O Γιάννης Κοτσιφός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1969. Σπούδασε φιλολογία, εργάστηκε ως δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο και σε εφημερίδες, συνεργάστηκε με περιοδικά. Από το 2003 είναι διευθυντής στην Ενωση Συντακτών Μακεδονίας-Θράκης και στο Μορφωτικό Ιδρυμά της. Επιμελείται βιβλία (κυρίως μυθιστορήματα). Η ποιητική του συλλογή «Το μυθιστόρημα του δείπνου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τον «Κρότο του χρόνου» του Διονύση Καψάλη (αυτόν και κάθε καιρό), τα «Ασπρα μήλα» του Δημήτρη Ελευθεράκη.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Ο πόλεμος της σοκολάτας, αυτή η εμβληματικά αλληγορική σύγκρουση μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου και Ευρώπης γύρω από τα συστατικά της Cadbury, που γίνεται κορυφαίο μυθοπλαστικό υλικό στο «Bournville. Το διαιρεμένο βασίλειο» του Τζόναθαν Κόου.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τον «Ηλίθιο» του Ντοστογέφσκι (για να επιμεληθώ επαρκέστερα το τελευταίο μυθιστόρημα του Ισίδωρου Ζουργού).
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Στο αεροπλάνο, θέση στον διάδρομο (κατά κανόνα 10D).
Υπάρχουν βιβλία για τα οποία να νιώθετε ενοχές που σας άρεσαν;
Ενοχές για την ανάγνωση δεν έχω ποτέ – ούτε για τη μη ανάγνωση.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Στα μυθιστορήματα τα πρόσωπα, στα ποιήματα η αφηγηματικότητα, σε όλα η καλή τυπογραφία.
Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;
Από τα (χιλιο)διαβασμένα, τα ποιήματα του Τάκη Σινόπουλου. Από τα αδιάβαστα, το «Πολιτική χειραφέτηση και κοινωνική κριτική» του Νικόλα Σεβαστάκη, επειδή παρακολουθώ χρόνια τον γόνιμο διχασμό του μεταξύ λογοτεχνίας και δοκιμιακής γραφής.
Τι ήταν εκείνο που σας εξέπληξε παρατηρώντας «τη σιωπηρή αγωνία των ταξιδιωτών»;
Οτι αν και σιωπηρή γίνεται πολύ εύγλωττη, όταν «επιλέγουν να δειπνούνε μόνοι» και διοχετεύουν τα αποσπάσματά της σε οθόνες που κρατούν πεισματικά μπροστά τους. Τα ίχνη της, μηνύματα, φωτογραφίες, emoticons, μια αεικίνητη γραφή, αποτυπώνονται σε ένα αόρατο κείμενο, ένα μυθιστόρημα των μυθιστορημάτων, που ξεδιπλώνεται ανεξέλεγκτο: το γράφουν όλοι, και κανένας δεν θα το διαβάσει ακέραιο ποτέ.
Ποια η σημασία της ελευθερίας για εσάς, μιας και επινοείτε μια ανοιχτή έξοδο προς αυτήν;
Κάθε ποίημα στο «Μυθιστόρημα του δείπνου» κρύβει μια διαδρομή που ίσως οδηγεί σε κάποια ανάλογη έξοδο, αρκεί να μην περιμένει κανείς μεγαλοπρεπείς χειρονομίες και ηρωικές προελάσεις. Ο άνεμος της ελευθερίας για μένα είναι άηχος, γλιστράς εντός του απροσδόκητα και ήσυχα κάθε φορά που αναγνωρίζεις ένα αδέξιο νεύμα να σε καλεί μπροστά στην πόρτα του ποιήματος και βρίσκεις τρόπο να το ανταποδώσεις.