Η Αννίτα Καλημέρη με τη νέα ζωγραφική της –σε ένα μεταίχμιο ρεαλισμού και φαντασίας– προχωρεί σε μια δημόσια χειρονομία. Τα γυμνά γυναικεία σώματα, το θέμα των έργων της, αποκτούν δύναμη και ταυτότητα, γίνονται σημαίες αξιοπρέπειας και μετακινούνται από την ιδιωτική στη δημόσια σφαίρα, με έναν τρόπο μύχιο και πρόδηλο, άμεσο και υπαινικτικό. Η έκθεση με τίτλο «Unapologetic» προσγειώνεται σε μια δίνη, όπως στροβιλίζονται άλλωστε και τα σώματα, σκελετωμένα, μυώδη, πλαδαρά, σε ένα κενό χώρου. Στην αίθουσα τέχνης Genesis του Γιώργου Τζάνερη και με την επιμέλεια του Κώστα Πράπογλου, η Αννίτα Καλημέρα αποκαλύπτεται με μια υπέρβαση στη θεματική, την τεχνοτροπία και τη στόχευσή της. Ο ρεαλισμός της Αννίτας Καλημέρη είναι μια έκπληξη για όσους γνωρίζουν την πορεία της τα τελευταία χρόνια. Οι προηγούμενες ατομικές εκθέσεις της έδιναν έμφαση στην αφηρημένη, γεωμετρική, ψυχεδελική έκφραση. Η στροφή της στην παραστατικότητα, με όρους ανθρωποκεντρικούς, αποκαλύπτει τη δεινότητά της στο σχέδιο και στην επεξεργασία του χρώματος, αλλά βεβαίως και την επένδυση που έκανε στη μελέτη και την υιοθέτηση νέων τεχνικών. Ο επιμελητής Κώστας Πράπογλου επισημαίνει ακριβώς αυτή τη «σημασία της καλλιτεχνικής δεξιότητας και την απόλυτη ανάγκη να αποδοθεί η πραγματική ουσία της ύπαρξης μέσω του χρώματος και της τεχνικής». Τα γυναικεία σώματα της Αννίτας Καλημέρη είναι μια σπουδή με υπόστρωμα φιλοσοφικό. «Με συναρπάζει η σχέση της γυναίκας με το σώμα της», λέει η ίδια. «Η σχέση της με την εικόνα του σώματός της. Την ακολουθεί από τη νεότητα μέχρι το αναπόφευκτο γήρας. Συχνά νιώθουμε την ανάγκη να απολογηθούμε για την εικόνα αυτή, τόσο στον εαυτό μας όσο και στους άλλους. Με συγκλονίζει η δυσκολία της αρμονικής συμβίωσης της γυναίκας με την εικόνα της».
Μπροστά στα έργα της, ο επισκέπτης στην έκθεση νιώθει ακριβώς αυτή την απελευθέρωση των σωμάτων. Χωρίς διάθεση απολογισμού, τα γυναικεία σώματα χορογραφούνται αιωρούμενα σε κενό. Η επίπονη επεξεργασία του χρώματος δίνει βάθος και απτικότητα. Το χρώμα της σάρκας είναι το πιο αισθαντικό ρόδινο. Οι κινήσεις των σωμάτων είναι κινήσεις αυτογνωσίας, αποδοχής, συμβίωσης. Υπάρχει ένα κράμα κοινωνικού ουμανισμού και ατομικού δικαιωματισμού.
Αλλά πίσω από τη θεωρητική προέκταση της θεματολογίας, τα έργα της Αννίτας Καλημέρη ξεχειλίζουν καλή ζωγραφική. Στέκομαι με προσήλωση στη γεωμετρία των σωμάτων, στη γλώσσα των κινήσεων και στον καθολικό αισθαντισμό, στην αύρα μιας χορογραφίας που εκκινεί από τον αθέατο πυρήνα. Εκεί, σε αυτόν τον πυρήνα, το φως καταυγάζει το σύμπαν.