Χαρισματική, διαχρονικά όμορφη, ευφυής. Αλλά και σοφή με τον τρόπο της γυναίκας, η οποία από νεαρή ηλικία συνήθισε ο κόσμος να την «ερμηνεύει» μέσα από την εξωτερική της εμφάνιση ή τις προσωπικές της σχέσεις, όμως πλέον έχει απομυθοποιήσει όλη αυτή την επιφανειακή προσοχή. Αυτή ήταν η Μόνικα Μπελούτσι που είδαμε σήμερα το πρωί στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, στο πλαίσιο της παρουσίας της στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Την προηγούμενη μέρα παρακολουθήσαμε τη μεταμόρφωσή της σε Μαρία Κάλλας, στο δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ των Τομ Βολφ και Γιάννη Δημολίτσα για τη μεγάλη ντίβα της όπερας.
«Με συγκινεί πολύ η διττότητα της Κάλλας. Και η ταινία είναι περισσότερο για τη Μαρία και λιγότερο για την Κάλλας. Το να την υποδυθώ στο Ηρώδειο, με ένα τόσο ζεστό κοινό, κάτω από το φεγγάρι και με την εξαιρετική ορχήστρα του Γιώργου Πέτρου, ήταν υπέροχη εμπειρία για εμένα, αλλά και ευθύνη. Ηξερα ότι πρέπει να είμαι καλή. Η Κάλλας με ενέπνευσε όχι μόνο με το ταλέντο αλλά και με το θάρρος της. Είχε το κουράγιο να παλέψει για την ελευθερία της. Αν και θυσίασε τα νιάτα για τη δουλειά της, μέσω του Ωνάση ανακάλυψε τη θηλυκότητά της», είπε η Μπελούτσι, κάνοντας την αναλογία και με τη δική της καριέρα.
«Παίρνοντας σαν παράδειγμα και τη Μαλένα, μιλάμε για γυναίκες οι οποίες ζουν σε ένα κόσμο ανδρών. Είμαι γυναίκα. Μπορώ να καταλάβω άλλες γυναίκες. Η Ιζαμπέλ Ιπέρ είχε πει ότι μέσα σε μια ηθοποιό υπάρχουν πολλές πριγκίπισσες που κοιμούνται. Κάθε φορά που παίζεις έναν χαρακτήρα μια από αυτές ξυπνάει. Αυτό νιώθω ότι συμβαίνει όταν παίζω τη Μαλένα ή τη Μαρία Κάλλας».
Οσο για τη σχέση της με τον χρόνο που περνά, η 59χρονη σήμερα Μπελούτσι μοιάζει (κι εκεί) κατασταλαγμένη: «Ξεκίνησα μικρή σαν μοντέλο. Εκανα την πρώτη ταινία μου στα 25 κι όταν υποδύθηκα τη Μαλένα ήμουν ήδη 37, αν και έπαιζα μια 27χρονη. Αυτή είναι η μαγεία του σινεμά. Δεν θέλω να πολεμήσω τον χρόνο. Είναι μια μάχη που θα χάσω. Στην πραγματικότητα είσαι τυχερός που φθάνεις να μεγαλώνεις. Επίσης όσο μεγαλώνεις παίρνεις απόσταση από τα πράγματα. Συνειδητοποιείς τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και την εικόνα. Οταν ξυπνάω το πρωί δεν φοράω ψηλοτάκουνα ούτε μακιγιάζ. Είμαι όμως μια γυναίκα που ξέρει να δίνει και σόου», καταλήγει χαμογελώντας.
Εχοντας δουλέψει τόσο σε πελώρια κινηματογραφικά μπλοκμπάστερ όσο και σε πολύ μικρά πρότζεκτ, η Μόνικα Μπελούτσι περιγράφει τη δική της προσέγγιση στην τέχνη της: «Οταν είμαι μπροστά από την κάμερα η δουλειά μου είναι ίδια είτε πρόκειται για μεγάλη είτε για μικρή ταινία. Με νοιάζει μόνο να νιώθω ζωντανή. Κάθε ηθοποιός έχει τον δικό του τρόπο προετοιμασίας. Υπάρχει το τεχνικό κομμάτι, τα ρούχα, τα μαλλιά κ.ο.κ. Και μετά το πιο επικίνδυνο για εμένα, το κομμάτι όπου δεν ξέρεις γιατί επέλεξες αυτό τον ρόλο. Μερικές φορές δεν ξέρεις τι να κάνεις μέχρι να φθάσει η ώρα που θα ξεκινήσεις. Για εμένα αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι. Να μην ξέρω μέχρι την τελευταία στιγμή».
Η Μπελούτσι διατυπώνει ενδιαφέρουσες απόψεις για τις σύγχρονες κινηματογραφικές εξελίξεις, τόσο ως γυναίκα ηθοποιός όσο και σε επίπεδο βιομηχανίας. «Τα πράγματα σίγουρα αλλάζουν για τις ηθοποιούς. Στο παρελθόν ήσουν 40, ταλαντούχα και όμορφη και πάλι δεν μπορούσες να δουλέψεις σε συγκεκριμένους ρόλους. Η εξέλιξη σίγουρα παίρνει χρόνο. Κι εμείς αλλάζουμε σαν γυναίκες. Εχουμε πιο πολύ σεβασμό από τους άλλους αλλά σεβόμαστε και οι ίδιες περισσότερο τον εαυτό μας. Υπήρξε ένα διάστημα που φοβηθήκαμε ότι το σινεμά θα τελειώσει αλλά αυτό δεν συνέβη. Και στο Netflix υπάρχουν μερικές εξαιρετικές ταινίες, όπως αυτή για τη Μέριλιν Μονρόε (σ.σ. «Blonde») ή το «Athena» του Ρομέν Γαβρά. Απλώς είναι κρίμα να μην τις βλέπουμε και στη μεγάλη οθόνη. Οπως έλεγε ο Γκοντάρ: “όταν βλέπεις σινεμά με το κεφάλι ψηλά, είναι σαν να ονειρεύεσαι κάτι ανώτερο από εσένα”. Αυτό δεν θα αλλάξει».
«Σήμερα έχουμε πολλούς τρόπους να δημιουργούμε εικόνα», συνεχίζει η Μπελούτσι και ανέφερε ένα παράδειγμα από την καθημερινότητά της. «Βλέπω τα παιδιά μου να παρακολουθούν ταινίες στο κινητό. Καμιά φορά αντί να το πολεμάμε πρέπει να καταλάβουμε. Μέχρι και ο εγκέφαλος των παιδιών λειτουργεί διαφορετικά. Μερικές φορές βλέπω τη μικρή μου κόρη να μελετάει και ταυτόχρονα να βλέπει ταινία στο κινητό και να ακούει κάτι άλλο στα ακουστικά. Τη ρωτάω: “μου εξηγείς πώς το κάνεις;” Ισως πρέπει να ανησυχούμε για τον εαυτό μας», καταλήγει.
