Οι μυστικές επιχειρήσεις των κρατικών υπηρεσιών πληροφοριών, τα έργα και οι ημέρες των κατασκόπων μονοπωλούν εδώ και χρόνια το ενδιαφέρον των κινηματογραφικών παραγωγών και είναι εκεί που το Χόλιγουντ συναντά ένα μεγάλο μέρος του κοινού που θέλει να ρίξει μια ματιά πίσω από τις κουίντες. Ενα κοινό που όσο πιο πολύ βλέπει σχετικές παραγωγές και διαβάζει σχετική λογοτεχνία, τόσο πιο πολύ πείθεται ότι αυτή η ματιά αποκαλύπτει ένα μέρος της πραγματικότητας. Εξάλλου, τα non fiction βιβλία στελεχών και ηγετών σημαντικών υπηρεσιών πληροφοριών (βλ. CIA και MI6), που συνήθως εκδίδονται μετά τη συνταξιοδότησή τους, όπως τα απομνημονεύματα του Αλεν Νταλ, θρυλικού επικεφαλής κατασκόπου του Τζον Κένεντι, ή πιο πρόσφατα του Τζορτζ Τένετ από τη διοίκηση Μπους, τα ξεπέρασε στην πρώτη θέση των μπεστ σέλερ μόνον ο έβδομος και τελευταίος τόμος της σειράς του Χάρι Πότερ, ενισχύοντας αυτήν την πεποίθηση του κοινού. Και ενώ από πουθενά δεν προκύπτει ότι θεατές και αναγνώστες έχουν κουραστεί από το είδος ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό, η νέα σειρά «The Diplomat» φέρνει στο προσκήνιο του θεάματος έναν άλλο κλάδο της πολιτικής: τους διπλωμάτες, αν και –spoiler– η βόμβα σε αυτοκίνητο στο τελευταίο επεισόδιο του πρώτου κύκλου υποδεικνύει στο μάτι του έμπειρου θεατή-φίλου του είδους ότι μυστικές επιχειρήσεις και κατάσκοποι θα ενταχθούν στα μελλοντικά επεισόδια της σειράς. Διότι, λογικά, η σειρά έχει μέλλον, αφού η δημιουργός Ντέμπορα Καν, την υπογραφή της οποίας φέρουν επίσης μέρος της παραγωγής και πολλά σενάρια του «Homeland» και του «West Wing», έχει αποδείξει ότι ξέρει να χειρίζεται καλά μακρές αφηγήσεις με σχετικές ιστορίες.
Σχολιάζοντας τη σειρά, θα μπορούσαμε να επισημάνουμε την ένταξη έγχρωμων πρωταγωνιστών σε σημαντικές πολιτικές θέσεις και τη διακριτική αναφορά σε φυλετικά ζητήματα –εκ των sine qua non στις παραγωγές του Χόλιγουντ πλέον– εάν η πραγματικότητα δεν είχε ξεπεράσει τη φαντασία εκλέγοντας πρωθυπουργούς ινδικής και πακιστανικής καταγωγής σε Βρετανία και Σκωτία, αντιστοίχως, με τον εκλεγμένο της Σκωτίας να κυκλοφορεί στα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφία με τους έξι άνδρες της οικογενείας του να προσεύχονται για την εκλογή στην πρωθυπουργική κατοικία και με τις γυναίκες… φυσικά απούσες. Οπότε ας το αφήσουμε καλύτερα και ας προτιμήσουμε ένα άλλο μονοπάτι, συγγενές αυτού που επέλεξαν δύο αξιόπιστα μέσα, η εφημερίδα Guardian και το ηλεκτρονικό Politico, τα οποία αναδεικνύουν τη χαρά των διπλωματών για το γεγονός ότι επιτέλους βρέθηκαν στις μεγάλες παραγωγές.
«Υπάρχει μια αναλογία 100 προς 1 μεταξύ πολεμικών ιστοριών και ιστοριών διπλωματίας στη μικρή οθόνη».
«Δεν έχουμε πολλά παραδείγματα ιστοριών με τον ρόλο της διπλωματίας στη μικρή οθόνη. Υπάρχει μια αναλογία 100 προς 1 μεταξύ πολεμικών ιστοριών και ιστοριών διπλωματίας», δηλώνει στον Guardian η Τζένα Μπεν-Γιεχούντα, η οποία υπηρέτησε επί δώδεκα χρόνια σε θέσεις υπηρεσιών πληροφοριών και πολιτικής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και σήμερα είναι πρόεδρος του Κέντρου Τρούμαν για την Εθνική Πολιτική: «Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να στραφούν στη διπλωματία τα φώτα της δημοσιότητας, διότι είναι καλό για όλους να δουν μια φορά αυτήν την πλευρά της παγκόσμιας δέσμευσης των ΗΠΑ και όχι μία ακόμη στρατιωτικοποιημένη άποψη».
