Ο ψυχίατρος Χρίστος Χ. Λιάπης, MD, MSc, PhD, πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ, μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας, έχασε τον πατέρα του από τη νόσο του Πάρκινσον όταν σπούδαζε στο ΑΠΘ. Δέκα χρόνια μετά αναγορεύθηκε αριστούχος διδάκτωρ του ΕΚΠΑ. Συμπλήρωσε την εκπαίδευσή του στις ΗΠΑ, στα πανεπιστήμια Tufts και Michigan. Εχει δύο μεταπτυχιακά στη Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας και στη Διεθνή Ιατρική και Διαχείριση Κρίσεων, ενώ έχει πάει στην Αφρική με τους «Γιατρούς του Κόσμου». Πρόσφατα κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή, «Λαβωμένος ίαμβος» (εκδ. Ιωλκός).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Ψυχιατρική» των Λιάππα – Λύκουρα – Παπαδημητρίου γιατί πρέπει να ετοιμάσω τα θέματα της εξεταστικής του ομώνυμου μαθήματος που διδάσκω στο πανεπιστήμιο, «Lincoln’s Melancholy» του J.W. Shenk και «Γρίφος, μυστήριο και αίνιγμα» του Λόρδου Οουεν, με τον οποίο έχουμε δημοσιεύσει σχετικά, καθώς η πολιτική ψυχιατρική αποτελεί ενδιαφέρον διεπιστημονικό πεδίο.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
«Να ασχολείστε με τον χαρακτήρα παρά με τη φήμη σας, γιατί ο χαρακτήρας αποτελεί αυτό που πραγματικά είστε, ενώ η φήμη αυτό που οι άλλοι νομίζουν ότι είστε», στο «Sailing true North» του Τζέιμς Σταυρίδη.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
«Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς». Γιατί, υπό αυτόν τον κιπλινγκικό τίτλο, εμπλουτισμένο ως «…και άλλες αθλητικές ιστορίες. Από την “κοινωνία των ομοιωμάτων” στην κοινωνία της ανθεκτικής δημοκρατίας», προγραμματίζω μία από τις επόμενες εκδοτικές μου προσπάθειες.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Δεν υπάρχει ιδανική συνθήκη, αλλιώς δεν θα ονομαζόταν «συνθήκη». Μια αναγνωστική συνθήκη μπορεί να είναι ικανή να σε μαθαίνει πράγματα για τον εαυτό σου και αναγκαία όταν αυτά είναι απαραίτητα για να φέρεις ουσιαστικές αλλαγές στη ζωή σου.
Υπάρχουν βιβλία για τα οποία να νιώθετε ενοχές που σας άρεσαν;
«17 στιγμές της άνοιξης» του Γιουλιάν Σεμιόνοφ και «Στο κόκκινο σακίδιο» του Ευκλείδη Τσακαλώτου.
Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;
Ελπίζω τα «Επιβλέμματ@ – Ενας φοιτητής Ιατρικής έγραφε…». Το βιβλίο που ετοιμάζω αυτόν τον καιρό.
Πώς μπορούν να «θεραπεύσουν» οι στίχοι τον χρόνιο πόνο, τη φθορά και την απώλεια;
Δεν μπορούν, ούτε τα βλέμματα αλλάζουν την πραγματικότητα. Μπορούν, όμως, να την περι-γράψουν «αλλιώς», μέσα από την επι-κοινωνία, μέσα από την «κοινωνία του “επί”».
«Απόπτωση του επιθηλίου των αναμνήσεων, έτσι ορίζεται κυτταρικά ο θάνατος της μνήμης». Σχολιάστε μας τον στίχο.
Με έναν άλλο στίχο μου: «Κόρη του χρόνου η λησμονιά και αποπαίδι η μνήμη».