πολλά χρόνια, με έργο καλλιτεχνικό και διδακτικό, με καριέρα διεθνή και ελληνική, διαρκώς προχωράει. Και τώρα παρουσιάζει την καινούργια δουλειά της, την παράσταση «Νότιες θάλασσες ή άλλες ιστορίες». Πέντε χορευτές αναζητούν τις εντάσεις της συνεχούς μετακίνησης από το θεωρώ στο αναθεωρώ, από το πλάθω στο αναπλάθω, από το δομώ στο αναδομώ.
Η μουσική φτιάχνει χώρους
«Τα πάντα καταγράφονται σε ένα σώμα που “δουλεύει”: τρόποι, τεχνικές, ποιότητες, γνώση και άγνοια, προσωπικές εμπειρίες».
«Σε κάθε δημιουργικό μου εγχείρημα, οι εικόνες παίζουν πρωταρχικό ρόλο. Εμπνεόμαστε από πίνακες με σώματα σε “στάσεις”, θέσεις, λειτουργίες, ιστορίες αληθινές, φαντασιακές, εφιαλτικές, αισθησιακές. Χωρίς να δηλώνονται στον θεατή. Εκείνος θα διηγηθεί την ιστορία αργότερα σε εμάς. Επίσης η μουσική είναι για μένα το Αλφα και το Ωμέγα πάντα. Φτιάχνει χώρους, όχι μόνο χορούς», σχολιάζει η κ. Καβαλλιεράτου, και προσθέτει για τη συνεργασία της με τον συνθέτη Coti K, και το ηλεκτρονικό σύμπαν που δημιουργεί: «Πιστεύω πολύ σε ανθρώπους που μπορούν να “ακούσουν” ο ένας το μυαλό του άλλου».
Εντέλει, στις «Νότιες θάλασσες», οι ιστορίες που τα σώματα των χορευτών αφηγούνται, είναι προσωπικές, πολυδιάστατες και αυτοσχεδιαστικές. «Με απασχολεί η διαφορετικότητα, η προσωπικότητα και η ηλικία των χορευτών», εξηγεί η χορογράφος. «Τα πάντα καταγράφονται σε ένα σώμα που “δουλεύει”: τρόποι, τεχνικές, ποιότητες, γνώση και άγνοια, προσωπικές εμπειρίες. Το σώμα μας περιέχει τα προσωπικά μας δεδομένα, και μου αρέσει να τα αναγνωρίζω στους ανθρώπους. Ερχόμαστε μαζί σαν ομάδα και μαθαίνουμε πολλά ο ένας από τον άλλο. Και όλοι φέρουμε κάτι ιδιαίτερο».
Ομως ο αυτοσχεδιασμός, αυτό είναι κάτι που ανέκαθεν την προκαλούσε και τη δυσκόλευε. Γιατί τον επιλέγει τώρα; «Hταν για μένα ένα από τα ζητούμενα. Εχω υπάρξει συνεργάτης και χορεύτρια χρόνια, στο απόλυτα ακριβές, συγκεκριμένο, αυστηρά και εμμονικά μετρημένο σύμπαν του χορού που δομείται με απόλυτες φόρμες και αισθητικές. Σε μια προσπάθεια απελευθέρωσης από αυτό, δοκιμάζω, με μεγάλο ρίσκο, τον αυτοσχεδιασμό υπό όρια και κανόνες. Τελικά αυτό φέρνει μια νέα ζωή. Μας ξαφνιάζει και μας κρατάει σε εγρήγορση, γιατί δεν είναι ένα παιχνίδι τυχαιοτήτων, αλλά μάλλον ένα παιχνίδι τόλμης και θαρραλέων αποφάσεων. Αυτό άλλωστε είναι και η ζωή μας στον ζεστό Νότο;».
Εως τις 29 Μαΐου στο Σύγχρονο Θέατρο (Eυμολπιδών 45).