Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι συνδέουν το όνομα του Ζόρντι Σαβάλ με την παλαιά μουσική, τα έργα του Μεσαίωνα, της Αναγέννησης και του Μπαρόκ, όπως επίσης με τη μουσική των λαών της Μεσογείου. Ωστόσο, εδώ και αρκετά χρόνια με την «Ορχήστρα των Εθνών» – Le Concert des Nations, ένα σύνολο οργάνων εποχής που ίδρυσε το 1989 μαζί με τη σύζυγό του Μονσεράτ Φιγκέρας, ο Σαβάλ ερμηνεύει επίσης με επιτυχία συνθέσεις του κλασικισμού και της ρομαντικής περιόδου, έργα συνθετών όπως οι Μότσαρτ, Χάιντν, Μπετόβεν και Σούμπερτ.
Στην Αθήνα, στην Αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» στις 16 Οκτωβρίου παρουσίασε την πιο πρόσφατη δουλειά του σε αυτό το ρεπερτόριο, την «Ιταλική» Συμφωνία του Μέντελσον και τη σκηνική μουσική του ίδιου συνθέτη για το «Oνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ. Με την «Ορχήστρα των Εθνών» και το γυναικείο τμήμα του χορωδιακού συνόλου La Capella Nacional de Catalunya συνεργάστηκαν η υψίφωνος Φλόρε βαν Μέερσε και η μεσόφωνος Ντιάνα Χάλερ. Προκειμένου να επιτυγχάνει άμεση επαφή με το κοινό της χώρας στην οποία παρουσιάζει το συγκεκριμένο πρόγραμμα, ο Σαβάλ επιλέγει για το έργο του Σαίξπηρ αφηγητή από τον εκάστοτε τόπο. Ετσι, στην Αθήνα το κείμενο απέδωσε ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.
Ο μαέστρος παρουσίασε την «Ιταλική» Συμφωνία στη λιγότερο γνωστή αναθεωρημένη εκδοχή της.
Πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο της βραδιάς ήταν ότι ο Σαβάλ δεν παρουσίασε την περίφημη «Ιταλική» Συμφωνία στην καθιερωμένη μορφή της, δηλαδή την αρχική του 1833. Είναι γνωστό ότι παρά την τεράστια επιτυχία που σημείωσε το έργο κατά την πρώτη τoυ παρουσίαση, ο Μέντελσον δεν ήταν ικανοποιημένος και επέφερε αρκετές τροποποιήσεις στην παρτιτούρα. Ετσι, ο Σαβάλ προτίμησε την αναθεωρημένη εκδοχή του 1834, που ακούγεται σπανιότερα. Προφανώς από όργανα εποχής δεν αναμένει κανείς τον στιβαρό και συμπαγή ήχο ενός σύγχρονου συμφωνικού συνόλου, αλλά ακριβώς η διαφάνεια και η ελαφράδα που χαρακτηρίζουν τον δικό τους ήχο ταίριαξαν άριστα στη φωτεινή, σκανδαλωδώς μελωδική μουσική του Μέντελσον, ενώ δεν στέρησε τίποτε από την ορμή και τον θυελλώδη χαρακτήρα του τελικού μέρους της Συμφωνίας.
Ακόμη καλύτερα στην ατμοσφαιρική μουσική για το «Oνειρο καλοκαιρινής νύχτας», ο ξεχωριστός ήχος των ιστορικών οργάνων ανέδειξε τον μαγικό και απόκοσμο κόσμο του δάσους και των ξωτικών. Η περίφημη Εισαγωγή, που γράφηκε πρώτη και αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της σκηνικής μουσικής, έλαμψε χάρη στα ηχοχρώματα που διαθέτουν τα ιστορικά πνευστά όργανα, λιγότερο αξιόπιστα αλλά ίσως πιο γοητευτικά χάρη στην πιο «γήινη» χροιά τους. Προφανώς ευνοήθηκαν μέρη όπως το «Νυχτερινό», στο οποίο εκτιμήθηκαν τα κόρνα ή το περιπαικτικό «Πένθιμο εμβατήριο». Το περίφημο «Γαμήλιο εμβατήριο», πάλι, απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη λαμπρότητα ακριβώς χάρη στη σαφή διαφοροποίηση των ηχοχρωμάτων.
Η γυναικεία χορωδία υπήρξε συντονισμένη και αποτελεσματική, παρότι βρισκόταν σε διαρκή κίνηση και μόνο λίγα μέλη της είχαν οπτική επαφή με τον Σαβάλ. Ωραίες ήταν επίσης οι σολιστικές φωνές, αν και η άρθρωσή τους υπολειπόταν σε ευκρίνεια. Τέλος, σημαντική υπήρξε η συμβολή του Μαρκουλάκη, ο οποίος απέδωσε το κείμενο με θεατρικότητα, χωρίς περιττές υπερβολές.
