Στο εικαστικό της σύμπαν η φύση πρωταγωνιστεί: ανθισμένα τοπία, δένδρα γεμάτα καρπούς, δυο τρεις κότες σε ένα λιβάδι, κατσίκες που βόσκουν ανέμελες, μια γάτα αραχτή κάτω από ένα δένδρο, πουλιά που ξαποσταίνουν σ’ ένα κλαδί. Ο άνθρωπος απουσιάζει ή η παρουσία του είναι διακριτική, σχεδόν υπαινικτική. Αναμενόμενο, μια και τα συγκεκριμένα έργα της Αφροδίτης Παπαδουλή γεννήθηκαν την περίοδο της πανδημίας και των lockdowns. Η ίδια, βέβαια, δεν περίμενε τον κορωνοϊό για να της «μάθει» πόσο αποκομμένος είναι ο σύγχρονος άνθρωπος από το φυσικό περιβάλλον και πόσο το χρειάζεται – και για την ευζωία και για την ίδια του την επιβίωση…
Γεννήθηκε στο Μεταξουργείο, έζησε ως παιδί κοντά στην πλατεία Βάθης –«έξω μόνο δυσωδία και εγκληματικότητα»–, αλλά είχε την τύχη, στα χρόνια της εφηβείας της, να μετακομίσει με τους γονείς της στον Διόνυσο. Υπέροχες αναμνήσεις έχει. «Θυμάμαι τη μυρωδιά του πεύκου όποτε έβρεχε. Τα κυκλάμινα που φύτρωναν παντού το φθινόπωρο. Τους χειμώνες με τα πολλά χιόνια και το αλύπητο κρύο. Την τόσο γλυκιά άνοιξη και τα δροσερά καλοκαίρια – άγνωστη λέξη, τότε, ο καύσωνας. Ηταν μοναδική η ελευθερία που μου προσέφερε η περιπλάνηση στο δάσος και τα παιχνίδια στους χωματόδρομους με τα άλλα παιδιά, τρέξιμο και ποδηλατάδα, μέχρι να μας φωνάξουν οι μανάδες μας. Εκείνη την περίοδο, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η περιοχή είχε ελάχιστους κατοίκους».
Επειτα στη ζωή της οικογένειας μπήκε ένα αδέσποτο σκυλάκι, ο Σκούμπι. «Συχνά μας έβαζε σε περιπέτειες με τη ζωηράδα του, αλλά ήταν ο ορισμός του συμπονετικού σκύλου. Με “ξεκλείδωσε” ως άνθρωπο. Εκεί όπου υπήρχαν ο φόβος και η μελαγχολία βγήκαν η ελπίδα και ο ρομαντισμός». Μετά προστέθηκαν γάτες – μέσα στο σπίτι και τον κήπο. Η γάτα έγινε για την Αφροδίτη «ιέρεια» και μούσα. Κι όταν η εικαστική δημιουργία έγινε δρόμος της –σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, στο εργαστήριο του Γιάννη Ψυχοπαίδη– όλα αυτά τα βιώματα και τα συναισθήματα άρχισαν να αποτυπώνονται στον καμβά. «Οι κότες και οι κατσίκες στη ζωγραφική μου έχουν την ίδια αξία που έχουν οι τόποι και οι άνθρωποι», όπως χαρακτηριστικά λέει η ίδια.
Τέτοια έργα θα δει κανείς αυτές τις μέρες –και μέχρι τις 4 Μαρτίου– στην γκαλερί Estudio στην Κηφισιά (Κυριαζή 9). Γεμάτα ομορφιά! «Φοβάμαι ότι δεν αγγίζει όλον τον κόσμο αυτή η ομορφιά της φύσης. Δεν αγαπούν όλοι οι Ελληνες τα ζώα, για παράδειγμα. Ή δεν συνειδητοποιούν τι σημαίνει να καίγεται ένα δάσος. Αυτό που μου δίνει ακόμη ελπίδα και χαρά, πάντως, είναι η παρουσία, σε όλη την Ελλάδα, εθελοντών, ανθρώπων που προσφέρουν. Πρέπει, όμως, να πολλαπλασιαστεί το καλό, να οργανωθεί καλύτερα η κοινωνία μας, ώστε να προστατεύσουμε αποτελεσματικά τον φυσικό πλούτο της χώρας μας. Εχουμε πολλή δουλειά ακόμη. Αλλά η φύση θα μας αποζημιώσει. Πάντα μας αποζημιώνει…».