09.00
Eχω αρχίσει να ξυπνάω εδώ και δύο ώρες επειδή πριν κοιμηθώ ήπια χαμομήλι. Και μπίρα. Το κρύο δωμάτιο δεν βοηθάει στο να το πάρω απόφαση να σηκωθώ και θα συνεχίσει να μη βοηθάει για το επόμενο μισάωρο. To μόνο πράγμα που θα με σηκώσει είναι η ανάγκη μου να μην απολυθώ, αλλά τα χέρια της ανάγκης είναι στιβαρά και με πάνε στο μπάνιο οριακά σαν σε χορογραφία Μεταξόπουλου με τη Βουγιουκλάκη να ξυπνάει από εφιάλτη. Σκέφτομαι το όνειρό μου στο οποίο ο πανικός πήγαινε αγκαζέ με τον ενθουσιασμό και δεν μετανιώνω στιγμή που έχω δει όλα τα horror films του κόσμου. Βουρτσίζω τα δόντια μου, βάφομαι και στο background παίζει το podcast του Κόναν Ο’ Μπράιεν.
12.00
Εχω φτάσει στο γραφείο που δουλεύω στο Κολωνάκι και πίνω τον μέτριο ελληνικό καφέ μου. Οχι, καλός είναι. Μέτριος είναι λόγω ζάχαρης. Κάθομαι δίπλα στον Γιάννη που είναι γραφίστας και του λέω αναλυτικά τι να κάνει καθώς πρωταγωνιστούμε στον πόλεμο των φύλων. Εγώ κερδίζω ξεκάθαρα. Αφού παραγγείλουμε με τον Τάσο ό,τι πιο παχυντικό υπάρχει, συνυπάρχουμε σε ένα χάος καπιταλιστικής ματαιότητας. Γελάμε όλοι μαζί γιατί ακούμε Τερζή και σχεδόν απαντάμε σε μήνυμα του αφεντικού με ένα «Αγάπη μου, όλα καλά». Είναι η κατάλληλη στιγμή να τους βάλω post punk.
15.00
Ακόμα δουλεύω. Καλά είναι ακόμα. Η Ειρήνη παίζει Cosmos Radio και η Αννα γελάει διακριτικά όπως πάντα.
18.00
Φεύγω από τη δουλειά και γυρίζω στο σπίτι περπατώντας όπως πάντα. Μου αρέσει να αφοσιώνομαι στο περπάτημα, αλλά τώρα θα καλέσω τη Μαρία γιατί στο χθεσινό μήνυμα της είπα τρεις φορές Χόι Αν ενώ ήθελα να πω Ανόι και σίγουρα το Βιετνάμ θέλει καλύτερη συνεννόηση για να επιβιώσεις. Θέλει και αρκετά κουτάκια Imodium για καλό και για κακό, αλλά μάλλον για κακό. Λέμε τα νέα μας, ερωτικά ανύπαρκτα και υπαρκτά, τα της δουλειάς, τα υπαρξιακά. Σκέφτομαι για πολλοστή φορά πόσο την αγαπάω. Μου λέει για τη «Φάλαινα» στην οποία πλαντάξαμε και οι δύο, της λέω για μια διασκευή που θέλω να κάνω σε τραγούδι του Μαζωνάκη. Δεν με αποθαρρύνει.
«Με έχει επηρεάσει η αδελφή μου και απλώνω κρέμες στο πρόσωπο. Λέει ότι την “τραβάει” το δέρμα της αν δεν βάλει. Εμένα δεν με “τράβαγε” μέχρι που άρχισα να βάζω».
21.00
Μόλις επέστρεψα από pilates και στον δρόμο πήρα ένα προφιτερόλ. Παλεύω με τις ελάχιστες ενοχές που έχω μάθει να έχω by default χωρίς να είναι δικές μου. Ενα γρήγορο rewind στο μυαλό για τη χαμηλή χοληστερίνη μου και η σκέψη ότι η γιαγιά μου έτρωγε 80 σοκολάτες την ημέρα και πέθανε μετά τα 90 αρκούν. Μπαίνω στο home studio και πιάνω το προφιτερόλ και τον Μαζωνάκη. Τον έχω κάνει synth wave και αναρωτιέμαι αν θα του άρεσε. Σκέφτομαι τον ανώνυμο χρήστη που μου σχολίασε στο YouTube ότι αν θέλω να κατακτήσω την τοπική αγορά πρέπει να τραγουδάω στα ελληνικά γιατί αλλιώς κριντζάρει. Επιτέλους θα δικαιωθεί. Δεκατέσσερα χρόνια κάνω μουσική και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Χρειαζόμουν τόσο πολύ έναν άντρα να μου ανοίξει τα μάτια και να μου πει πώς να εκφράζομαι και τι θέλω.
23.00
Βγαίνω από το home studio και σκοντάφτω στην παλιά τηλεόραση που η αδελφή μου έβαλε στο δωμάτιο όταν με επισκέφθηκε, για να ανοίξει ο χώρος στο σαλόνι. Ανοίγω τον θερμοπομπό κολλητά στον καναπέ και προσπαθώ να αποφασίσω αν θα δω «You» στο Netflix ή καμιά καλή ταινία στο Cinobo. Αποφασίζω να δω το «Cecil B. Demented» του Τζον Γουότερς γιατί έχω την αίσθηση ότι θα έχει κάτι από Τοντ Σολόντζ. Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω ότι θα χαμογελάω καθ’ όλη τη διάρκεια αλλά ξέρω ότι είναι η 1.023η ταινία στο Letterboxd μου.
02.00
Με έχει επηρεάσει η αδελφή μου και απλώνω κρέμες στο πρόσωπο. Λέει ότι την «τραβάει» το δέρμα της αν δεν βάλει. Εμένα δεν με «τράβαγε» μέχρι που άρχισα να βάζω. Κάνω το Wordle μου στα αγγλικά και στα ελληνικά και το spelling bee των NYTimes το οποίο με σταματάει κάθε φορά περίπου στις 8 λέξεις. Πρέπει να πληρώσω για να συνεχίσω, αλλά προτιμώ να νιώθω ότι τα έχω πάει τέλεια χωρίς να ανακαλύψω πόσο χάλια θα τα πάω μετά. Ας κλείσω, Παναγία μου, ένα επτάωρο.
Το νέο άλμπουμ της Xanthí, «Problems», κυκλοφορεί από τη Musayeta Entertainment.