Μετά δύο χρόνια αναστάτωσης και περιορισμών συνδεδεμένων με την πανδημία, το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας επέστρεψε με όλες του τις δυνάμεις. H πόλη το καλωσόρισε με θέρμη, ανταμείβοντας τους συντελεστές του, εκτός των άλλων και για τη συνέπεια με την οποία υποστήριξαν τον θεσμό σε δύσκολες συνθήκες τα δύο προηγούμενα καλοκαίρια. Ετσι, λοιπόν, την 28η χρονιά του, το φεστιβάλ δικαιολογημένα καμάρωσε για τις επιτυχίες του και μας υποδέχθηκε με μια παράσταση από εκείνες που οι φίλοι του σύγχρονου χορού δεν θέλουν να χάσουν: το «Τρίπτυχο» (Triptych) της ομάδας Peeping Tom.
Οι πόρτες του Μεγάρου Χορού Καλαμάτας άνοιξαν την Παρασκευή, πρώτα στην Εναλλακτική και αργότερα στην Κεντρική Σκηνή. Το κοινό –και φέτος πολύ νεανικό, καλλιτεχνικό και πολυεθνικό– γέμισε την πρώτη παράσταση της ημέρας, το «White οut – Η κατάκτηση του μάταιου», ένα έργο που συνδύασε ευρηματικά τον χορό με τα ακροβατικά. Ο Ιταλός Πιερτζόρτζο Μιλάνο κατάφερε να εντάξει με συναίσθημα και χιούμορ στοιχεία από την τεχνική της ορειβασίας και της αναρρίχησης στην καλλιτεχνική του γλώσσα, δημιουργώντας ένα έργο που αποτίει φόρο τιμής στους πιστούς των βουνών, αυτούς που κυνηγούν το απόλυτο. Η δουλειά του Μιλάνο –αφιερωμένη στον πρόσφατα χαμένο ορειβάτη Αντώνη Συκάρη– συγκίνησε και οι τρεις χορευτές – ορειβάτες καταχειροκροτήθηκαν.
Σοκ και δέος
Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας επέστρεψε με μια παράσταση από εκείνες που οι φίλοι του δεν θα ήθελαν να χάσουν.
Για την παράσταση του «Τριπτύχου», στην αίθουσα της Κεντρικής Σκηνής δεν έπεφτε καρφίτσα. Η εμφάνιση στη σκηνή του Κύπριου χορευτή της ομάδας Peeping Tom, Πάνου Μαλακτού, με ένα πανό που έγραφε «Οι βιαστές πρέπει να είναι στη φυλακή» –ακτιβιστική ενέργεια κατά της αποφυλάκισης του Δημήτρη Λιγνάδη– κινητοποίησε το ακροατήριο, ενώ είχε ως συνέπεια την αποχώρηση της υπουργού Πολιτισμού και του υφυπουργού αρμόδιου για θέματα Πολιτισμού.
Στην πορεία διαπιστώσαμε ότι το έργο –τολμηρό, σκοτεινό, σκληρό– σόκαρε κάποιους παρευρισκομένους. Γρήγορα, όμως, το ενδιαφέρον της αίθουσας απορροφήθηκε από την παράσταση: την εξαιρετική δραματουργική δουλειά των χορογράφων Γκαμπριέλα Καρίτσο και Φρανκ Σαρτιέ και την άψογη εκτέλεση της απαιτητικής δίωρης σύνθεσης από τους οκτώ χορευτές της ομάδας. Χάρη σε εκείνους, ένα θαλάσσιο ταξίδι μετατράπηκε σιγά σιγά σε εφιάλτη, καθώς οι «ταξιδιώτες» εναγωνίως αναζητούσαν τρόπο διαφυγής, γαντζωμένοι από την ελπίδα της επιβίωσης.
«Γενικά, μας αρέσει να συνεργαζόμαστε με ένα πολύ διαφορετικό καστ: χορευτές, ηθοποιούς, τραγουδιστές, ακόμη και ερασιτέχνες ερμηνευτές», είπαν στην «Κ» λίγο πριν από την παράσταση οι χορογράφοι, από τους οποίους ζητήσαμε να μας περιγράψουν τον καλλιτεχνικό κόσμο που δημιούργησαν από κοινού. «Κάθε μέλος της ομάδας φέρνει μαζί του το καλλιτεχνικό υπόβαθρο και τις γνώσεις του και ο ένας εμπνέεται από τον άλλον. Ταυτόχρονα, οι χορευτές ερμηνεύουν συγκεκριμένους χαρακτήρες, όπως κάνουν οι ηθοποιοί. Επίσης, το σκηνικό αποτελεί και πάλι πολύ σημαντικό κομμάτι της παράστασης».
Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους είναι εντυπωσιακό και καινοτόμο, ένα νέο σύνολο που προκύπτει από τον συνδυασμό χορού και θεάτρου, με έντονη επιρροή από το σινεμά. «Οταν ξεκινάμε μια δημιουργία, ξέρουμε πάντα πού βρισκόμαστε. Δουλεύουμε τη σκηνογραφία από πριν. Επειτα μπαίνουν οι ερμηνευτές και δουλεύουμε γύρω από ορισμένα θέματα, έτσι ώστε να δημιουργήσουμε σκηνές. Φέρνουμε πολύ υλικό στο τραπέζι. Καθώς προχωράμε στη σύνθεση, επιλέγουμε, επεξεργαζόμαστε, αλλάζουμε, σχεδόν σαν να κάνουμε μια ταινία. Αλλά ακόμα και μετά την πρεμιέρα, συνεχίζουμε να επεξεργαζόμαστε κάθε κομμάτι, οπότε το έργο στην πραγματικότητα δεν τελειώνει ποτέ».