Στην ιστορία της ζωγραφικής αρκετά έργα ξεχώρισαν όχι μόνο λόγω της δεξιοτεχνίας με την οποία φιλοτεχνήθηκαν, αλλά κυρίως λόγω του θέματος που αποτύπωσαν. Ο Πίτερ Μπρίγκελ ο πρεσβύτερος ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που επέλεξαν να ζωγραφίσουν αγρότες και χωρικούς. Στον πίνακα του Γκόγια «Η 3η Μαΐου 1808», ο πόλεμος αποτυπώνεται από την πλευρά των ηττημένων, που δεν περιβάλλονται από μια αίσθηση ηρωισμού, αλλά ματαιότητας ενώπιον του θανάτου.
Η Πάουλα Ρέγκο, η πορτογαλικής καταγωγής Βρετανίδα καλλιτέχνις που έφυγε από τη ζωή χθες, στο Λονδίνο, σε ηλικία 87 ετών, ζωγράφισε κάποια στιγμή της ζωής της γυναίκες, διπλωμένες από τον πόνο, επειδή μόλις είχαν κάνει έκτρωση με παράνομο και επικίνδυνο τρόπο. Τα συγκεκριμένα έργα φιλοτεχνήθηκαν από τη Ρέγκο όταν το θέμα της νομιμότητας των αμβλώσεων είχε τεθεί σε δημοψήφισμα στην Πορτογαλία, το 1998.
Ηταν επίσης η πρώτη εικαστικός που συνεργάστηκε με την Εθνική Πινακοθήκη της Αγγλίας στο πλαίσιο προγράμματος φιλοξενίας καλλιτεχνών· μία από τις ελάχιστες ζωγράφους το έργο των οποίων παρουσιάστηκε σε αναδρομική έκθεση στην Τέιτ· μία από τις εξίσου λίγες των οποίων το όνομα δόθηκε, όσο ήταν εν ζωή, σε μια γκαλερί (συγκεκριμένα, στο Κασκάις της Πορτογαλίας).
Γεννημένη στη Λισσαβώνα, η Ρέγκο μεγάλωσε για μερικά χρόνια υπό τη σκιά της δικτατορίας του Σαλαζάρ, σπούδασε στη σχολή καλών τεχνών Slade υπό τον Λούσιαν Φρόιντ, παντρεύτηκε με τον ομότεχνό της Βίκτορ Γουίλινγκ (η περίπλοκη σχέση τους αποτυπώθηκε σε ένα ντοκιμαντέρ που γύρισε ο γιος τους, Νικ), άντλησε έμπνευση από τα παραδοσιακά παραμύθια της γιαγιάς της, ενώ επικέντρωσε το έργο της στα δικαιώματα των γυναικών, με τρόπο ενίοτε συζητήσιμο: δεν ήταν σε όλους σαφές αν η σειρά «Dog Women», που απεικόνιζε γυναίκες με συμπεριφορά σκύλου, υπογράμμιζε την απόστασή τους από τα στερεότυπα περί θηλυκότητας.
Οταν πάντως ρωτήθηκε πέρυσι από τον Guardian για το τι είχε ακόμα σημασία στη δουλειά της, η Ρέγκο είχε απαντήσει: «Απλώς να την κάνω».