Ο πατέρας του, πριν ανοίξει το κατάστημα με ασημένια κοσμήματα από το οποίο βιοποριζόταν η οικογένεια, είχε εργαστεί μερικά χρόνια ως ασυρματιστής σε εμπορικά πλοία. Από τα μπάρκα του έφερνε ξένους δίσκους – κυρίως Creedence Clearwater Revival, The Platters, Ελβις Πρίσλεϊ, Τζέρι Λι Λιούις. «Λάτρευε το ροκ εν ρολ, το λάτρεψα κι εγώ», λέει ο τραγουδοποιός Alex Sid, κατά κόσμον Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος. «Ηταν μεγάλο σχολείο για εμένα εκείνα τα δισκάκια. Τα είχα λιώσει! Η δισκοθήκη μας όμως είχε και ελληνικά: Γιώργο Ζαμπέτα, τραγούδια του ελληνικού κινηματογράφου και το “Αξιον εστί” του Μίκη Θεοδωράκη. Το άκουγε συχνά ο πατέρας μας τις Κυριακές και μας έλεγε: “Αυτά είναι τα μεγάλα έργα των Ελλήνων”…».
Ο ίδιος, από τότε που θυμάται τον εαυτό του, με τη μουσική ήθελε να ασχοληθεί. Ξεκίνησε με ιδιαίτερα μαθήματα κιθάρας. «Στην εφηβεία, ο αυτοσχεδιασμός είχε γίνει δεύτερη φύση μου. Ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, στο εξοχικό μας στη Χαλκιδική, μπορεί να έμενα και οκτώ ώρες κλεισμένος σε ένα δωμάτιο παίζοντας». Ομως ουσιαστικά μέσα από τα γκρουπάκια σχηματίστηκε ως μουσικός, σ’ ένα προβάδικο κοντά στην πλατεία Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη, τη γενέθλια πόλη του. «Είχαμε φτιάξει με φίλους ένα συγκρότημα μέταλ, τους Night Wolf. Τότε άρχισα να γράφω τις πρώτες μου συνθέσεις. Κάναμε ντέμο με πέντε τραγούδια, “κόψαμε” καμιά τρακοσαριά κασέτες και τις στείλαμε όπου μπορούσαμε να φανταστούμε: σε μουσικά περιοδικά, ραδιόφωνα και δισκογραφικές εταιρείες σε όλη την Ελλάδα. Καμία απάντηση, κανένα ενδιαφέρον».
Οι πόρτες της δισκογραφίας έμεναν ερμητικά κλειστές, οπότε με το που τελείωσε το γυμνάσιο προέκυψε το δίλημμα: μουσική ή κάτι άλλο, πιο απτό, πιο σίγουρο; Οι γονείς του ήλπιζαν να ασχοληθεί με την οικογενειακή επιχείρηση. «Είναι στρωμένη δουλειά, δεν είναι κρίμα να μην υπάρξει συνέχεια; Πόσοι από τους χιλιάδες καλλιτέχνες που προσπαθούν να κάνουν καριέρα πετυχαίνουν;» του έλεγαν. Τελικά τα βρήκαν… στη μέση. Θα πήγαινε στο Λονδίνο, να σπουδάσει ηχοληψία.
«Εφυγα θέλοντας να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου», παραδέχεται. «Κι είναι αλήθεια ότι το Λονδίνο δεν με απογοήτευσε. Μετά τις σπουδές μου προσλήφθηκα σε ένα μεγάλο στούντιο, ως sound designer και mixer για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Συναρπαστική δουλειά, γεμάτη προκλήσεις. Αναλαμβάναμε μεγάλες παραγωγές – για BBC, HBO, Channel 4 και άλλους». Ποια θυμάται πιο έντονα; «Την “Εξιλέωση”, κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Ιαν ΜακΓιούαν, σε σκηνοθεσία Τζο Ράιτ». Με τον Γιώργο Λάνθιμο δεν πρόλαβε να συνεργαστεί. Του αρέσουν οι ταινίες του; «Για να είμαι ειλικρινής, ο “Κυνόδοντας” δεν με είχε ενθουσιάσει. Ηθελε να πει κάτι αλλά δεν ήταν ολοκληρωμένο. Με τα χρόνια αυτό έχει αλλάξει, σαν να βρήκε τον βηματισμό του. Τις τελευταίες δύο ταινίες του τις χάρηκα πολύ».
«Απίστευτος καλλιτέχνης ο Ερικ. Είναι 82 ετών –να σκεφτείς ότι ο παππούς μου δεν πρόλαβε να φτάσει σε αυτή την ηλικία– κι έχει ακόμη μέσα του μια φλόγα να καίει».
