10.30
Εδώ και λίγο καιρό ξεκινήσαμε πρόβες στη σκηνή και παραστάσεις, οπότε ξυπνάω το πρωί πιο άνετα. Το πρωινό μου, σε καθημερινή βάση, ξεκινάει με επαφή με το νερό. Ενα ζεστό μπάνιο και ένα χαμόγελο στον καθρέφτη για καλημέρα. Ενα ποτήρι νερό, βιταμίνες ή στημένο λεμόνι. Από τις πρώτες ασχολίες είναι να μάθω τα νέα από το Διαδίκτυο και λιγότερο από την τηλεόραση πια. Με ενδιαφέρει να μαθαίνω τη συμβαίνει στη χώρα μας. Λίγο αργότερα, θα τσεκάρω τα e-mails μου και τα social media για μηνύματα, φωτογραφίες χορού ή μόντελινγκ. Eπειτα θα ασχοληθώ με δουλειές του σπιτιού. Θέλω όσο μπορώ όταν επιστρέψω σπίτι να είναι κάπως περιποιημένο (γέλιο). Με ευχαριστεί πολύ να απλώνω τα ρούχα, είναι μια εικόνα που έχω από την πατρίδα μου τη Λευκάδα. Θυμάμαι τη μητέρα μου να είναι στα μπαλκόνια και να απλώνει ρούχα, μοσχοβολιά. Καθώς τελειώνω τις δουλειές, θα καθήσω να γράψω. Μ’ αρέσει να γράφω, το έκανα από παιδί, δεν είναι ακριβώς ημερολόγιο, σκέψεις, άλλες φορές στιχάκια, ποιήματα ή ό,τι με απασχολεί. Διαλέγω τα ρούχα μου με προσοχή, με αφορά αρκετά το στυλ. Πλησιάζει η ώρα να φύγω για το θέατρο. Επιλέγω μουσική για παρέα. Πάντα πριν από την παράσταση ακούω Χατζιδάκι ή Θεοδωράκη, που με εμπνέουν. Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο δάσκαλός μου…
15.00
Εχω φτάσει στον χώρο εργασίας μου αρκετά νωρίτερα για να απολαύσω τον καφέ μου. Τσιγάρο και κάτι να φάω. Κάθομαι σε τραπεζάκι κοντά σε μια ελιά, χαζεύω τον κόσμο και απολαμβάνω τη στιγμή. Κάποιοι με λένε «το παιδί στην ελιά». Επειτα έρχονται οι συνάδελφοι, καθόμαστε και συζητάμε για την ημέρα, τη δουλεία και γελάμε. Ωχ, η ώρα πέρασε, πρέπει να ανάβουμε στο καμαρίνι να αλλάξουμε για το μάθημα.
17.00
Ετοιμάζομαι και είμαι πια στην αίθουσα για ζέσταμα και έτοιμος για μάθημα μπαλέτου. Αγαπώ αυτή την ιεράρχηση. Το μάθημα είναι λειτουργία συνάντησης με τον βαθύτερο εαυτό σου. Η μιάμιση ώρα του μαθήματος τελειώνει και ξεκινάει ετοιμασία για την παράσταση. Πηγαίνω στον όροφο, την ώρα που πρέπει, για να βαφτώ. Ετσι σταδιακά μεταμορφώνομαι στον ρόλο. Φωνές, ένταση, άγχος. Το ασανσέρ δουλεύει ασταμάτητα. Χορευτές, κοστούμια, όλα πρέπει να είναι έτοιμα. Στις 20.00 ξεκινάει η παράσταση. Στη συνέχεια, είμαι στο καμαρίνι μου για να φορέσω το κοστούμι του ρόλου μου. Προλαβαίνω να βγω λίγο έξω από το κτίριο, παίρνοντας μια ανάσα πριν πάω στα παρασκήνια να συγκεντρωθώ, να επαναλάβω τα βήματα ξανά και ξανά μέχρι να βγω στη σκηνή. Πριν από την έναρξη της παράστασης, υπάρχει απόλυτη ησυχία. Αυτή τη στιγμή τη λατρεύω. Αυτές οι στιγμές είναι σπάνιες.
«Μ’ αρέσει να γράφω, το έκανα από παιδί, δεν είναι ακριβώς ημερολόγιο, σκέψεις, άλλες φορές στιχάκια, ποιήματα ή ό,τι με απασχολεί».
20.00
Η παράσταση ξεκίνησε. Πλέον ζεις την ιστορία του έργου. Στα διαλείμματα προλαβαίνεις πάλι να βγεις λίγο έξω, να ηρεμήσεις και να συγκεντρωθείς ξανά για την επόμενη πράξη. Νερό, stretching και πάλι μελέτη. Τέλος παράστασης. Χειροκρότημα. Αίσθημα υπέροχο.
22.00
Φεύγοντας, βλέπω κόσμο και φίλους που μου δείχνουν τον θαυμασμό και την αγάπη τους. Φωτογραφίες, συγχαρητήρια! Πόση ομορφιά έχει η επαφή με τον κόσμο που έρχεται να σε δει στην παράσταση… Επειτα θα πιω ένα ποτό, άλλοτε μόνος και άλλοτε με παρέα εκεί στην ελιά, συζητώντας για την παράσταση ή και όχι. Πολλές φορές, μετά την παράσταση, είναι στιγμές που νιώθω άδειος και θέλω να υπάρχει απόλυτη ηρεμία.
02.00
Φτάνω σπίτι. Ξαπλώνω όπως είμαι και για κάποια ώρα χαζεύω έξω από το παράθυρο τον ουρανό ακίνητος, σιωπή. Βάζω ένα ποτήρι κρασί και σιγοτραγουδώ Μοσχολιού. Τα «Δειλινά». Κάπως έτσι έρχεται βαθύς ύπνος. Γεμάτος συναισθήματα και χαρά που κάνω αυτό που αγαπώ. Παρά την ένταση, τις δυσκολίες, τον πόνο του σώματος, καμία φορά και της ψυχής. Ετσι σκέφτομαι μόνο την ομορφιά της τέχνης, που σου χαρίζει απλόχερα η ίδια, και μόνο εκείνη, ύπαρξη.