Σε κάθε νέα εμφάνισή της, η Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών επιβεβαιώνει ότι συγκαταλέγεται πλέον στα καλύτερα συμφωνικά σύνολα της χώρας χάρη στις πολύ καλές σολιστικές επιδόσεις μεμονωμένων μουσικών και, κυρίως, χάρη στην ποιότητα του σώματος των εγχόρδων.
Το απέδειξε για ακόμη μία φορά στις 24 Απριλίου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» υπό τη μουσική διεύθυνση του καλλιτεχνικού της διευθυντή Βύρωνα Φιδετζή σε έργα γαλλικής μουσικής. Το πρόγραμμα υπήρξε ιδιαίτερα απαιτητικό, καθώς η γαλλική μουσική προϋποθέτει διαφορετικές ποιότητες από τα έγχορδα σε σχέση με αυτές που αναμένει κανείς στην κεντροευρωπαϊκή μουσική, δηλαδή σε έργα Γερμανών, Αυστριακών και Τσέχων συνθετών, με τα οποία είναι κυρίως εξοικειωμένα τα μουσικά μας σύνολα. Η διαφάνεια του ήχου και η ελαφράδα, που αποτελούν βασικό στοιχείο αρκετών συνθέσεων του Ντεμπισί και του Ραβέλ, είναι χαρακτηριστικά που δεν αποδίδονται εύκολα. Προσδιόρισαν όμως τις εκτελέσεις της Φιλαρμόνια υπό τον Φιδετζή, ειδικά στο πρώτο μέρος της βραδιάς, επιτρέποντας στις ερμηνείες να ξεχωρίσουν.
Η ποιότητα των εγχόρδων κατατάσσει τη Φιλαρμόνια στα καλύτερα συμφω- νικά σύνολα της χώρας.
Η συναυλία ξεκίνησε με τη «Μικρή σουίτα» του Ντεμπισί, έργο για πιάνο – τέσσερα χέρια, που ενορχηστρώθηκε περίπου είκοσι χρόνια μετά τη σύνθεσή του από τον Ανρί Μπισέρ, συνεργάτη και φίλο του συνθέτη. Η ευφάνταστη αυτή ενορχήστρωση, που δίνει σημαντικό ρόλο στο φλάουτο και αξιοποιεί τον χαρακτηριστικό ήχο του τριγώνου και της άρπας, αναδεικνύει ακόμη περισσότερο την έτσι κι αλλιώς ανάλαφρη, ξέγνοιαστη διάθεση της μουσικής. Ακριβώς αυτήν πρόβαλε ο Φιδετζής μέσα από τον τρόπο με τον οποίο απέδωσε το χαλαρό πνεύμα του έργου. Βοήθησαν επίσης οι πολύ καλές σολιστικές συνεισφορές. Ομοια απολαυστική ήταν η σουίτα «Η μάνα μου η χήνα» του Ραβέλ, που ακολούθησε. Οι πέντε μικρογραφίες που την αποτελούν, απέκτησαν κάθε μία τη δική της ταυτότητα, πάντα με κυρίαρχα στοιχεία την τρυφερότητα και τη διαφάνεια, που συμβαδίζουν με τις σκηνές από τα παραμύθια που αποδίδει η μουσική.
Στο δεύτερο μέρος της βραδιάς ακούστηκαν δύο έργα με διαφορετικές απαιτήσεις, όχι μόνον επειδή και στα δύο προβλέπεται το πιάνο ως σολιστικό όργανο. Το συμφωνικό ποίημα «Τα δαιμόνια» του Σεζάρ Φρανκ, προγενέστερο των δύο έργων του πρώτου μέρους, ανήκει σε διαφορετική αισθητική. Καρπός του 19ου αιώνα σε συνέχεια αρκετών ανάλογων έργων, βασίζεται στο ομώνυμο ποίημα του Ουγκώ και αποδίδει νυχτερινές μυστηριώδεις και υπερφυσικές δυνάμεις. Αντίστοιχα, η «Συμφωνία πάνω σ’ ένα γαλλικό βουνίσιο τραγούδι» για πιάνο και ορχήστρα του Βανσέν ντ’ Αντί είναι σύγχρονη με το έργο του Φρανκ κι εξίσου χαρακτηριστική της θεματολογίας που υπήρξε στο επίκεντρο του Ρομαντισμού και της αισθητικής που κυριάρχησε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.
Το μέρος του πιάνου απέδωσε και στα δύο έργα ο Θοδωρής Τζοβανάκης. Διέθετε τη δεξιοτεχνία που απαιτεί ιδιαίτερα το έργο του Φρανκ και απέφυγε τις υπερβολικά ρωμαλέες διατυπώσεις. Κράτησε το πιάνο σε συνεχή διάλογο με την ορχήστρα, άλλοτε συμμετέχοντας σε αυτήν ως ένα από τα όργανα και άλλοτε ερχόμενος στο προσκήνιο ως σολίστ, όπως το προβλέπει ο εκάστοτε συνθέτης.