H Σίσσυ Δουτσίου είναι ηθοποιός και ποιήτρια. Πρωτοπόρος του spoken word στην Ελλάδα, επιμελήτρια του ετήσιου Διεθνoύς Φεστιβάλ Βιντεοποίησης που διοργανώνει το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών. Εχει περιοδεύσει στην Αμερική, στην Ευρώπη και στην Ασία με διαλέξεις και multimedia performances. Εχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές και δύο συλλογές διηγημάτων. Το τελευταίο βιβλίο της είναι «Οι αδερφές του Κάιν» (εκδ. Καστανιώτη).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Εφευρίσκοντας τον έρωτα ξανά» της Μόνα Κολέ και τη νέα ποιητική συλλογή του Τάσου Σαγρή «Ο Ωκεανός του Χρόνου» λίγο πριν φθάσει στα βιβλιοπωλεία.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Πως η πατριαρχία καταστρέφει τον έρωτα.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα;
Το ποιητικό έργο του Λόρδου Μπάιρον (University Oxford Press).
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Το διάβασμα μπορεί να μας σώσει από μεγάλες τραγωδίες. Οι ιδανικές συνθήκες έχουν να κάνουν περισσότερο με την πνευματική μας κατάσταση.
Υπάρχουν βιβλία για τα οποία νιώθετε ενοχές που σας άρεσαν;
Δεν νιώθω ενοχές ποτέ διαβάζοντας ακόμη και την «Ιστορία της Ο», τη «Λολίτα» του Ναμπόκοφ ή το «Θα φτύσω στους τάφους σας» του Μπορίς Βιάν. Η λογοτεχνία σε προτρέπει να αντιμετωπίσεις κάθε ενοχικό σύνδρομο. Οφείλουμε να κοιτάξουμε τον κόσμο κατάματα. Δεν είσαι ο μόνος άνθρωπος που νιώθει τρομοκρατημένος, φοβισμένος, φρικαρισμένος, υπάρχουν και πολλοί άλλοι.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Η ειλικρίνεια, οι φιλοσοφικές παρατηρήσεις, τα συναισθηματικά του αδιέξοδα και οι ηδονές του.
Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;
«Ο ναρκισσισμός, ψυχικό θεμέλιο του καπιταλισμού», του Ανσελμ Γιάπε.
Σκιαγραφήστε τις ηρωίδες σας. Ποιος ο ρόλος τους στην ιστορία;
Μια άστεγη ηθοποιός έπειτα από απόπειρα βιασμού από τον σκηνοθέτη, μια νεαρή υπηρέτρια σε έπαυλη στη Νότια Αφρική, τρεις γυναίκες που έχουν βαρεθεί τους άνδρες τους στην Αριζόνα, μια σεξεργάτρια στην Μπανγκόκ. Το κοινό τους: δεν φοβούνται, αρνούνται την ευπρέπεια, έρχονται αντιμέτωπες με τον απανθρωπισμό που έχει γίνει κανονικότητα.
Γιατί το βιβλίο σας αποτελεί μια βίαιη έξοδο από την πατριαρχία, μια εκδίκηση για το τραύμα, μια αντεπίθεση της καταπιεσμένης αξιοπρέπειας;
Το τραύμα θεραπεύεται με φροντίδα και κατανόηση. Οταν αυτά δεν υπάρχουν, υπάρχουν η οργή, το μίσος, η εκδίκηση. Η φυσική ανάγκη για ζωή, έρωτα, ισότητα και ελευθερία μπορεί να παρεμποδιστεί και να πληγωθεί για πολύ καιρό – θα βρει όμως τελικά τον τρόπο της να αντεπιτεθεί.