Τρεις εξαιρετικές Σονάτες για βιολί και πιάνο παρουσίασαν στο κοινό ο Λεωνίδας Καβάκος και η Κινέζα πιανίστρια Γιούτζα Ουάνγκ κατά τη συναυλία τους στις 20 Νοεμβρίου στην κατάμεστη αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης».
Η θερμοκρασία ξεκίνησε χαμηλά, αλλά ανέβαινε σταδιακά όσο προχωρούσε η βραδιά, με αποκορύφωμα την εξαιρετική απόδοση της δεύτερης Σονάτας για βιολί και πιάνο του Ρόμπερτ Σούμαν. Στα έργα αυτού του συνθέτη προέχει η έκφραση συναισθημάτων, όχι απλά έντονων αλλά κυριολεκτικά γεμάτων αγωνία. Για το συγκεκριμένο έργο, ο πρώτος ερμηνευτής της, ο βιολονίστας Γιόζεφ Γιόακιμ, σημείωνε ότι «ξεχειλίζει από ευγενές πάθος, σχεδόν σκληρό και πικρό στην έκφρασή του». Καβάκος και Ουάνγκ ανέδειξαν την πάλη που μαίνεται στη μουσική, και η οποία δεν είναι πουθενά πιο έντονη απ’ ό,τι στο λυρικό τρίτο μέρος. «Σιωπηλά, απλά» ζητάει ο συνθέτης να αποδοθεί το μέρος αυτό, υπόδειξη στην οποία οι δύο μουσικοί ανταποκρίθηκαν με μια ποιητική ερμηνεία. Πρόκειται για σειρά παραλλαγών πάνω στο χορικό «Ιησού Χριστέ δόξα σοι», των οποίων η τρυφερή διάθεση διαταράσσεται, σχεδόν διαρρηγνύεται, με πρωτοβουλία του πιάνου, αποκαλύπτοντας την αγωνία και την ταραχή που υπάρχει κάτω από τη γαλήνη. Στο σύνολό της η ερμηνεία της Σονάτας ανέδειξε τη συναισθηματική πάλη, τόσο χαρακτηριστική πολλών έργων της ωριμότητας του Σούμαν, καθώς Ουάνγκ και Καβάκος βρίσκονταν σε έντονο και δημιουργικό διάλογο.
Καβάκος και Ουάνγκ ανέδειξαν τη συναισθηματική πάλη της Σονάτας για βιολί και πιάνο του Σούμαν.
Ανάλογης αισθητικής είναι η πρώτη Σονάτα για βιολί και πιάνο του Μπραμς. Παρότι το έργο γράφτηκε αρκετά αργότερα από αυτό του Σούμαν, ο Μπραμς ανατρέχει στη λογική παλαιότερων συναδέλφων του, όπως ο Φραντς Σούμπερτ. Οπως ο Σούμαν αξιοποιεί το χορικό που προαναφέρθηκε, έτσι ο Μπραμς βασίζεται στο δικό του προγενέστερο «Τραγούδι της βροχής», του οποίου τις διαθέσεις εκφράζει μέσα από τη μουσική. Την κυρίαρχη μελαγχολική διάθεση απέδωσαν οι δύο μουσικοί με ευγένεια ύφους, αλλά ίσως υπερβολική συναισθηματική εγκράτεια, αμβλύνοντας τις διαφοροποιήσεις στις ταχύτητες, όσο και στη δυναμική. Στη μεγάλη αίθουσα, η απόδοση της μουσικής δραματουργίας μέσα από τόσο ευαίσθητες εναλλαγές σπάνια γίνεται αντιληπτή με τον ίδιο τρόπο που αυτό θα συνέβαινε σε μικρότερη αίθουσα ή κατά την ακρόαση ηχογράφησης σε ακόμη πιο περιορισμένο χώρο.
Ανάμεσα στα δύο έργα του 19ου αιώνα, οι δύο μουσικοί απέδωσαν τη Σονάτα για βιολί και πιάνο του Τσέχου συνθέτη Λέος Γιάνατσεκ, η οποία πήρε την τελική μορφή της το 1922. Με διαφορετικά εκφραστικά μέσα, αυτά της εποχής του, αλλά και αυτά της τελείως προσωπικής του γλώσσας, ο συνθέτης εκφράζει το ίδιο έντονα συναισθήματα και μάλιστα με χαρακτηριστικά δραματικό τρόπο, όπως θα το ανέμενε κανείς από έναν δημιουργό έντονα δραματικών έργων για τη σκηνή. Ο εξίσου τυπικός λυρισμός του ξεδιπλώνεται γενναιόδωρα στην «μπαλάντα», το δεύτερο μέρος της Σονάτας. Ο Λεωνίδας Καβάκος και η Γιούτζα Ουάνγκ ανταποκρίθηκαν με επιτυχία στις αποχρώσεις της μουσικής, τις θεατρικές χειρονομίες όσο και την τρυφερότητά της, ενώ η ερμηνεία τους στο τελευταίο μέρος υπήρξε συναρπαστική ως προς την ένταση και την ακρίβεια.