Μετά τον Αντρέι Γκαβρίλοφ που εγκαινίασε την τρέχουσα καλλιτεχνική περίοδο της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, ένας ακόμα Ρώσος πιανίστας, ο Κίριλ Γκέρσταϊν προσκλήθηκε από την ορχήστρα στις 3 Νοεμβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης», προκειμένου να ερμηνεύσει το δημοφιλέστατο δεύτερο Κοντσέρτο του Ραχμάνινοφ.
Τη συναυλία διηύθυνε ο Βρετανός αρχιμουσικός Φίνεγκαν Ντάουνι Ντίαρ, ο οποίος στο πρώτο μέρος της βραδιάς παρουσίασε στο κοινό τη δεύτερη Συμφωνία του Εντουαρντ Ελγκαρ. Εργο που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1911, η Συμφωνία αυτή του Ελγκαρ είναι αφιερωμένη στον Εδουάρδο Ζ΄ της Μεγάλης Βρετανίας που είχε φύγει από τη ζωή την προηγούμενη χρονιά. Στην πραγματικότητα όμως είναι εμπνευσμένη από πλήθος γεγονότων και εντυπώσεων της ζωής του συνθέτη, ανάμεσα στις οποίες διάφορες προσωπικές του σχέσεις, το ποίημα «Τραγούδι» του Σέλλεϋ, όπως επίσης ταξίδια στην εξοχή της Αγγλίας αλλά και στη Βενετία…
Αφήνοντας κατά μέρος τις εξωμουσικές συνιστώσες, πρόκειται για ένα εκτενές έργο, με πλούσιο θεματικό υλικό και μεγάλη ενορχήστρωση. Επομένως, προκειμένου να αναδειχθούν οι διαφορετικές μουσικές ιδέες και ο μεταξύ τους διάλογος απαιτείται, ειδικότερα στο πρώτο μέρος, συμπαγής και συντονισμένος ήχος από κάθε μουσική ομάδα ξεχωριστά, έτσι ώστε η σύνθεσή τους να έχει το επιθυμητό ενδιαφέρον. Υπό τη μουσική διεύθυνση του Ντάουνι Ντίαρ, ειδικά στα πιο σύνθετα εδάφια της συμφωνίας, υπήρχε συχνά η αίσθηση μιας χρονικής μετατόπισης κάθε ομάδας οργάνων, ένας ελλιπής μεταξύ τους συντονισμός, ο οποίος περιόριζε την ευκρίνεια του ήχου. Καλύτερα πρόβαλλαν τα θέματα στις παραγράφους όπου τα βιολιά είχαν κυρίαρχο ρόλο και ανέπτυσσαν εκτενείς νοσταλγικές μελωδίες, τόσο χαρακτηριστικές της μουσικής του Ελγκαρ.
Για τον ίδιο λόγο καλύτερα πήγαν τα δύο μεσαία μέρη της Συμφωνίας, το σύντομο «ρόντο» και πριν από αυτό το αργό «πένθιμο εμβατήριο», εμπνευσμένο από τον θάνατο του Εδουάρδου Ζ΄ αλλά επίσης από αυτόν κοντινών φίλων του συνθέτη που είχαν εκδημήσει την ίδια περίοδο. Τα προβλήματα συντονισμού ενέσκηψαν εκ νέου στο περισσότερο σύνθετο τελευταίο μέρος του έργου.
Στη συνέχεια ο Κίριλ Γκέρσταϊν έδωσε μία άκρως εντυπωσιακή, μάλλον αθλητική ερμηνεία του έτσι κι αλλιώς αβανταδόρικου δεύτερου Κοντσέρτου για πιάνο του Σεργκέι Ραχμάνινοφ. Κατ’ αρχάς, ο πιανίστας επέλεξε σχετικά γοργή ταχύτητα, την οποία υποστήριξε με λαμπερή δεξιοτεχνία και μεγάλη δύναμη. Ειδικά η δύναμη αποδείχθηκε χρήσιμη, καθώς ο Ντάουνι Ντίαρ υπήρξε ιδιαίτερα ανταγωνιστικός, αφήνοντας την ένταση του ήχου της μεγάλης ορχήστρας σχεδόν ανεξέλεγκτη, με αποτέλεσμα κυρίως στο πρώτο μέρος συχνότατα να καλύπτει τον πιανίστα. Τα πράγματα κύλησαν καλύτερα στο λυρικό δεύτερο μέρος του έργου, που έδωσε την ευκαιρία να φανεί η εκφραστικότητα του Γκέρσταϊν.
Στο τρίτο μέρος εκτιμήθηκαν εξίσου η δεξιοτεχνία του πιανίστα όσο και η εκφραστικότητά του, ο γενναιόδωρος και γεμάτος πλαστικότητα σχηματισμός των φράσεων σε απόλυτη συμφωνία προς την αισθητική της γεμάτης συναισθήματα μουσικής. Μια ερμηνεία που έδωσε εν τέλει θετικό πρόσημο στη βραδιά.