«Η διπλωματία είναι σαράντα ημέρες και νύχτες σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη Βιέννη, ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια σημεία μιας άνευ νοήματος συζήτησης, πίνοντας όλο το μίνι μπαρ. Διπλωματία είναι να φτάνεις στο “όχι” ξανά, και ξανά, και ξανά. Η διπλωματία δεν λειτουργεί ποτέ. Μέχρι που το κάνει», λέει ένας χαρακτήρας – έμπειρος διπλωμάτης στη σειρά. Αυτή η ανάδειξη της δυσκολίας, μεταξύ άλλων, του να είσαι διπλωμάτης, μαζί με τις γνώσεις, το ταλέντο, την υπομονή, την ψυχραιμία και άλλα χαρακτηριστικά που –όπως υποδεικνύει η σειρά– απαιτούνται προκειμένου να υπηρετήσεις τον ρόλο, φαίνεται πως έχει ενθουσιάσει βουλευτές, πολιτικούς, δημοσιογράφους και αξιωματούχους αφού, απ’ ό,τι γράφει το Politico, ήταν μεταξύ εκείνων που πανηγύρισαν όταν το Netflix ανακοίνωσε ότι η σειρά ανανεώθηκε για δεύτερη σεζόν. Η σημερινή πρέσβειρα των ΗΠΑ στη Βρετανία, η Τζέιν Χάρτλεϊ, η δεύτερη γυναίκα που κατέχει αυτήν τη θέση, μια σπανιότητα που επισημαίνεται στη σειρά, συγκαταλέγεται μεταξύ των θαυμαστών του «The Diplomat», κατά δήλωσιν του εκπροσώπου της πρεσβείας, Ααρον Σνάιπ, ο οποίος συνέβαλε μαζί με άλλους αξιωματούχους στη διαμόρφωση του σεναρίου μέσα από συζητήσεις με τους δημιουργούς.
Πλάνα στην πρεσβεία και στο Φόρεϊν Οφις
Δεν είναι σίγουρο ότι οι ιστορίες με διπλωμάτες μπορούν να συναγωνιστούν τη συγκίνηση που προσφέρουν οι σειρές κατασκοπείας, μυστικών ή πολεμικών επιχειρήσεων, ειδικά όταν αυτές οι τελευταίες σχετίζονται σε σημαντικό βαθμό με την πραγματικότητα, ανοίγοντας παράθυρα σε διαφορετικές ερμηνείες που προσφέρονται με τη βοήθεια των «ειδικών» συμβούλων, απομνημονευμάτων και αποχαρακτηρισμένων εγγράφων που πιθανόν υπάρχουν. Τα γυρίσματα, όμως, της σειράς σε πραγματικές κυβερνητικές τοποθεσίες βοηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Αρκετές σκηνές γυρίστηκαν μέσα στο Foreign Commonwealth and Development Office στο Ουεστμίνστερ, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του γραφείου του υπουργού Εξωτερικών, ένα σπάνιο προνόμιο. Σκηνές γυρίστηκαν επίσης μέσα στον κοντόχοντρο, μοντερνιστικό κύβο της νέας αμερικανικής πρεσβείας στο Nine Elms δίπλα στον Τάμεση. Ομως στους κινηματογραφιστές δεν δόθηκε η άδεια να «γυρίσουν» στην κατοικία Winfield House στην άκρη του Regent’s Park, η οποία πωλήθηκε στην αμερικανική κυβέρνηση από την κληρονόμο της Woolworth, Μπάρμπαρα Χάτον, έναντι ενός δολαρίου το 1946 και στην οποία ζει η σημερινή πρέσβειρα. Η Τζέιν Χάρτλεϊ δεν είναι διπλωμάτις καριέρας αλλά πολιτικά διορισμένη, αφού οι «σικ» ευρωπαϊκές θέσεις όπως αυτή του Λονδίνου είθισται να δίνονται σε πλούσιους δωρητές προεκλογικών εκστρατειών. Οι πολιτικά διορισμένοι δεν στερούνται απαραιτήτως οξυδέρκειας στην εξωτερική πολιτική, αλλά αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό από πολλούς διπλωμάτες καριέρας, που έχουν περάσει τη ζωή τους βυθισμένοι στη διεθνή πολιτική και έχουν εργαστεί σκληρά για να αναρριχηθούν στην ιεραρχία. Οπως οι χαρακτήρες στο «The Diplomat» με τους πρωταγωνιστές της σειράς «The Americans» και της ταινίας «Dark City», Kέρι Ράσελ και Ρούφους Σιούελ, αντιστοίχως, να υποδύονται ένα ισχυρό ζευγάρι διπλωματών καριέρας.
«Μου άρεσε πολύ η σκηνή όπου κάποιος ρωτάει αν περιμένουν να παραλάβουν την ιδιωτική τους συλλογή έργων τέχνης για να κοσμήσουν την πρεσβευτική κατοικία και οι πρωταγωνιστές τού λένε “είμαστε διπλωμάτες καριέρας, δεν έχουμε”», δήλωσε στο Politico ο Λιούις Λούκενς, Αμερικανός διπλωμάτης και πρώην αναπληρωτής αρχηγός αποστολής στην πρεσβεία των ΗΠΑ στο Λονδίνο.
Η υπόθεση
Αν και το Politico δεν έχει αφιερώσει ούτε ένα ούτε δύο αλλά τρία κομμάτια στη σειρά, με ένα από αυτά να κάνει ολόκληρη έρευνα για να διαπιστώσει πού είναι η αλήθεια και πού το ψέμα ως προς τα στοιχεία που χρησιμοποιεί η σειρά, λέμε να μη φτάσουμε σε αυτό το σημείο καταστρέφοντας την απόλαυση της αγωνίας των θεατών για τα τεκταινόμενα. Αλλά για μια ιδέα… η Ράσελ υποδύεται την Kέιτ Γουάιλερ, τη νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στη Βρετανία, που στέλνεται εκεί για να βεβαιωθεί ότι τα σχέδια του πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου (Ρόρι Κινέαρ) θα ευθυγραμμιστούν με τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών ύστερα από πυραυλική επίθεση σε βρετανικό αεροπλανοφόρο στον Περσικό Κόλπο. Ηταν το Ιράν; Η Ρωσία; Κάποιος άλλος; Θα συμφωνήσουν οι σύμμαχοι σε βομβαρδισμό της Τεχεράνης; Και φτάνει έως εδώ. Να το δούμε; Να το δείτε!