Liam Gallagher
C’mon You Know
Warner
Αν έπρεπε κάποιος να προσεγγίσει σήμερα την ιστορία των Oasis, δεν θα ασχολιόταν μόνο με μερικά σπουδαία βρετανικά άλμπουμ του ’90, όπως το «(What’s the story) Morning Glory?», αλλά και με επιτεύγματα κάθε άλλο παρά καλλιτεχνικά: μιλάμε για την μπάντα που όσο συχνά εμφανιζόταν σε εξώφυλλα μουσικών περιοδικών, άλλο τόσο τροφοδοτούσε τα βρετανικά ταμπλόιντ, συχνά λόγω των καβγάδων των αδελφών Νόελ και Λίαμ Γκάλαχερ. Ο πρώτος, ο μεγαλύτερος, ήταν ο κάπως χαλαρός και αγέρωχος συνθέτης και στιχουργός της μπάντας, ενώ ο δεύτερος, ο αυθάδης και εριστικός τραγουδιστής της. Τόσο εριστικός, που κάποτε του απαγορεύτηκε η είσοδος διά βίου σε αεροσκάφη της εταιρείας CPA και που σε μια άλλη περίπτωση κάλεσε τους θαμώνες μιας παμπ στο στούντιο της μπάντας, ενώ εργαζόταν ο αδελφός του. Oχι ότι ο Νόελ ήταν αθώος, ωστόσο, αρκετοί απόρησαν που ο Λίαμ θα έφτανε, τριάντα χρόνια μετά, να κυκλοφορεί σταθερά δίσκους και να γεμίζει στάδια με τις συναυλίες του.
Είναι επίσης ο Λίαμ που στις 2 Ιουλίου θα εμφανιστεί στο Release Athens (πριν από τον Iγκι Ποπ) και που πρόσφατα κυκλοφόρησε το τρίτο άλμπουμ του, «C’mon You Know». Και ενώ ο τίτλος του δίσκου ακούγεται σαν κάτι που θα έλεγε κάποιος περιφρονητικά, ήδη από το πρώτο κομμάτι, το «More Power», ο Γκάλαχερ ακούγεται σαν να είναι έτοιμος να επαναπροσδιορίσει μερικές συμπεριφορές του: «Μητέρα, παραδέχομαι ότι ήμουν θυμωμένος για πολύ καιρό», ακούγεται να λέει στο ρεφρέν ενός τραγουδιού που παραπέμπει απενοχοποιημένα στο «You Can’t Always Get What You Want» των Ρόλινγκ Στόουνς· «βγες από το σκοτάδι άφοβος, θυμήσου ότι ανήκεις εδώ όπως και όλοι οι άλλοι», τραγουδάει στην παρηγορητική ηλεκτρική μπαλάντα «Too Good For Giving Up».
Και αν οι καλεσμένοι του δίσκου, όπως ο Aντριου Γουάιατ, ο Ντέιβ Γκρολ και ο Eζρα Κένιγκ, συμβάλλουν προς μια μουσική κατεύθυνση άλλοτε πιο κιθαριστικά παραδοσιακή (όπως στο «Better Days» με τις αναφορές στους Beatles) και άλλοτε πιο πειραματική για τα δεδομένα του Λίαμ Γκάλαχερ (όπως στα ελαφρώς ψυχεδελικά «Moscow Rules» και «I’m free»), τότε ο ίδιος μοιάζει να νιώθει άνετα σε αυτό το μείγμα, καθώς βασίζεται σε εκείνη την «αυθάδικη» φωνή του.
Από την άλλη, ίσως αυτό είναι ενίοτε το πρόβλημα. Oταν τις προάλλες τον ρωτούσε ένας αναγνώστης του Guardian αν θα φρόντιζε τον αδελφό του σε περίπτωση προβλήματος υγείας, εκείνος απαντούσε ότι θα το έκανε χωρίς αμφιβολία, έπειτα όμως συγκρινόταν μαζί του με έναν τρόπο που φανέρωνε ταυτόχρονα αποδοχή της συνθετικής ανωτερότητας του μεγάλου αδελφού και ματαιοδοξία: «Εκπλήσσομαι που κατέληξα πιο επιτυχημένος;», έλεγε μεταξύ άλλων. «Εξαρτάται πώς κρίνεις την επιτυχία. Είμαι σίγουρος ότι ο Νόελ είναι πολύ χαρούμενος στον κόσμο του. Eγραψε μερικά υπέροχα τραγούδια και εγώ τα τραγούδησα. Τη φωνή θέλουν να ακούν οι άνθρωποι. Θα μπορούσα πανεύκολα να βρω κάποιον να παίζει τα κιθαριστικά μέρη του Νόελ. Ο Νόελ δεν θα μπορούσε να βρει κάποιον να τραγουδάει όπως εγώ».
B-side
Ετοιμο να υποδεχθεί και πάλι το κοινό του είναι το μουσικό φεστιβάλ Γκλάστονμπερι. Επειτα από δύο χρόνια αναβολών λόγω πανδημίας, το φεστιβάλ, που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1970 στην περιοχή Γουόρθι Φαρμ της νοτιοδυτικής Αγγλίας, θα ανοίξει τις πύλες του από τις 22 έως τις 26 Ιουνίου για να παρουσιάσει ένα συναυλιακό πρόγραμμα με επικεφαλής τους Μπίλι Αϊλις, Πολ Μακάρτνεϊ και Κέντρικ Λαμάρ, αλλά και με εμφανίσεις των Νταϊάνα Ρος, Pet Shop Boys, Σαμ Φέντερ κ.ά.
