Οι ελάχιστες κενές θέσεις τόνιζαν τη μεγάλη προσέλευση του κοινού στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής. Λίγο μετά τις 8.30 το βράδυ, τη Δευτέρα που μας πέρασε, ένα ενθουσιώδες κοινό επιφύλαξε ένα πρώτο θερμό καλωσόρισμα στην ορχήστρα «Le Concert des Nations» και ένα ακόμη πιο παρατεταμένο για τον μαέστρο και δημιουργό της Ζορντί Σαβάλ. Η συναυλία ήταν αφιερωμένη στη μουσική ιδιοφυΐα του Φέλιξ Μέντελσον, με τη Συμφωνία αρ. 4 σε Λα Μείζονα, έργο 90, τη λεγόμενη «Ιταλική», στο πρώτο μέρος, και το «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας» στο δεύτερο.
Θα έλεγε κανείς ότι η ευφορία στο τέλος του πρώτου μέρους οφειλόταν στη γεμάτη ζωντάνια μουσική που έγραψε ο συνθέτης κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ιταλία. Ηταν άλλωστε «το πιο χαρούμενο έργο που έγραψα ποτέ», όπως είχε παραδεχτεί ο ίδιος όταν το ολοκλήρωσε το 1833. Θα έπρεπε όμως και να καταλάβει, ίσως από την αγκαλιά που επιφύλαξε ο μαέστρος στην εξάρχουσα των βιολιών Λίνα Ταρ Μπονέ ή από τα χαμόγελα των μουσικών στο τέλος της συμφωνίας, είτε ακόμα από το χάλκινο δάφνινο στεφάνι που πουλάνε για σουβενίρ στο Μοναστηράκι και φορούσε ένα μέλος των πνευστών, ότι κάτι διαφορετικό υπάρχει σε αυτό το υπέροχο σύνολο. Μια αφοσίωση στη χαρά της μουσικής και στην απόλαυση να τη μοιράζονται, που απορρέει από τον επικεφαλής της, τον Ζορντί Σαβάλ, τον ενθουσιώδη ερευνητή της παλαιάς μουσικής για περισσότερο από πενήντα χρόνια.
Στο δεύτερο μέρος η Βελγίδα σοπράνο Φλόρε φαν Μέερσε, η μετζοσοπράνο Ντιάνα Χάλερ μαζί με τη γυναικεία χορωδία της «La Capella Nacional de Catalunya» που ιδρύθηκε από τον Σαβάλ και τη σύζυγό του Μοντσεράτ Φιγκέρας το 1987, ήταν άψογες και «άτακτες» στη σκηνή σαν καλά ξωτικά, ενώ στον τεράστιο κατάλογο ονομάτων και σκανδαλιών μιας καλοκαιρινής νύχτας, ανέλαβε να μας ξεναγήσει ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.
Και για κείνον βέβαια επιφύλαξε μια αγκαλιά ο μαέστρος όταν στο τέλος της συναυλίας ο ηθοποιός έτεινε το χέρι του για να τον χαιρετήσει εν μέσω ασταμάτητων χειροκροτημάτων. Ο Σαβάλ, οι μουσικοί και οι χορωδοί του κατάφεραν για δύο ώρες περίπου να γεμίσουν το κοινό με ό,τι πιο όμορφο μπορεί να μεταφέρει η μουσική. Ηθος, ευγένεια, μεγαλείο, χαρά, από έναν σπουδαίο μαέστρο και μουσικό που στοιχηματίζουμε ότι σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, πίσω από τη γυρισμένη του πλάτη, στο πρόσωπό του είχε διαγραφεί ένα γαλήνιο χαμόγελο.