«Γέφυρες» – «Bridges» ονομάζεται ο νέος δίσκος της Δανάης Παπαματθαίου-Μάτσκε (βιολί) και του πατέρα της, Ούβε (πιάνο). Ο τίτλος αναφέρεται στο γεφύρωμα πολιτισμών, καθώς περιλαμβάνει έργα Ελλήνων ή ελληνικής καταγωγής συνθετών της διασποράς, συνεπώς ανθρώπων οι οποίοι δυνητικά τουλάχιστον φέρουν συγκεκριμένες εθνικές καταβολές, αλλά έζησαν και δημιούργησαν σε άλλους τόπους.
Ο ελληνοκροατικής καταγωγής συνθέτης και αρχιμουσικός Μπόρις Παπαντόπουλο (1906-1991) γεννήθηκε κοντά στη Βόννη, στη Γερμανία, ωστόσο μετά τον θάνατο του πατέρα του, το 1908, η μητέρα του μετακόμισε στην πατρίδα της το Ζάγκρεμπ, όπου σπούδασε και εργάστηκε. Ο ελληνικής καταγωγής συνθέτης και βιολονίστας Ντίνος Κωνσταντινίδης (1929-2021) γεννήθηκε στα Γιάννενα, σπούδασε σε Αθήνα, Νέα Υόρκη, Ιντιάνα και Μίσιγκαν, ενώ στη συνέχεια έζησε στη Λουιζιάνα (ΗΠΑ), όπου και δημιούργησε. Ο συνθέτης Δημήτρης Τερζάκης (γενν. 1938) σπούδασε σε Αθήνα και Κολωνία. Σήμερα μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στη Λειψία και στο Ναύπλιο. Τέλος, ο Γιάννης Κωνσταντινίδης (1903-1984) γεννήθηκε στη Σμύρνη, σπούδασε στο Βερολίνο και επέστρεψε στην Αθήνα, όπου έζησε και δημιούργησε.
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες προτάσεις από τη Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε και τον πατέρα της, Ούβε.
Τέσσερις συνθέτες με πολύ διαφορετικό προφίλ, που ανήκουν σε διαφορετικές γενιές, έχουν διαφορετικές καταβολές και διαφορετικές σπουδές, εύλογα αξιοποιούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο τις ελληνικές τους ρίζες στα συγκεκριμένα έργα για βιολί και πιάνο που περιλαμβάνονται στον δίσκο. Το εύρος κυμαίνεται ανάμεσα στον τελείως προφανή τρόπο με τον οποίο εμπνεύστηκε ο Γιάννης Κωνσταντινίδης από σκοπούς της Δωδεκανήσου και φτάνει έως την τρυφερότητα και τη νοσταλγία του Τερζάκη στη «Διαβολεμένη σονάτα» ή στα «Λόγια στον άνεμο», τη σειρά αυτή από εξαιρετικές μικρογραφίες, αφιερωμένες από τον συνθέτη στη Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε.
Παρά τη διαφορετική μουσική γλώσσα κάθε έργου, ο δίσκος έχει ενότητα και μεγάλο ενδιαφέρον. Ο ελεγειακός «Διαλογισμός» του Παπαντόπουλο έρχεται σε δημιουργικό διάλογο με τη δωδεκαφθογγική Σονάτα για βιολί και πιάνο του Ντίνου Κωνσταντινίδη, τεχνική που εξ ορισμού θέτει εκτός του διαλόγου κάθε υπόνοια «εθνικής» αναφοράς. Γραμμένη το 1971, δηλαδή σε εποχή που η δωδεκαφωνία αποτελούσε ήδη «ιστορική» γραφή, διαθέτει εκφραστικότητα, η οποία προέρχεται από την αφομοίωση και γόνιμη επεξεργασία των πιο δογματικών στοιχείων της συγκεκριμένης τεχνικής.
Προφανώς, η επιτυχία του εγχειρήματος έγκειται στην ποιότητα των ερμηνειών των δύο μουσικών. Πατέρας και κόρη είναι εξαιρετικά συντονισμένοι: ο διάλογος ανάμεσα στα δύο όργανα είναι έντονος και αποτελεσματικός. Ο καθαρός και καλλιεργημένος ήχος της Δανάης διαθέτει τη λιτότητα που καθιστά εκφραστική τη μουσική του Τερζάκη, αλλά εξίσου τη γλυκύτητα που ταιριάζει στη μουσική του Γιάννη Κωνσταντινίδη. Αντιστοίχως, το πιάνο έχει αυτόνομη, διακριτή παρουσία και συμβάλλει αποφασιστικά στο αποτέλεσμα, όπως ειδικά στο έργο του Ντίνου Κωνσταντινίδη και με ανάλογο τρόπο στη «Δωδεκανησιακή σουίτα» του συνονόματού του Γιάννη, όπου μαζί με το βιολί προσδιορίζει τον χαρακτήρα κάθε σκοπού.