Ενδιαφέρουσα όσο και επιτυχημένη υπήρξε η συναυλία της Ορχήστρας Δωματίου της Ευρώπης υπό τον Αντόνιο Παπάνο στις 26 Νοεμβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης». Ορχήστρα και αρχιμουσικός ξέφυγαν από τη στερεότυπη δομή ενός συμφωνικού προγράμματος –από τη βραδιά έλειπε κάποια Συμφωνία– και αντ’ αυτής άνοιξαν τη βεντάλια σε περισσότερα, μεταξύ τους διαφορετικά έργα.
Ξεκίνησαν το πρόγραμμά τους με τον «Φόρο τιμής στον Κουπρέν» του Μορίς Ραβέλ. Διατηρώντας συνολικά την κομψότητα της μουσικής και τη διαφάνεια της εντυπωσιακής της ενορχήστρωσης, ο Παπάνο έδωσε σε κάθε μέρος πλαστικότητα και κίνηση, κυρίως μέσα από τη διαρκή αναπροσαρμογή της δυναμικής. Είχε στη διάθεσή του εξαιρετικά ξύλινα, ειδικά όμποε και κλαρινέτο, τα οποία χάρισαν το ξεχωριστό χρώμα τους στην ερμηνεία.
Ξεχώρισε η εξαιρετική ερμηνεία του πρώτου Κοντσέρτου για βιολί του Σεργκέι Προκόφιεφ.
Στο κέντρο της βραδιάς και αναμφίβολα μία από τις εξέχουσες στιγμές της φετινής καλλιτεχνικής περιόδου υπήρξε η ερμηνεία του πρώτου Κοντσέρτου για βιολί του Σεργκέι Προκόφιεφ από τη Ζανίν Γιάνσεν. Κατ’ αρχάς, η διάσημη Ολλανδή βιολονίστρια είχε την τρυφερότητα και την ευαισθησία για τον ιδιαίτερα έντονο λυρισμό του πρώτου μέρους. Ο ήχος της ήταν διάφανος, αιθέριος και παρ’ όλα αυτά παρών, μέσα και πάνω από τον ήχο της ορχήστρας. Υπήρξε στην κυριολεξία ονειρικός, όπως το ζητάει ο συνθέτης, και διέθετε σπάνια λεπτότητα, όμως χωρίς να χάνει την υπόστασή του. Το δεύτερο μέρος είναι εξίσου χαρακτηριστικό της άλλης όψης της μουσικής του Προκόφιεφ, της γκροτέσκας και μηχανιστικής. Η Γιάνσεν ανταποκρίθηκε με την απαιτούμενη τεχνική και τη δεξιοτεχνία, στοιχεία που επέτρεπαν ακόμη και στα πιο γοργά εδάφια να ακούγονται με καθαρότητα που μονάχα θαυμασμό προκαλούσε και η οποία από μόνη της καθιστούσε τη μουσική συναρπαστική. Στο τελευταίο μέρος του έργου ο λυρισμός επιστρέφει, αυτή τη φορά όμως με περισσότερο πάθος. Ο ήχος της Γιάνσεν διέθετε περισσότερο «σώμα» και απέδωσε με ρωμαλέο τρόπο τις μελωδίες. Σε όλη τη διάρκεια του έργου ο Παπάνο δεν στήριζε απλώς αλλά συμπορευόταν και αναδείκνυε τις επιλογές της βιολονίστριας, επιτρέποντας στον χαρακτήρα κάθε ενότητας να προ-βληθεί με τη μέγιστη σαφήνεια.
Το δεύτερο μέρος της βραδιάς περιλάμβανε δύο έργα στη βάση τους αισιόδοξα: τη μελωδική «Σερενάτα για έγχορδα» του Βοημού Αντονίν Ντβόρζακ και τους «Χορούς της Γκαλάντα» του Ούγγρου Ζόλταν Κόνταϊ. Διαθέτοντας μια εξαιρετική ορχήστρα, με χαρακτηριστικά που ήδη περιγράφηκαν, ο Παπάνο είχε την άνεση να διαπλάσει το μουσικό υλικό όπως επιθυμούσε. Η κομψότητα στο πρώτο μέρος της «Σερενάτας», ο ανάλαφρα λικνιστικός παλμός στο διάσημο βαλς που ακολουθεί, η διαμόρφωση του ζωηρού τρίτου μέρους με έντονες εναλλαγές δυναμικής, το μελωδικό αργό μέρος και, τέλος, το γοργό φινάλε αποδόθηκαν με επιτυχία χάρη στο εξαιρετικά συντονισμένο σύνολο των εγχόρδων. Τα ξύλινα πνευστά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία των «Χορών της Γκαλάντα», όπου η τελική ιλιγγιώδης ταχύτητα που επέλεξε ο Παπάνο και η δεξιοτεχνική δεινότητα με την οποία ανταποκρίθηκε σε αυτή το σύνολο της ορχήστρας, έφεραν την προσδοκώμενη ζωηρή επιδοκιμασία του κοινού.