Η Κωνσταντίνα Σιαχάμη γεννήθηκε το 1967 στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας. Ηρθε στην Ελλάδα το 1971. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Εχει εκδώσει βιβλίο για τον Αριστοτέλη, ενώ άρθρα της έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά, όπως «Καθημερινή», «Βήμα», «Ποιητική», «Ο Χάρτης», «Το φρέαρ». Η πρώτη ποιητική συλλογή της κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κίχλη με τίτλο «Αδης απαλώς».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα «Μαθήματα λογοτεχνίας» του Χούλιο Κορτάσαρ, «Ο καταυλισμός» του Γιώργου Βέη, «Η ομορφιά που δημιουργούν οι άλλοι» του Ανταμ Ζαγκαγιέφσκι και «Γνωρίζω αυτές που πλέκουν στη μέση της θάλασσας» της Τρία Επσιλον.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι το σκοτάδι ενδέχεται να είναι πηχτό χωρίς πυγολαμπίδες – κάτι ανοίκειο σε μένα.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τον πρώτο τόμο από το «Αλεξανδρινό κουαρτέτο» του Λόρενς Ντάρελ. Η «Ιουστίνη» αποτελεί έναν από τους πιο ζωντανούς γυναικείους χαρακτήρες της λογοτεχνίας. Εκθαμβωτικής ομορφιάς ηρωίδα, ασκεί επάνω μου τεράστια έλξη.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Στο περιβόλι του παππού, καλοκαίρι, με πολλά τζιτζίκια και να είναι ντάλα μεσημέρι. Ωστόσο, αγαπώ και τα βροχερά απογεύματα της πόλης.
Υπάρχουν βιβλία για τα οποία να νιώθετε ενοχές που σας άρεσαν;
Αν είναι να μεταφέρουμε τις ενοχές μας και στα βιβλία, είμαστε χαμένοι. Ας τις αφήσουμε ήσυχες στους λαβυρίνθους που ανήκουν. Η απάντηση, προφανώς, είναι όχι, δεν υπάρχουν.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Να ξεπερνάει τον ίδιο τον εαυτό του. Να είναι κάτι περισσότερο από μια ιστορία, να είναι κάτι άλλο, ανώτερο, όχι μόνο γλώσσα, πλοκή, ψυχογραφία ηρώων. Να εκβάλλει σε τολμηρές αλήθειες, να γίνεται μητρική μας γλώσσα, να μας θυμίζει ότι είμαστε πολύ παλιοί σε αυτόν τον κόσμο. Να μπορεί να παρασύρει, σαν ποταμός, ό,τι προϋπήρχε μέσα μας.
Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;
Δεν είναι ένα, διότι είμαστε στην επικράτεια του καλοκαιριού. Η «Αννα Καρένινα» του Τολστόι, «Οι γάμοι» του Καμύ, πάντα μία, τουλάχιστον, ραψωδία του Ομήρου και ποιητικές συλλογές που θα αναζητήσω πριν φύγω.
Πώς οδηγηθήκατε στην επιλογή του τίτλου «Αδης απαλώς» στην ποιητική συλλογή σας;
Είναι, εν πολλοίς, κείμενο θανατοκεντρικό. Τον προσεγγίζω κατά τρόπο απαλό, σαν ξόρκι. Στα νερά της Στύγας δεν φιλοξενούνται μόνο οικείοι και πολυαγαπημένοι μου νεκροί. Τη ζώνη αυτή των ίσκιων διασχίζουν και έρωτες που δεν άντεξαν το ίδιο τους το βάρος. Ο έρωτας δεν είναι έρωτας αν δεν κάνει, έστω άπαξ, τον γύρο του θανάτου. Και τον προτιμώ από όλους τους νεκρούς μου.
Επιμέλεια: Απόστολος Λακασάς