Το στούντιο καταλάμβανε ολοένα και περισσότερο από τον χρόνο του. «Δούλευα πάρα πολλές ώρες, δεκαπεντάωρα καθημερινά, Σαββατοκύριακα και αργίες, με μόνο ένα ρεπό τον μήνα. Ο πήχυς διαρκώς ανέβαινε. Αλλά όταν μπήκε στη ζωή μου η Αννα, η σημερινή σύζυγός μου, είδα τη ζωή μου μέσα από διαφορετικό πρίσμα. Αποφασίσαμε ότι το μέλλον μας θα ήταν κοινό, σκεφτόμασταν να αποκτήσουμε παιδιά. Στο Λονδίνο θα ήμουν ο “άγνωστος” μπαμπάς που φέρνει μόνο δώρα σε γιορτές και γενέθλια και δεν βλέπει τα παιδιά του να μεγαλώνουν. Δεν το ήθελα. Και μολονότι και η Αννα είχε μια πολύ καλή δουλειά, εργαζόταν ως δραματοθεραπεύτρια σε μεγάλο οργανισμό, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα».
Ηταν 2011. Η χώρα μας ήταν βυθισμένη στην κινούμενη άμμο της οικονομικής κρίσης. «Τώρα που όλοι φεύγουν εσείς θα γυρίσετε;» τους ρωτούσαν απορημένοι οι φίλοι. «Δεν είχαν άδικο. Η κατάσταση στην Αθήνα ήταν τραγική, έβλεπα τους ανθρώπους φοβισμένους και αγριεμένους ταυτόχρονα. Τώρα που το σκέφτομαι, ναι, ήταν ρίσκο, αλλά το πήραμε και δεν μας βγήκε σε κακό. Ξεκίνησα να εργάζομαι σχεδόν αμέσως στο στούντιο ενός φίλου».
Πρώτη ταινία για την οποία έγραψε μουσική ήταν η μικρού μήκους «Συνθήκη 10/60» του Ακη Πολύζου. Λίγο μετά, τα «Καλάβρυτα 1943» του Νικόλα Δημητρόπουλου. Η τεράστια επιτυχία ήρθε με τις τηλεοπτικές «Αγριες μέλισσες» το 2019 και φέτος με τη «Μάγισσα» και την «Παραλία». Η σειρά της ΕΡΤ (σε κάποια επεισόδια εμφανίζεται και ο ίδιος) έγινε αφορμή για μια συνεργασία που ούτε να ονειρευτεί δεν μπορούσε: με τον Ερικ Μπάρντον των Animals, στο τραγούδι «Don’t ever leave» – γραμμένο, όπως όλα τα υπόλοιπα της «Παραλίας», από τον ίδιο και τον Quasamodo. «To “House of the rising sun” πρέπει να ήταν το πρώτο κομμάτι που έπαιξα στην κιθάρα ως πιτσιρικάς. Απίστευτος καλλιτέχνης ο Ερικ! Είναι 82 ετών –να σκεφτείς ότι ο παππούς μου δεν πρόλαβε να φτάσει σε αυτή την ηλικία– κι έχει ακόμη μέσα του μια φλόγα να καίει».
Πώς φαντάζεται ο ίδιος τον εαυτό του στο μέλλον; «Πατέρας και μουσικός θέλω μόνο να είμαι, αυτά τα δύο με γεμίζουν». Κι αν του ζητούσαν να επιλέξει; «Μη μου βάζεις τέτοια διλήμματα, σε παρακαλώ. Η πατρότητα είναι κάτι μαγικό, ένα μυστικό που το ανακαλύπτεις τη στιγμή που παίρνεις ένα μωρό στην αγκαλιά σου και το νανουρίζεις. Οσα και να σου έχουν πει προηγουμένως, δεν υπάρχει περίπτωση να το καταλάβεις αν δεν το βιώσεις. Αλλά και η μουσική σαν πατρότητα είναι, μια γέννηση, ένα κομμάτι από εσένα. Κι εγώ έχω την τύχη να τα συνδυάζω. Υπάρχει τραγούδι μου που γράφτηκε πριν από χρόνια, όσο προσπαθούσα να κάνω τα παιδιά (σ.σ. έχει δύο, τον Φίλιππο και τη Νεφέλη, δέκα και οκτώ ετών, αντίστοιχα, σήμερα) να κοιμηθούν πάνω σε μια μπάλα πιλάτες».